Recenzja: Ultrasone Edition 5

Odsłuch cd.

Ale jak już  się trochę ograły…

   Wrócę jeszcze do tej zmiany z ostatniego dnia. Trudno mi ją zinterpretować, bo tego dnia była burza, a po niej spadek napięcia i wszystko grało inaczej, gdyż nie mam kondycjonera podbijającego napięcie, a tylko taki czyszczący prąd. Wszystko to jest zatem problematyczne i raczej niemiarodajne, ale że zaobserwowałem duży przyrost muzykalności, jest faktem. Na tym się moja przygoda z Ultrasone Edition 5 urwała, ale jest jeszcze kilka spraw do opowiedzenia. Pierwsza to kwestia sopranów. Przy całej niespotykanej precyzji i i dokładności nie nastręczyły najmniejszych problemów, a sopranowe wzloty bardzo były satysfakcjonujące. Tak jak scena czy bas okazały się być najwyższej klasy, prezentując styl odmienny niż zaokrąglające HD 800 albo LCD-3, tylko jak K1000 bądź GS1000 całkowicie otwarty i nieskończony. Fakt, że były przy tym bezproblemowe, wystawia im świetne świadectwo. Jeszcze lepsze wystawia jednak Ultrasonom E5 co innego. One nie sybilują. Nareszcie! Ani, ani! Błoga zaiste to była chwila, kiedy tego piątego dnia, a więc bez żadnych prądowych zakłóceń, puściłem im złowrogą Sweet Jane Cowboy Junkies i przeszły jej test bez zająknienia. Edition 10 tutaj poległy, a Edition 12 miały pewne problemy, natomiast Edition 5 i ich S-Logic EX zdały ten test śpiewająco. Dosłownie i w przenośni. A jeszcze na dokładkę trzeba napisać, że obraz ludzkiego głosu dają przepiękny – pełen lekkości i swoistości, w silnym oświetleniu i ze smakowitą melodyką. Jasny, delikatny i perfekcyjny. Odrobinę tylko za suchy i może trochę odizolowany, ale całościowo na kapitalnym poziomie, który jest właśnie trzecią ich cechą, pod względem której lokowały się w najściślejszej czołówce. Nie były tu samotnym liderem, ale bez wątpienia znajdowały się w grupie ucieczkowej.

…to niektórym konkurentom zrobiło się słabo.

Kolejna sprawa to stereofonia i współpraca z aparaturą przenośną. Akurat oczekuje u mnie na recenzję flagowy Astell & Kern AK240. Stanowi szczyt szczytów plikowego, przenośnego grania, a jego cena (ponad 7 tys.) jest równie wygórowana co Ultrasonów. Nie w tym rzecz jednak, tylko w tym, że odmalował ten AK240 pewien obraz współpracy ze słuchawkami, a wszystkie poza E5 znów generowały w jego towarzystwie bałagan. To było dosłownie oburzające, jak bardzo te E5 potrafiły przywołać porządek sceniczny i całościowy muzyczny efekt przestrzennego zdarzenia, a jak bardzo inni tego nie potrafili. Jeżeli przyjąć, że pozostałe słuchawki były w tym porównaniu stereofoniczne i obrazujące, to Ultrasony E5 były polifoniczne i mega-obrazujące. Słowa nie są jednak tu ważne – ważne, że to była prawdziwa przepaść.

Ostatnia rzecz o jakiej chciałem wspomnieć nawiązuje do recenzji odtwarzacza Accuphase DP-720. Nie nawiązuje bezpośrednio, bo nie o odtwarzacz w pierwszym rzędzie tu idzie, ale o słuchawki AKG K1000. Wróciły następnego dnia po tym wielkim porównywaniu z małej poprawki mocowania kabla i jeszcze Edition 5 zdążyły z nimi się zmierzyć, co w kontekście ich nie wygrzania musiało być bolesne i niesprawiedliwe, ale co począć. Tak jak one rozdawały innym łupnie pod względem porządku scenicznego i precyzji rzeźbienia, tak tym razem same też porządnie oberwały. Oberwały w dwóch aspektach. Po pierwsze okazały się grać za sucho. AKG K1000 ze swym oryginalnym kablem także suchawo grają, ale kable Entreqa, a już zwłaszcza flagowy Atlantis, to inny brzmieniowy świat. Bardzo możliwe, że w pełni wygrzane i opatrzone takim samym Atlantisem Edition 5 grałyby równie wilgotno, ale że tak nie było, okazały się niczym Sahara, a K1000 niczym ciepłe morze. Nie muszę chyba ciągnąć tego porównania, ale sam byłem słuchając tego zdziwiony jak wiele taka wilgotność może dodać muzyce uroku i jak wiele naturalności, a przecież rzadko się na nią zwraca uwagę. Życie składa się jednak w siedemdziesięciu procentach z wody i woda jest jego pierwotnym środowiskiem, tak więc nie ma się czemu dziwić.

Zwłaszcza scena i jej uporządkowanie robią naprawdę piorunujące wrażenie.

Druga rzecz, to koherencja i artyzm. Pisałem już, że piątego dnia, kiedy jeszcze K1000 nie było, pozostałe słuchawki i tak okazały się od E5 bardziej muzykalne. A kolejnego dnia wracające K1000 okazały się w tej mierze lepsze od wszystkich o bardzo dużo i naprawdę surowa to była lekcja. Rozpalony pięcioma godzinami stania pod prądem Twin-Head i podobnie rozpalony Croft dali wraz z Accuphase DP-720 prawdziwy pokaz muzykalności i muzycznego szału, w którym dawne flagowe AKG odnalazły się niewątpliwie najlepiej. Jak jednak powiedziałem, Edition 5 na pewno nie powiedziały wówczas ostatniego słowa, bo i to nie wygrzanie, i ten ewentualnie podlegający wymianie kabel, a poza tym – i to jest naprawdę godne odnotowania – mimo iż pod względem jakości samego dźwięku oraz spójności całościowego obrazowania pozostały w tyle, to samą scenę pokazały ciekawszą, bo głębszą i bardziej precyzyjną. Nie dawały takiego muzycznego wiru i tak prawdziwej melodyki, bogactwa ani spójności, ale ich głośnikowy styl wielkiej perfekcji scenicznej pozostał górą, a to przecież o K1000 zwykło się mawiać, że scenę do głośnikowej mają najpodobniejszą.