Recenzja: Synergistic Research HOT – Headphone Optimized Transducer

Odsłuch cd.

…wtyk 6,3 mm…

   Wróciłem do muzyki, ale już skażony przekonaniem, że z filtrem gra to poprawniej. Czy wolę niepoprawność? Chwilami tak, wolałem. Jakaś ciekawsza była, bardziej tajemnicza, odrealniona, nieuczesana, zawadiacka, melancholijna. Dobrze się jej słuchało z tym niesamowitym kablem od Crystal Cable, ale tak jak poprzednio – do czasu. Czasu porównań. Bo weźmy takie na przykład też klasyczne i sławne Dzieci Sancheza Chucka Mangione. Tam jest po czwartej minucie mocne wejście perkusji, no i nie da się ukryć, że w porównaniu do tego co z filtrem, brzmiała ta perkusja bez filtra jak kupa. Nawet nie było co porównywać – miazga. Albo weźmy fortepian Możdżera z płyty Piano. Też nie było co do czego przymierzać. Klarowne ciepło, gładkość i przede wszystkim dźwięczność płynące spod klawiszy przy użyciu filtra po prostu deklasowały. To była wspaniała liryka, a nie jakieś burczące strzępy. Znów zarzuciłem na chwilę porównania, bo już mnie palce rozbolały od tych ciągłych przełączeń, i zabrałem się za słuchanie z filtrem na dłuższych dystansach. Gładziej i cieplej – to na pewno, a poza tym trochę głębiej i przede wszystkim melodyjniej oraz klarowniej. Żadnych postrzępionych krawędzi, żadnego dudnienia, żadnej szorstkości ani szarości. Bardziej optymistycznie i niczym połyskliwy likwor w kryształowym pucharze. Wszystko wchodziło gładko i upojnie. Poza tym faktycznie basu nieco więcej, ale nieznacznie, oraz podrasowane soprany (to już wyraźniej). A najbardziej odmienne były te wyciągnięte przed resztę partie wokalne, brzmiące dużo wyraźniej i płynniej. Tak la-la-la, a nie gr-gr-gr.

…oraz wyjście takowego z drugiej strony.

Odłożyłem Sennheisery i zabrałem się za Audeze, myśląc: no ciekawe, czy także im się wygładzi i umelodyjni, bo one przecież są takie z natury, a więc miejsca na poprawę pewnie nie będzie. Ale gdzie tam. Dopiero z filtrem stało się gładko i melodyjnie, że ani byś przypuszczał, iż one też tyle miejsca na rozbudowanie tych aspektów posiadają. A do tego znów głębiej i z tym połyskliwym likworem. Tak jakby muzyka bez filtra to był szorstkawy kamyk, a z filtrem oszlifowany kamień jubilerski. Matowa szorstkość ma swoje zalety, ale gładka przejrzystość także ma swoje. Wolicie jabłko, czy szarlotkę? Kefir, czy likier? Bigos, czy krem? To oczywiście przesadzone porównania; przesadzone po obu stronach. Ale kierunek słuszny, jak mawiali niegdyś na zjazdach jedynie słusznej partii.

Pora przesłuchać inne wzmacniacze. Przeniosłem się najpierw do Divaldiego napędzanego Cairnem, tak żeby spróbować tańszego tranzystora przy odtwarzaczu. Wziąłem także w obroty tańsze słuchawki, to znaczy Sennheisery HD 600 i AKG K712. Zacząłem od Sennheiserów, które wprawdzie same z siebie w tym zestawieniu bardzo dobrze już grały, ale i bez użycia filtra doskonale wiedziałem, co się za chwilę stanie. No i stało się cieplej (chociaż nie jakoś bardzo), a jednocześnie – jak za każdym poprzednim razem – płynniej, gładziej i melodyjniej. I znowu wokale zostały o krok wysunięte do przodu, tak by były głośniejsze i bardziej czytelne, a basu przybyło trochę, a sopranów ciut więcej.

A że nic nie wiadomo o jego wnętrznościach, to nie pozostaje nic innego jak go posłuchać.

Te dodawane przez HOT soprany są dobrej jakości, ale nie jakiejś absolutnie mistrzowskiej, bo się przestrzennie idąc ku górze zwężają, tak więc po jego zastosowaniu bardzo nieznacznie, ale wzrasta tendencja do sybilacji; nie na tyle jednak by ta sybilacja rzeczywiście się przejawiła. Bardzo przy tym żałowałem, że nie mogę wypróbować słuchawek Ultrasone Edition 10, bo ciekaw jestem co z tego by wyszło.

AKG K712 były pierwszymi, które zareagowały umiarkowanie, to znaczy różnica pomiędzy ich graniem z i bez filtra nie była szokująca. Ale też niewątpliwie się przejawiła, podnosząc zwłaszcza temperaturę i wpływając na artykulację wokali. Tak się bardziej humanistycznie wraz z filtrem robiło, a przy tym jakby pociągnąć łyk dobrego grzańca.