Recenzja: Synergistic Research HOT – Headphone Optimized Transducer

Odsłuch

Opakowanie jak na lekarstwa, a w środku…

   Jedno nie ulega najmniejszej wątpliwości – ten filtr od Synergistic Research działa, to znaczy słychać jego działanie i jest to różnica w sensie brzmieniowym zasadnicza, a nie jakieś żuczki głęboko w trawie, których prawie nie widać. Tak więc jeżeli ktoś się obawia, że kupi i nic nie usłyszy, to o to akurat nie ma obawy, bo głuchy by być musiał. Inna natomiast sprawa, to czy owo usłyszane jest warte zachodu i odnośnych pieniędzy. A to na pierwszy rzut ucha wydaje się mocno zawiłe, albowiem są plusy dodatnie i ujemne, jak mawiał pewien klasyk. Zaraz się za to weźmiemy, a teraz pochwalę się jeszcze na wstępie, że mam akurat słuchawki, o których wspomina Synergistic Research, tak więc mi się on nie wywinie z tymi swoimi przechwałkami, a chociaż nie mam wzmacniacza Luxmana, to mam wiele innych lampowych i nielampowych  najwyższej klasy, a Luxmana zastąpi na początek Trilogy 933 z przetwornikiem Phasemation, czyli to czego słucham ostatnio przy komputerze.

Szło tak dobrze z opisem budowy, że gdyby opis brzmienia podobnie był prosty, cała recenzja zmieściłaby się na dwóch stronach. Ale jest akurat odwrotnie, to znaczy brzmienie wymaga drobiazgowych analiz. Tym bardziej tak jest, że w grę wchodzi silny czynnik czasowy, to znaczy adaptacja do dźwięku. Często nawiązuję do tego tematu, zwracając uwagę, że ma ta adaptacja dwie zasadnicze formy, w postaci jednej natychmiastowej, a drugiej silnie odłożonej, które na dodatek wcale nie muszą pokrywać się co do ocen. Co początkowo urzeka, może z czasem przestać być atrakcyjne, a co na wstępie zniechęca, może nabrać atrakcyjności. Filtr Synergistic Research pokazał natomiast trzeci wariant, to znaczy adaptację szybką, ale nie natychmiastową. Taką zachodzącą na przestrzeni minut, podczas których następuje przejście od kontestacji do akceptacji. Trzeba to zilustrować przykładami, bo abstrakcja nam nie pomoże, a na początek sięgnijmy po dwa; dokładnie te same, od których sam zacząłem. A zacząłem od przywołanej w teście wzmacniacza Sugden HA-4 Nany Mouscouri i klasycznej francuskiej pieśni miłosnej Plaisir d’amour, bo akurat ten utwór wyświetlił się na pierwszej stronie You Tube. (Pamiętliwi są, szpiedzy jedni, trzeba im przyznać.) Ale akurat bardzo dobrze, bo głos artystki jest bardzo złożony brzmieniowo (i dlatego go wtedy wybrałem), a nie jak u jakiejś gwiazdki za dolca, co to lansują ją za miliony. Słuchawki do tego wziąłem na początek HD 800 z kablem FAW, a jeszcze ten Trilogy był podłączony do Phasemation przewodem Crystal Cable Absolute Dream, dzięki czemu analiza mogła się odbyć na stratosferycznym poziomie.

…strzykawka? Nie, oto – Synergistic Research HOT.

Najpierw puściłem muzykę bez filtra i dzięki jakości aparatury wyniesiony zostałem naprawdę na bardzo wysoką orbitę, bo mimo iż plik był najzwyklejszy ze zwykłych, to ilość informacji imponująca – i to zarówno w sensie samej szczegółowości, jak i akustyki, a także nastrojowości. Dominował zupełny brak ocieplenia, bardzo silnie ożywiona przestrzeń, niezwykle mocne oddanie mienienia się głosu oraz bogactwo szelestów, muzycznych drobin i wizualizacja ruchów powietrza. Krótko mówiąc – szalenie żywy obraz o silnym nacisku na analizę z jednoczesnym poczuciem brzmieniowej niesamowitości, bo jak na plik z You Tube naprawdę niesamowicie to grało, czego największym promotorem był ów potwornie drogi interkonekt, bo kiedy tylko podmieniałem go innym, odczucie niesamowitości natychmiast słabło. No – pomyślałem sobie – masz teraz drogi HOT nie lada problem i nie chciałbym być w twojej skórze, mając za zadanie uczynić to brzmienie jeszcze lepszym. Co innego gdybym był jakimś opasłym odtwarzaczem z dobrej jakości płytą w środku. Ale tulejkowaty filterek wstawiony przed słuchawkowym gniazdem? Najwyżej coś dołoży a coś zabierze i tyle z tego będziemy mieli.

Nie do końca to się potwierdziło. Wpiąłem tego HOT (który nawet złoconego wtyku nie posiada), oddałem głos Nanie i słucham… Cholera, inny świat. Pierwsze odczucie – zrobiło się bardziej zwyczajnie. Tak jakoś prościej, normalniej, bardziej jednoznacznie. Ale słucham dalej i jest faktycznie klarowniej, bo głos artystki bardziej się przed to rozmigotane tło wysforował, gładszy stał, cieplejszy i właśnie taki po ludzku normalny, a jednocześnie anielski. Coś jakby piękniejszy, ale jednocześnie powodujący słabsze poczucie uczestnictwa w czymś niesamowitym. Tak jakby surowe jabłko zastąpić szarlotką. Słodziej, ale złożoność smaku uboższa, bo bardziej jednostajna w swej gładkiej słodyczy. Tak tego nie rozbierzemy – pomyślałem – bo owo tło jest tutaj zbyt dziwaczne i niemożliwe do oceny w wymiarze naturalności. Sięgnąłem więc do własnych zasobów płytowych i wybrałem gadającego ze swej składanki Quentina Tarantino, czyli normalną ludzką mowę. I znowu różnica okazała się zasadnicza, ale tym razem łatwiejsza do oceny. Po zastosowaniu filtra stało się bowiem jasne, że głos Quentina przybrał bardziej naturalną formę, a to z tej głównie przyczyny, że stracił kanciastość i wyzbył się dudniących pogłosów.

Prostota tego urządzenia jest wprost porażająca. Nieduży, biały walec a na nim…

Trzy razy wracałem do stanu bez filtra, by porównać go z filtrem – i nie ma wątpliwości, że z filtrem brzmiało to poprawniej. Może trochę za gładko, niepodobna też ocenić, czy słusznie że cieplej, ale na pewno bardziej jak słuchać kogoś siedzącego obok, czyli z normalniejszą artykulacją. A podkreślę raz jeszcze: te różnice nie są jakieś śladowe, nie są nawet drobne ani średnie. One są zasadnicze. Dwa różne brzmieniowe światy.