Recenzja: Sulek Audio – kable zasilające

Odsłuch cd.

Ano chociażby ustawieniem polaryzacji, które wcale nie musi być takie oczywiste w wielu przypadkach.

Z ASL Twin-Head vs Acoustic Zen Gargantua

   Przejdźmy teraz na prawą stronę. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przedwzmacniacz ASL Twin-Head Mark III, nawet po licznych przeróbkach i przewinięciu transformatora, woli zdecydowanie orientację prawą. A skoro tak, to nie będziemy go lewą nękać, tylko porównamy dwa kable zasilające do niego dopasowane, to znaczy prawego Sulka oraz Acoustic Zen Gargantuę.

Staje tym samym przed Sulkiem wyzwanie naprawdę nie lada, jako że w teście porównawczym licznych kabli zasilających z najwyższej ligi, prowadzonym też w oparciu o ASL Twin-Heada, wypadła ta Gargantua rewelacyjnie, na jotę nawet nie ustępując kablom wielokrotnie nieraz od siebie droższym; i mówiąc szczerze jest moim gorącym pragnieniem kabel ów kiedyś posiadać. Nie jestem w tym zresztą ani trochę odosobniony, ponieważ znam wiele osób Garganuy pożądających albo spełnionych jej posiadaniem – i jest to bez wątpienia dla wzmacniaczy kabel szczytowy, od którego lepszego nie znam. No ale właśnie – to kabel dla wzmacniaczy. Ma Gargantua to jasno zdefiniowane ograniczenie, które sam twórca jej przypisał, tak więc w razie jakiejś konieczności podpięta do źródła dźwięku stanowić będzie ograniczenie a nie przewagę. Pod tym względem kable zasilające Sulek Audio są zdecydowanie górą, sprawdzając się bez zarzutu w obu lokalizacjach. Jak jednak wygląda sprawa w domenie Gargantuy?

Przyznać muszę, że rywalizacja była zacięta a różnice nieznaczne, co samo w sobie tańszemu o dwa tysiące Sulkowi daje tytuł do chluby. Odnośnie  konkretów.

Główna różnica między kablami sprowadzała się do słowa „spokój”. Z Sulkiem grało to przede wszystkim spokojniej, zarówno co do prezentacji samych dźwięków jak tła. To ostatnie nie było wprawdzie tak maksymalistycznie uspokojone jak u topowych kabli Shunyaty, niemniej atmosfera spokojnej prezentacji i tu była dominująca. Poza tym Sulek operował głębszym nieco brzmieniem, ciemniejszym nieznacznie całościowo przekazem oraz wyraźniejszym definiowaniem obrysów dźwięku. W odniesieniu do sceny podkreślał w większym stopniu elementy pierwszego planu kosztem dalszych, a cały dźwiękowy fresk odmalowywał wyraźniej. Można by zatem z tego wysnuć pochopny wniosek, iż w takim razie całościowo górował i wygrał zdecydowanie. Jednak mylna to przepowiednia. Bowiem Gargantua miała za sobą to właśnie, od czego tę recenzję zacząłem. Miała większą otwartość i większą swobodę przepływu. Miała też to swoje idealne utrafienie w temperaturę ludzkiego ciała, choć trzeba przyznać, że minimalnie tylko cieplejszy Sulek też bliski był ideału.

A co ważniejsze, Sulek w ogóle nie ustępuje pola swoim bardziej znanym kolegom. Rekomendacja!

Na korzyść Gargantuy przemawiała jeszcze spójniej i bardziej całościowo pracująca scena oraz większa żywość całości. Bardziej artystycznie i wichrzycielsko z nią grało, dając większą siłę oddziaływania. Jak Sulek w konfrontacji z Crystal Cable przy źródle bardziej operował spójną, szumiącą muzyką jednolitością o bardziej stonowanych barwach, tak przy wzmacniaczu sam bardziej nieco był barwny a mniej szumiący powiewami muzyki. Oczywiście można woleć granie spokojniejsze i głębsze z wyraźniejszym rysunkiem dźwięków, ale sam – jak mówiłem – preferuję tę otwartość i muzyczne powiewy. Tak więc z Gargantuą słuchało mi się przyjemniej, ale, jak już wspominałem, różnice były minimalne i bardziej o gust a nie jakość oparte. Tak więc brawa dla Sulka przede wszystkim za wyniesioną na świetny poziom uniwersalność, a także za tylko jemu właściwy wybór pomiędzy prawą a lewą orientacją żyły gorącej. Bo przecież gdyby Twin-Head wolał lewą gorącą, szanse Gargantuy stopniałyby do zera. Tak właśnie było przy Crofcie, dla którego lewy Sulek albo lewy Harmonix to wyposażenie wręcz obowiązkowe.