Recenzja: Studio 16 Hz Minas Anor IIIs 2,5R

Odsłuch cd.

Minas Anor już pewnie stoją na kolcach…

   Bardzo są ich wokale i wszystko co leży w średnim zakresie dopieszczone technicznie, że nie ma się żywcem do czego przyczepić, nawet kiedy próbować. Ani odrobinę za lekkie, ani odrobinę przyciężkie, a jednocześnie ukazane z dużym pietyzmem, a więc po prostu żywe i prawdziwe. W teatralnej inscenizacji i jednocześnie piękne, bo przecież na płytach uwiecznia się tych, co pięknie śpiewają, chociaż niestety nie zawsze, ale to inna sprawa. Sam ograniczyłem się jednak do pięknych głosów z dodatkiem tych po rockowemu i metalowemu ekspresyjnych, pośród których pięknie brzmiących też nie brakuje. W efekcie dostałem dużą porcję wysokiej klasy śpiewu, takiego  naprawdę z wyżyn. To nie było absolutne mistrzostwo, bo te głosy nie emanowały i nie były perfekcyjnie rozpostarte przestrzennie, ale samo brzmienie miały na wysokim poziomie, że niewłaściwie napędzane kolumny za monstrualne pieniądze mogą grać zdecydowanie gorzej, co na ostatnim Audio Show zostało dobitnie udowodnione. Wraz z tą piękną średnicą bardzo dobrze zabrzmiał fortepian; dźwiękiem pełnym, dostojnym i bardzo starannie wypowiedzianym; z pełną skalą harmonii i należytą dźwięcznością. Podziwianie kunsztu pianistów i odróżnianie ich stylu nie nastręczało trudności; a z uwagi na to, że inaczej niż perfekcyjnie podanych wokali i brzmień fortepianowych nie jestem w stanie trawić dłużej niż przez chwilę bez męki, fakt, że tych tutaj prezentacji nie tylko bez męki słuchałem, ale mi się jeszcze naprawdę podobały, jest wystarczająco wymowny.

Trzeba też zauważyć, że fortepian i wokale wypadły tak świetnie, gdyż nieznacznie tylko słabszym od średniego jest u tych Minas Anor zakres tonów wysokich, które są dźwięczne i misterne, a choć nie w sposób perfekcyjny rozpisują się na przestrzeń, to jednak przestrzenne rozciągnięcie się u nich uwidacznia. Jednocześnie brak całkowicie przestrzennego rozpostarcia czyni je wrażliwymi na jakość nagrań, bo takie Raidho czy Avantgarde potrafią radzić sobie doskonale nawet ze starymi, płaskimi i jednocześnie ostrymi nagraniami, pokazując wprawdzie ich słabość, ale nie w sposób męczący. Minas Anor tego nie umieją i u nich płaska ostrość jest właśnie płaska i ostra (w stopniu zależnym od nagrania), a dopiero soprany nagrane poprawnie ukazują jako efektowne i w pięknie muzyki uczestniczące. Nie jest to żadna wada, tylko pewne ograniczenie, za którego brak płaci się zwykle od pięćdziesięciu tysięcy w górę. Natomiast te dobre soprany były u nich naprawdę dobre, znakomicie uzupełniając piękno średniego zakresu.

…posłuchajmy, ile są warte.

Stosunkowo najskromniejszy z całego pasma jest u drugich od góry głośników ze Studio 16 Hz bas. Nie słaby, ale taki normalny. Można powiedzieć: nie stanowiący czegoś niezwykłego jak na tę cenę. Z zejściem nie oddającym najniższych zakresów – tak więc bum! stopy perkusyjnej, czy grzmoty elektroniczne, albo orkiestrowych kotłów tylko się zaznaczały, nie stanowiąc elementów popisu – natomiast już werble grały bardzo poprawnie, a niskie tony wiolonczeli pozwalały przeżywać utwory wiolonczelowe bez żadnych narzucających się braków. Zaznaczała się przy tym tendencja do spadku rozdzielczości wraz z obniżaniem pasma, ale nie w jakiś irytujący tylko łagodny sposób. Nic w sumie zaskakującego, bo przecież jakość niskich rejestrów jest bezpośrednio skorelowana ze średnicą membran, o ile nie ma się diamentowych, albo przynajmniej ceramicznych, a te oznaczają drożyznę. Różne są zresztą podejścia do basu; diametralnie nawet różne. Niektórzy nie lubią, gdy zbytnio się uwidacznia, a inni przeciwnie, chcą by był w dużych dawkach i im niższy, tym lepiej. Tak więc głośniki Minas Anor są raczej dla tych pierwszych, co nie chcą by bas mocno się eksponował, miast tego woląc piękno tonów średnich wspieranych sopranowymi i dobrze związane pasmo. I tylko żeby ktoś nie pomyślał, że Minas Anor są jakieś basowo upośledzone. Dają dobrą średnią kolumn posługujących się jak one głośnikami średnio-nisko tonowymi zamiast klasycznych niskotonowych o dużej średnicy i bass-refleksem bez zwężki Venturiego. Wbrew ich nazwie nie usłyszymy szesnastu herców, ale nikt tego w przypadku takich konstrukcji nie może oczekiwać. Na to trzeba wooferów jak z Avantgarde albo od Zeta Zero – a za to słono się płaci.

Natomiast co innego te Minas Anor mogą zaoferować – i jest to coś, co niewątpliwie zwiększa ich teatralny repertuar, dzięki któremu stajemy się mimowolnie uczestnikami muzycznych spektakli. To umiejętności akustyczne. Mają te głośniki podrasowaną akustykę, ale umiejętnie, bez żadnej przesady. W warstwie wokalnej czy solowej instrumentacji nie jest ona zauważalna inaczej niż poprzez nieznaczne pogłębienie brzmienia i słabo wyczuwalny pogłos, tak więc oznacza czystą przyjemność, a także pewien schemat odbiorczy, albowiem wiele osób brak pogłębienia i pewnego dodatku akustyki przyjmuje jako wadę. Przyzwyczajeni do tego, że wszystkie niemal głośniki i słuchawki korzystają z pogłębionych brzmień i pogłosów, by uczynić wszystko ciekawszym i przyjemniejszym, mają niejako to pogłębienie zakodowane i zawsze go szukają, a kiedy nie znajdują, kręcą nosem.

Nie chcę tego oceniać, bo w końcu muzyka jest przede wszystkim dla przyjemności, a nie dla jakiejś abstrakcyjnej perfekcji, niemniej pozostaje faktem, że nie jest to pogłębienie naturalne w sensie powszednio życiowym, tylko właśnie teatralnym. To jest dźwięk zrobiony, wspomagany odbiciem, a nie wybrzmiewający w plenerze albo w bliskim kontakcie. No ale nie po to muzykę się grywa w kościołach i specjalnych salach, żeby tego miało nie być. I taki, nie aż kościelny (chyba że poprzez nagranie), ale na pewno teatralny sposób prezentacji, od  Studio 16 Hz Minas Anor IIIs dostajemy. To pogłębione, naturalnie ciepłe, ładnie wycieniowane, plastyczne obrazowo i z dodaniem pogłosu, zwłaszcza przy muzyce elektronicznej bądź symfonicznej, granie. Bez żadnej przesadnej sztuczności, tylko właśnie przyjemnie, tak żeby pojawiła się atmosfera niecodzienności; by muzyka była czymś przenoszącym nas w inny wymiar.

I co? A no to, że jeśli nie ktoś nie oczekuje wstrząsającego basu, to może brać w ciemno. Polecamy!

I to się tym głośnikom świetnie udaje. Udaje od pierwszej sekundy. Przenosimy się na widownię muzycznego teatru, a jeśli tylko nagranie jest dobrej jakości, brzmienie wyraźnie będzie nawiązywało do prezentacji high-endowych. Nie chcę wyświechtać tego pojęcia, ale z uwagi na klasą wokali i fortepianu oraz tej efektownej akustyki, muszę do niego nawiązać. W dobrym systemie dostajemy od Minas Anor solidny, profesjonalny teatr – i tylko sama płyta wyznaczy rodzaj spektaklu, a o to już na szczęście możemy zadbać sami.