Dźwięk

Znak firmowy technologicznego kunsztu niemieckich konstruktorów – linia 120V dla osiągnięcia maksymalnej klarowności i dynamiki.

   Na początek jak zawsze komputer, a przy nim Ayon Sigma z dodatkiem kabla ifi Gemini i jego modułu iUSB3.0. Można zatem zacierać rączki, bo to gwarancja jakości, podobnie jak sam Phonitor i czekające słuchawki. Z nimi miałem problem wyboru, bo był ich na miejscu legion, i w tym stanie rzeczy sięgnąłem po jedne tańsze, dwie pary średnich i dwie bardzo drogich. Przy czym te tańsze to nie będą jakieś szczególnie tanie, jako że trzeba zakładać, iż nikt Phonitora z takimi nie będzie na co dzień słuchał. Z kolei średnie to teraz takie, jak kiedyś bardzo drogie, bo ceny słuchawek skoczyły i górna granica poszybowała. Tak więc średnimi są takie za trzy, cztery, do pięć z kawałkiem włącznie, a drogie to te powyżej siedmiu i z górą bez limitu.

Ruszajmy po przygodę. Napisałem już w zagajeniu, że słuchany poprzednio Phonitor protoplasta wydał mi się najlepszym tranzystorowym wzmacniaczem słuchawek, pod obecność dostatecznie muzykalnego źródła zdolnym szokować jakością. I teraz, po siedmiu latach, słuchając wersji drugiej (niemalże identycznej) tamto wrażenie wróciło. Nie tak dosłownie, nie aż w tym stopniu, ale że to elita i sam czubek góry, to było poza dyskusją. Owszem, jest godna konkurencja. Jest świetny Trilogy 933, rewelacyjny Bakoon HPA-21 i godny najwyższych pochwał, wyjątkowo wielofunkcyjny hybrydowy ifi PRO iCan. Jest również lampowo grający tranzystor od Sugdena, przetwornik Mytek Manhattan ze świetnym słuchawkowym wyjściem i wybitnie grający w konwencji symetrycznej wzmacniacz od Phasemation. Ale Phonitor SPL-a ma w sobie coś takiego, co mi się szczególnie podoba i co jest dla niego swoiste. To coś trzeba najpierw zorganizować muzykalnym, dobrze wypełniającym źródłem, a także podtrzymać odpowiednim interkonektem. Trzeba też zadbać o regulację wzmacniacza, i w moim przypadku ważna tak naprawdę była tylko jedna – ustawienie kąta głośników na 15 stopni. W tej pozycji brzmienie miało posmak największego realizmu, ale każdy może oczywiście szukać własnego optimum. Lecz ten realizm… No właśnie. Podobnie jak recenzowane przed chwilą słuchawki Technicsa, ma ten Phonitor realizm można powiedzieć braterski, taki w przyjacielskim powitaniu i szczerym uścisku. Zwłaszcza przy tych piętnastu stopniach.

Jest też znany układ Matrix, starający się przywołać doznania z odsłuchów głośnikowych.

W relacji z ostatniego AVS utyskiwałem na powracającą w wielu pokojach atmosferę tajemniczości, dziwności i odrealnienia. Na przygaszone światło (w sensie samej muzyki), globalne ochłodzenie, magie jakichś połysków, szeptów, rzeczy chowających się w mroku. Taki muzyczny thriller, albo wręcz nawet horror, świadomie dążący do efektu niesamowitości. I jeśli tą atmosferę przenosić na słuchawki, to Sennheiser HD 600 nadadzą się pierwszorzędnie, bowiem mają sporo pogłosu, czerni, połysku i atmosfery takiej właśnie zaaranżowanej tajemniczości. Zarazem to klasyka i wzorzec słuchawkowości, kiedyś cenowo dość wysoki, później średni, a teraz zupełnie tani, mimo wciąż z grubsza tej samej ceny. Pozostający w produkcji od lat przeszło dwudziestu (1995) i wciąż stanowiący okazję. Kiedyś były te HD 600 bramami do high-endu i pozostały nimi do dzisiaj, jako że dobrze napędzone grać te staruszki potrafią dla konkurencji deprymująco. Przy cenie PLN 1300 stanowią istną zmorę już samą sławą marki, a tu jeszcze ta jakość i owo bycie klasykiem, mimo że od zawsze poważną alternatywą były Beyerdynamic DT880 i Grado SR325. Teraz to grono alternatyw znacznie się poszerzyło, o Meze, AKG i Focale, by daleko nie szukać, ale sennheiserowski klasyk wciąż pozostaje sobą, bo kupić go jest świetnym wyborem. No ale, jak mówiłem, to słuchawki mające specyfikę; z jednej strony realistyczną poprzez wierność odtwórczą, ale z drugiej podrasowaną tym mrokiem, połyskami i odbiciami dźwięku. A przy tym wypełnienie i moc basu tu punkty słabsze, wymagające dbałości i nakładów, podobnie jak bliskość i rozmiar wykonawców, tak żeby mocy i bezpośredniości kontaktu nie okazało się mało.

Jest dużo wzmacniaczy szczególnie dobrze grających z tymi Sennheiser HD 600. Jest lampowy Little Dot Mk VI+ i są tranzystorowe Bursony. Mój własny Twin-Head pierwotnie był strojony pod te właśnie słuchawki, podobnie jak strojone były sławne prosiaki Musical Fidelity. Wiele razy słyszałem te HD 600 grające popisowo, a mimo to kiedy je odpaliłem spod Phonitora, serce skoczyło z radości. I sam siebie pytam, a właściwie dlaczego? Bowiem nie zagrały jakoś szczególnie melodyjnie, bez żadnego lampowego „Ach!” pośród gładzi falujących amplitud i bez szczególnej płynności głosów. Bez żadnego wytężonego ciepła, słodyczy i zabawy w malarski światłocień. Bez charakterystycznej też dla nich teatralizacji zdobnej w mroki, błyski i lśniące niczym po nocnym deszczu powierzchnie. Tylko nadzwyczaj swojsko, blisko i bezpośrednio. W świetle – jakby nie one – dość jasnym i w temperaturze pokojowej, bez żadnej połyskliwości i nade wszystko w bliskim kontakcie z nadstawiającym uszu z niedowierzaniem słuchaczem. Blisko, dużymi źródłami, mocno, z wypełnieniem i przede wszystkim realistycznie. Nic pod publiczkę, bez upiększania, samą tylko muzyką. A tak przekonującą, iż wiesz momentalnie, że tego szukałeś i tego chcesz jak najwięcej. Matowo a nie lśniąco, dość jasno a nie ciemno, i mocno, bezpośrednio, a nie z daleka, mizernie.

Tylny panel przypomina o tym, że Phonitor jest bardzo funkcjonalny i jest przedwzmacniaczem.

Aż coś we mnie jęknęło, tak to dobrze zagrało, a potem słuchałem i słuchałem; i ciągle mi było mało; aż na koniec zacząłem myśleć, że się tego dnia za inne słuchawki nie wezmę, tak trudno było się rozstać. I w sumie nie jestem do końca pewien, co mi się tak podobało, ale sądzę że przede wszystkim autentyzm, moc oraz łatwość słuchania. Ale i przestrzeń była ciekawa, naprawdę dobrze odwzorowana, na przykład w popisach orkiestry Ludwika XIII-go z płyty Jordi Savalla. Te kotły, tamburyny, skrzypce i fanfary…To wszystko żyło, przemawiało, istniało w pewnym otoczeniu, oddziaływało potężnie. Że aż nogi się rwały do tańca a ręce do klaskania. Trafiła mnie ta muzyka i zostałem znokautowany. Albowiem nie miała przesady ni żadnej sztuczności, a tylko moc oraz dar przekonania, że oto autentyczny muzyczny spektakl.