Budowa

Co tu dużo mówić – jeden z najlepszych tranzystorów w historii słuchawkowego audio: SPL Phonitor II.

   Ta obecna recenzja z kolei jest głównie po to, by tego Phonitora przypomnieć. To mu się bezsprzecznie należy, mimo iż jest już nowsza wersja pod nazwą Phonitor X. Ta też po recenzję ma zjechać, ale nim to się stanie rzućmy okiem i uchem dla przypomnienia na ten niemiecki profesjonalizm w wersji pośredniej, drugiej. Od czasu pierwszej zmieniło się niewiele, bo głównie opuścił Niemców dowcip i zgubił im się nochal. Pierwsza też bowiem miała na środku duże pokrętło, które z uwagi na spojrzenie wiszących nad nim po obu stronach okrągłych wskaźników wychyłowych kojarzyło się właśnie z nochalem. Teraz tamto skojarzenie do twarzy jakiegoś robota czy androida zostało zaprzepaszczone, ponieważ oba wskaźniki przesunięto do boku, już bez żadnych z twarzą paralel. Lecz poza tym wciąż dostajemy to samo i wciąż bardzo dużo. Możemy zatem crossować kanały i dodatkowo wzmacniać siłę położonego między nimi środka, możemy przerzucać się między trybami mono/stereo i wirtualnie zmieniać kąty ustawienia głośników, a także regulować balans oraz decydować o całościowej sile wzmocnienia w przedziałach 0, +6, +12 dB. A wszystko na bazie łącz XLR do wyboru z RCA i w trybach wzmacniacz słuchawkowy albo przedwzmacniacz. Tu wszakże jedna uwaga, tycząca też wersji pierwszej. Otóż w wersji 2 wciąż nie ma dla słuchawek przyłącza symetrycznego, mimo iż są symetryczne wejścia sygnału (dwie pary) jak również symetryczne wyjście, tyle że dla funkcji przedwzmacniacza a nie wzmacniacza słuchawkowego. Wytykałem to Phonitorowi pierwszemu i w dwójce ciągle nie zostało to poprawione, natomiast najnowszy Phonitor X ma już dla słuchawek symetryczne gniazdo 4-pin, czyli krytyka wreszcie dotarła. Nie wiem czemu tyle to czasu zajęło, a sprawa nie jest błaha, bo wprawdzie złącza niesymetryczne także grać pięknie potrafią, ale symetryczność dodatkowo poszerza scenę (nie zawsze, ale się zdarza), co dla słuchawek jest ważne.

Tego frontu nie da się pomylić z żadnym innym: audiofilska retrospektywa przełączników i wskaźników wychyłowych, uwieczniona w szczotkowanym aluminium.

Poza wymienionymi funkcjami ma Phonitor inne jeszcze dodatkowe przymioty, mianowicie na spodzie sześć skobelków regulacji wzmocnienia we/wy oraz aktywacji dla poszczególnych funkcji, a na panelu frontowym możliwość ustawiania czułości wskaźników wychyłowych oraz regulacji osobnej dla każdego kanału. Ma również przełącznik wyjścia głośniki lub słuchawki, czyli w praktyce działania jako słuchawkowy wzmacniacz albo przedwzmacniacz; a wszystko to, czyli bardzo dużo, za sześć tysięcy z kawałkiem, co czyni urządzenie konkurencyjnym względem konstrukcji od Sugdena, Brystona, White Bird czy Phasemation. Względem wersji pierwotnej jest jeszcze jedna różnica, mianowicie urządzenie stoi teraz na audiofilskich podstawkach o miękkim obuciu, a nie profesjonalnych stojakach z funkcją poddarcia frontu do góry. Wynikałoby z tego, że się ten pierwszy Phonitor między audiofilami przyjął i dobrze sprzedawał, ale były do niego uwagi, tak więc doczekał kontynuacji z sugerowanymi poprawkami. Szkoda jedynie, że ten 4-pinowy port pojawia się dopiero w wersji najnowszej, ale co robić, jest jak jest i trzeba badać co dają. A samo badanie bardzo przyjemne i już się na nie cieszę, bo oczywiście piszę post factum, czyli po wielu odsłuchach.