Recenzja: Spendor D7

Odsłuch cd.

A sprawdzi to nasza lampowa zgraja.

   Ten pozbawiony ocieplania i umilania styl szybkich dźwięków daje oczywiście inny wyraz niż łączona zazwyczaj z techniką lampową przeciągła słodycz, toteż gdyby dźwięk Spendorów nie był głęboki i nie był dobrze opisany przestrzennie, stałby się przeciętny, pozbawiony wyższych walorów. Zupełnie jednak taki nie jest – a w zamian realistycznie dokładny, a zarazem poetycko elegancki. Nie usiłuje się łasić, nie uśmiecha przy każdej okazji, tylko pokazuje muzyczny świat bez jak to się mawia ogródek, w całej jego złożoności i bez nacisku na upiększanie. To upiększanie bierze się z samego kunsztu obrazowania, dalece wyższego niż ma to miejsce w przeciętnych głośnikach. Można to nazwać potencjałem, można mistrzostwem, ale jakkolwiek będziemy nazywać, faktem jest, że Spendory D7 mają umiejętności wychodzące daleko ponad tak zwaną dobrą średnią i to jest ich największą zaletą. Grają do pewnego stopnia stylem monitorowym, nie owijającym wszystkiego basową kołdrą głośnika niskotonowego, co pozwala żyć ludzkim głosom bardziej własnym życiem, w tym wypadku życiem bardzo realnym i bardziej w stylu reportażowym niż romantycznym. Rzeczy zwykłe same z siebie się tutaj nie uwznioślą, tylko mają to coś, co zwykłem nazywać metafizyką przedmiotu, a co bardzo dobrze oddawał w swoich powieściach Gombrowicz, a w filmach Ingmar Bergman. Pewien sposób patrzenia na rzeczy zwykłe, który bez dodatkowych środków wyrazu potrafi wydobywać ich niezwykłość. Owo zabijanie rutyny patrzenia, jakże trudne i jakże ekscytujące emocjonalnie. Egzystencjalne wytrącenie ze schowania w normalność, z naiwnego poczucia sensu. Taki właśnie nieoczywisty dzięki kunsztowi obrazowania świat zwykłych rzeczy w postaci znanych sobie od dawna ale inaczej pokazanych utworów możemy dostać od głośników Spendor D7, kiedy zasilić je odpowiedniej klasy sygnałem. A jest to trzeźwość mogąca wywoływać stan nietrzeźwości dalece silniejszy niż po zwykle stosowanych środkach ucieczki od rzeczywistości, owo metafizyczne upicie światem, groźne zarazem i niepojęte – i piękne. Łączące piękno z brzydotą w syntezę wyższego poziomu, w przeżywanie istnienia i nasz w nim niezrozumiały udział.

Nie mniej niż realistyczna średnica i rozmigotana, swawolna góra godzien uwagi jest bas, którego jak i tamtych wyróżnikiem okazuje się jakość. To bas nie epatujący ogromem, tektonicznym zejściem i upowiciem wszystkiego, tylko wyraźny, mocny, ale jednocześnie bardzo rozdzielczy. Z prawdziwą przyjemnością przysłuchiwałem się popisom tak podawanej muzyki elektronicznej, gdzie w miejsce jednolitego, bezpostaciowego – bum! – pojawiało się narastanie, wieloplanowa, zataczająca szerokie kręgi głębia i tak jak w przypadku fortepianowych klawiszy pełna klarowność, biorąca źródło w złożoności. Żadnego jednorodnego huku (no chyba, że w nagraniu był taki), tylko staranne obrazowanie różnorodności dźwięku. Aż wręcz się zadumałem nad tym basem, chociaż napisałem przed chwilą, że głośniki nie mają refleksyjnego stylu, ale nie o styl tutaj chodzi tylko to jak ten bas był rozdzielczy i jaki to miało wpływ na całościowy odbiór. Naprawdę rzadko napotyka się sytuację kiedy tak dobrze czuć jak niskie rejestry pracują w przestrzeni, bo z natury niskie dźwięki są niekierunkowe i mają tendencję do ujednolicania. Tu natomiast doskonale było słychać ich propagację i to jak stopniowo ogarniają przestrzeń, jak się różnicują, wędrują, odbijają. Zwykle co do basu dwa są tylko wymagania – żeby miał niskie zejście i się nie zlewał, przez co rozumie się sam wyraźny kontur. Mało kto zawraca sobie głowę wewnętrzną akustyką bębnów, a jeszcze rzadziej pojawiają się potrzeby odnośnie całościowych efektów scenicznych. Tu natomiast wszystko to było samo z siebie widoczne, ukazując jak marne zazwyczaj bywają produkcje basowe i jak łatwo jest zadowolić słuchaczy byle czym. Wraz z pienistymi, momentami aż szalejącymi sopranami i realizmem średnicy dawało to pełny obraz bogactwa muzyki, zaiste niepowszedni. Jeszcze bardziej ta niepowszedniość stała się widoczna, gdy w pewnym momencie zaskoczony zostałem dla odmiany niskością zejścia. Aż całe pomieszczenie zadygotało, mimo iż głośność była tylko średnia i mimo że wcześniej ukazało się wiele niskich dźwięków, jednak pokazywanych głównie poprzez przestrzenność i różnorodność a nie potęgę zejścia. No naprawdę – pomyślałem sobie – te Spendory rzeczywiście są!

Z przetwornikiem Phasemation HD-7A192

Głośnikowy duet Spendora zagrał w niezwykle przekonywujący sposób – i misternie, i potężnie zarazem. A przy tym jego cena nie doprowadza do płaczu.

Tytułem uzupełnienia, a także goniony ciekawością, wzbogaciłem na koniec system przetwornikiem Phasemation zasobnym w procesor K2. Z miejsca pokazały się jego charakterystyczne zalety: pogłębiona scena i pogłębienie samego dźwięku, zyskującego na masie i przestrzenności. Niewątpliwie brzmienia miały teraz większy ciężar, a także ukazał się charakterystyczny dla K2 dodatkowy wymiar, coś w rodzaju dźwiękowego 3D. Słuchanie stało się zarazem łatwiejsze, bo soprany nieco wraz z całą tonacją się obniżyły, przez co i bas zaczął częściej o sobie przypominać, ale przede wszystkim zmieniła się atmosfera, bo wyważona tonacja z kładzeniem akcentu na samą prawdę i ekstremalną rozdzielczość zastąpiona została przez mroczniejszy światłocień, wywołujący nastrój tajemniczości i niepokoju. Nie było to już kino reportażowe, starające się niczym film przyrodniczy dać przede wszystkim poczucie przebywania na miejscu zdarzeń, tylko artystyczna, filmowa aranżacja, gdzie znać rękę znakomitego operatora i czuć pracę reżysera, starających się o budowanie nastrojów głębszych niż sam powszedni realizm. Zasłuchałem się i popadłem w zadumę, bo z jednej strony to nowe, zaaranżowane widzenie muzyki, miało swój niepowszedni smak i wyraźnie widoczne artystyczne zapędy, ale z drugiej ta poprzednio słuchana prawda czystego przedmiotu widzianego w pełnym oświetleniu, bez żadnych dwuznyczności i niedopowiedzeń, też była fascynująca i także budująca nastrój. Nie chcę tych stanów względem siebie wartościować, bo nie o to tu chodzi. Jeden i drugi był cenny i na swój sposób trafny. Oczywiście granie z K2 było bardziej wysmakowane i bardziej koneserskie, nieosiągalne dla zwykłych, nawet bardzo przyzwoitych systemów; ale, jak mówię, jedno i drugie bardzo mi odpowiadało, przy czym to z K2 było dziecinnie już łatwe w odbiorze i gdyby nie skumulowana moc emocjonalna i potężna fala uczuciowa jakie się z nim niosły, można by je traktować jako relaksujące. W odniesieniu do głośników płynie zaś z tego prosta i jednoznaczna konstatacja, że każde granie wysokiej jakości, niezależnie od stylu, ukażą z wyrafinowaniem i na bardzo wysokim poziomie.