Brzmienia cd.

To, jakie brzmienie oferują MDR – Z7, zweryfikowaliśmy w bardzo Japońskim towarzystwie.

   To został jeszcze bas. W dole on leży i prosi, by to uwzględniać, to znaczy nisko schodzić. Tymczasem Z7 mają tendencję do napowietrzania i nasycania wszystkiego sopranowym oddechem, co w przypadku basu skutkuje (odwrotnie niż u samych sopranów) jego przestrzennym rozciąganiem. Nie jest zatem taki bas niski, zwalisty i konsystentny, tylko przestrzenny, natleniony i wymieszany z wyższymi tonami. Niemniej – i to chciałbym mocno podkreślić – ma spore zejście i się niemało zaznacza, tak więc miejsca, gdzie potężny bas się powinien pojawiać, ani trochę nie zieją pustką, tyle że nie ma tam niskiego, grzmocącego po dnie pasma tektonicznego łoskotu, tylko pojawia się bas obszerny i przede wszystkim przestrzenny. Bo soprany się nie rozchodzą na przestrzeń, tylko wąsko strzelają w górę; a bas przeciwnie, właśnie się na przestrzeń rozlegle rozchodzi i bywa to bardzo ciekawe. Gdy natomiast użyć equalizera i procesora K2, robi się całkiem masywny i choć przestrzenny akcent ciągle w nim dominuje, to jest to już kawał basu także pod względem zejścia.

Cóż jeszcze rzec można? Na koniec zostawię przestrzeń, a w tym miejscu napiszę, że słuchawki grały początkowo bardzo przestrzennie i miękko, co jak już się nieraz zdarzało, wskazywałoby na ich nie wygrzanie. Po dziesięciu dniach używania ich obraz się wyraźnie wyostrzył i nabrał większej jednoznaczności, bo na początku było to granie w stylu powiewającej na wietrze wielkiej płachty muślinu, o łopoczących krawędziach i braku wypełnienia. Nie powiem, ciekawe to było, ale zbyt jednak specyficzne. Takie jakby z samej muzykalności złożone, a pozbawione konkretu i bezpośredniości obcowania. A potem właśnie na odwrót – zwłaszcza przy odtwarzaczu. Bardzo wyraziste i aż przeostrzone sopranami się pojawiły postaci, a za mało jednolitości wyrazu i pełnego, masywnego przepływu. A więc na początku – by w kulinarną stronę się zwrócić – niczym sorbet albo mus jakiś czy bita śmietana, a potem potrawa też dość lekka ale pikantna, podczas gdy brzmienia NightHawk podobniejsze były do tortu, a więc czegoś masywniejszego, bardziej jednolitego i mocniej nasyconego smakiem. (Z tym, że bez przesładzania.)

Na koniec jeszcze obiecana przestrzenność.

Przestrzeń słuchawki Sony MDR-Z7 oferują dużą i widoczną na przestrzał. Ani przez chwilę nie grają w głowie, natomiast bardziej na boki niż do przodu, chociaż duża głębia też w nich się pojawia. Nie mają jednak tej oszałamiającej holografii Staxa Omegi, ani nie dają takich przestrzennych efektów jak Ultrasone Edition5, pozostając bliżej prezentacji zwyczajnych. Połać jest duża, widać daleko, przestrzeni nie brakuje, natomiast jej organizacja wewnętrzna nie ma cech mogących zaimponować, i tu do pierwowzoru w postaci Sony R10 znowu mnóstwo brakuje. Bo tamte słuchawki przestrzeń miały wręcz zjawiskową, tak samo jak samą muzykę, a tu muzykalność jest niezła, ale z widocznymi odkształceniami sopranowo-pogłosowymi, a przestrzeń też duża, ale taka zwyczajna, jaką wiele słuchawek posiada. Ponadprzeciętnie duża, ale przeciętna w wyrazie. Adekwatna do ceny, natomiast nieadekwatna do bycia następcą R10 i bycia flagowcem Sony.

Kiedy się tych słuchawek słucha, wyraźnie czuć, i to cały czas, że je zrobiono by czynić efektownym przekaz sam z siebie nie należący do popisów jakości brzmienia, a potem, w konfrontacji z wybitnym torem, ta nadaktywność wyłazi i miast poprawy robią się zniekształcenia. Nie zawsze tak jest, co procesor K2 udowodnił niezbicie, tak więc gdyby do toru zaprząc dzielony odtwarzacz Reimyo z mającym go przetwornikiem, zrobiłoby się na pewno ciekawiej, wszakże gdy kogoś stać na Reimyo, to stać go i na lepsze słuchawki – na przykład flagowiec Staxa, by poza Japonię nie sięgać. Albo na flagowe Sonorous, Fostexy czy Audio-Technicę, bo robią w tej Japoniii wybitnych słuchawek trochę. Natomiast moja rada jest taka, by koncern Sony nie kombinował, tylko przywrócił do produkcji pamiętne Sony R10; tak dla samego prestiżu, by inni mu nie mogli zarzucić, że nie stoi już na piedestale. I żeby dostały nauczkę te wszystkie flagowce dzisiejsze, którym się głupio zdaje, że wszystko najlepiej potrafią.

A o brzmieniu tym tak na prawdę wypada powiedzieć tyle, że reprezentuje sobą ogromny potencjał samego producenta, o którym wiemy, że jakby tylko chciał (albo mógł), to by pokazał całemu światu, jak robi się najlepsze słuchawki! A tak jest „tylko” bardzo dobrze.

To jednak mój punkt widzenia, a samo Sony najwyraźniej się miota, usiłując przedłożyć rynkowi produkt bardziej na nasze czasy, a więc niedrogi, jakoś wybitny i tą wybitnością usiłujący poprawiać kiepski sygnał smartfona czy przenośnego odtwarzacza. To wszystko te Z7 mają, ale na bycie wybitnymi słuchawkami pod każdym względem się to nie składa. Niemniej można przyjemnie słuchać, tak jak sam przy komputerze słuchałem. Przy odtwarzaczu zresztą również, tylko po mniej wysilonych interkonektach i ze wzmacniaczami tranzystorowymi, z których Transrotor okazał się grać tym razem ciekawiej, ale Phasemation też był niczego sobie, pozostawiając żal, że nie starczyło czasu na wyzyskanie jego symetryczności. Czasu nie było także, by zaprogramować procesor wzmacniacza od Ancient Audio, a to na pewno duża strata, bo podejrzewam, że miałby naprawdę sporo do powiedzenia i dźwięk tych Sony wybitnie poprawił.