Brzmienie

Dość tych wspominek, czas do pracy – przed Państwem Sony MDR – Z7.

Pan recenzent niedawno się żalił, że kiedy słucha gramofonów, to nie bardzo jest o czym pisać, bo one wszystkie grają jednako i frazy opisowe musi powtarzać. W przypadku słuchawek Sony Z7 taka ewentualność nie zaszła i żalić się na co nie miał. Słuchawki grały specyficznie i dźwięk ich do innych przedstawicieli gatunku flagowców okazał się niepodobny. Zostaje zatem zatrzeć ręce i stukać w klawiaturę.

Od czego zacząć? Może tak: te Sony rzeczywiście niezwykle są czułe i pasmo przenoszą szerokie, a w efekcie szum podkładu jest w nich wyjątkowo dobrze słyszalny, o wiele bardziej niż u NightHawk. Poza tym dźwięk całościowo o wiele bardziej się rozpościera i rozrzuca – nieważne jak to nazywać – w każdym razie na pewno muzyczny obraz okazuje się mniej zwarty i mniej jednolity w wyrazie. Poszczególne zakresy zdecydowanie bardziej jako osobne się pojawiają, a w efekcie dużo łatwiej możemy się im przyglądać. Można oczywiście równie dobrze napisać, że łatwiej się im przysłuchiwać, ale to wyjdzie na jedno, bo uszy i tak podczas słuchania przywołują obrazy. Dobrze, dość wymądrzania. Przejedźmy się po tym paśmie.

Soprany są u MDR-Z7 niezwykle ekspansywne. Cały czas je słychać i do wszystkiego się mieszają, nawet do basu. A to ma wielorakie następstwa. Od ostro, bardzo wyraziście brzmiących wokali, ocierających się niejednokrotnie o sybilację, po trzaskający dźwięk stepu i kastanietów, brzęczące bardziej niż zazwyczaj i cieniej dzwoneczki, a także świdrowanie oraz sopranowe spienienia i nawiewy przy wielu innych okazjach. Nie można jednak powiedzieć, by takie ujmowanie sopranów było tylko wadą i dla słuchającego uciążliwością. To bowiem zależy od toru. Przy komputerze ze wzmacniaczem Transrotora też oczywiście się skrzyły, ale głównie w przyjemnie akcentujący sposób i z całościową kulturą, choć brakowało nieco rozpostarcia tych ofensywnych sopranów na przestrzeń. Niemniej perliły się i błyskały ciekawie, a przy okazji pierwszy raz miałem możność obserwować, jak zasadniczą rolę może pełnić procesor K2 zaimplementowany przetwornikowi Phasemation. Ponieważ można go włączać i wyłączać, obserwowanie to było banalnie proste, zwłaszcza że działał makroskopowo, dorzucając dźwiękom wyraźnie przestrzenności, co dla tych super sopranów było niczym woda na pustyni. Momentalnie ich kształt i udział w całości stawały się lepsze, tak więc japoński przetwornik japońskim słuchawkom znakomicie się umiał przysłużyć. Co innego niemiecki wzmacniacz, chociaż tu sprawy miały bardziej złożony charakter.

Najdroższe aktualnie słuchawki Sony posiadają bardzo klasyczną i elegancką, konstrukcję zamkniętą.

Otóż słuchawki okazały się całkowicie odporne na regulację sopranów i basu w oferującym je Transrotorze i można by nawet dojść do wniosku, że się ta regulacja zepsuła, gdyby nie regulator wyważenia kanałów, który okazał się wpływać, podobnie jak nieznaczne, ale jednak odczuwalnie działający przycisku equalizera, po którego wciśnięciu dźwięk stawał się masywniejszy, niższy i ciemniał, a osobne regulatory basu i sopranu też ożywały i można było bas odkręcić na maksa, gdyż jeszcze bardziej zagęszczało to przekaz. a w efekcie uzyskiwało się po tych wszystkich ingerencjach brzmienie całkiem już prawidłowe o dobrym wyważeniu proporcji i dobrej swoistości. Inaczej natomiast z tymi sopranami wyglądała sytuacja przy odtwarzaczu, gdzie nie dość że pasmo było szersze, zwłaszcza przy użyciu płyt SACD, to jeszcze pomiędzy nim a wzmacniaczem Twin-Head znalazł się interkonekt Siltech Triple Crown, który za swoje kilkanaście tysięcy euro przepuszczał normalnie gubione niuanse i składowe brzmienia, co skutkowało dodatkowym rozkładem pasma na czynniki i jeszcze mocniejszą sopranową  ekspresją, a także dużo mocniejszą dawką pogłosu. To się czasami w ciekawą dość całość składało, ale przeważnie owo rozchodzenie i ta sopranowa ekspresja okazywały się przesadne i gdzieś się w tym gubiła muzyka. Tak więc byłyby to niewątpliwie wybitne słuchawki do oceny technicznej nagrań – wyjątkowo głęboko w każdy niuans i każde odchylenie przenikające, bardzo też wrażliwe na przester, ale w przyjemnym słuchaniu bywało to przeszkodą i męczyło, zwłaszcza gdy wziąć pod uwagę to, co napiszę za chwilę.

Jako że o wokalach już było, to wraz z nimi ładujemy się w środek pasma i teraz właśnie napiszę, że nie tylko stronę sopranową wzięte do porównania NightHawk ukazały spójniejszą i lepiej osadzoną w całości, ale także znacznie lepiej okazały się indywidualizować głosy. U Sony były one cały czas sopranowo podbarwiane, a w efekcie wyostrzane i jednocześnie w dużym stopniu ujednolicane, a jeszcze na dokładkę niejednokrotnie wyobcowywane jakimiś dziwnymi i zwykle nieobecnymi pogłosami, które te specjalnie profilowane muszle powinny przecież wygaszać. Dość nietypowo i dziwnie momentami to brzmiało, a sam przypomniałem sobie od razu długotrwałe wojny z też japońskimi i też flagowymi ATH-W5000 od Audio-Techniki, gdzie nieraz także podobny przybierało to obót, choć może nie aż do tego stopnia, jako że prezentacja wokali była jednak lepsza, z mocniej zaznaczającą się specyfiką. Ale przypomnę w tym miejscu, że porównywałem te W5000 do Sony MDR-R10 i poległy w tym starciu sromotnie, tak więc tym bardziej spotkałoby to Z7. Zarazem podobnie trochę grały do innego flagowca od Sony, także zrecenzowanych już Qualii, choć może z kolei nie aż tak osobliwie. Jednak podobnie i chęć przekazania jak najszerszego pasma znów skutkowała pogłosową i sopranową dziwnością, mieszającą się z wyobcowaniem, które może w Japonii ma wielu zwolenników, ale to nie jest prawidłowe obrazowanie muzyki i daleka droga do klasy prezentowanej przez R10, które pochodzą jakby z innego muzycznego świata – znacznie bliższego doskonałości oryginału.

Konstrukcja, która za wybitnie wygodnymi nausznicami skrywa potężne, 70-cio milimetrowe przetworniki dynamiczne.

Tak więc to co udawało się poprawiać przy komputerze procesorem K2 i equalizerem wzmacniacza, i co przy graniu prosto ze smartfona Sony i odtwarzacza przenośnego Cowon Plenue miało zaletę w postaci misterności i sopranowej aktywności oraz znakomitego akcentowania detali, w przypadku toru ekstremalnego okazało się wadą psującą naturalizm. Mają zatem te Z7 tendencję (przynajmniej intencjonalną) do poprawiania słabszych pod względem szczegółów i rozciągania pasma torów, co w przypadku tych żadnych popraw nie wymagających skutkuje nadmiarem i przegięciem, zwłaszcza sopranowym i pogłosowym.