Brzmienie

Z dwóch dużych kulfonów.

   Z tych wszystkich wywodów technicznych i pochwał wyłaniają się w obrazie dźwiękowym przede wszystkim trzy rzeczy: siła władania słuchaczem, brak zniekształceń i wieloaspektowa precyzja. Każdy co bardziej liczący się producent pisze o swoich słuchawkach, że kreują prawdziwą muzykę i wolne są od zniekształceń, ale pod tym względem flagowe Sony należą do elitarnej czołówki. Nim jednak bliżej o tym, wpierw o małej przygodzie.

Małej jak małej, dla mnie w sensie nerwówki była duża. Jak już gdzieś wyżej zaznaczyłem, słuchawki przybyły z adnotacją wygrzanych. A sam jestem, jak się okazuje, zbyt łatwowierny, naiwny jak panienka. Nie trwała ta łatwowierność wprawdzie dłużej niż kawałek jednego odsłuchu, ale i tak o wiele za długo. Cóż, przyjechały na bardzo krótko, więc pośpiech; żadnego delektowania się, wspólnie spędzanych wieczorów i baraszkowania w muzyce. Szybko opis techniczny i przechodzimy do dźwięku, bo dwie pary Kennertonów czekają, a na wszystkie trzy jeden tydzień, pod tym warunkiem przyjechały. Więc zakładam te Sony (wcześniej tylko sprawdziłem, czy nie są uszkodzone) i uszy stają mi dęba, a ręce do ziemi opadają. Głuchota i martwota – głuchy dźwięk pozbawiony życia, nie wspominając o jakimś blasku. Do tego kompletny brak holografii – scena płaska jak deska. A wszystko to z Twin-Head i z dobrym odtwarzaczem! Zabrałem się do porównań i brnięcia przez utwory, z upływem czasu błyskawicznie tracąc resztki nadziei na wychwycenie czegokolwiek pozytywnego. Gdzie się podziały te słuchawki z AVS 2016? Ten urok i ta scena? Koniec końców doszedłem do wniosku, że muszą być niewygrzane. Za późno wszakże, za dużo czasu i nerwów straciłem. Pograły przez noc całą i dnia następnego kawał, zanim je znów przymierzyłem – i zdecydowana poprawa. Więc nawet nie brałem się w kolejny odsłuch, tylko dalej do grzania. W sumie pograły przez cztery doby, a ja po raz kolejny powtórzę, że słuchawki surowe (okazało się potem, że miały przebiegu parędziesiąt godzin) są kompletnie nie do słuchania. Owszem, niektóre nie – wprost z pudełka już nieźle grają, na przykład Denon D7200 – lecz tytułowe Sony do takich z pewnością nie należą. Prosto z pudła można ich słuchać, ale jedynie po to, by się dowiedzieć, jak duże mogą zajść zmiany. Najlepiej jednak sobie darować – szkoda nerwów i czasu.

Przejdźmy do rzeczy sedna. Zapewne nie ostatecznego, gdyż cztery doby plus kilkadziesiąt godzin to z pewnością nie finał, ale brzmienie szkicować już można.

Bardzo dużych, ale lekkich.

Na wstępie ciekawostka, chyba wszakże znamienna. Podczas finalnego odsłuchu przemknęło mi przez głowę, że grają ciemno, ale tak się tego nie czuje. Przychodzi następnego dnia Karol, podpina je do iPhonea i z miejsca bardzo mu się spodobały, a o dźwięku powiada, że „grają ciemno a jasno”. Aż się dziwnie poczułem, ale najwidoczniej tak grają i wszyscy tak to odbiorą. Brzmienie jest ciemne, ale soprany je rozświetlają i w efekcie okazuje się naturalne. To nawet mało powiedziane. Na tle porównywanych, a porównywałem do nie byle jakich, brzmienie mowy potocznej okazało się zdumiewająco autentyczne. Jednocześnie przekonująco prawdziwe i pozbawione wszelkich podbarwień. Zero sopranowego świergotu, zero basowego (pardon) pierdzenia, zero pogłosowych ubarwień. Do tego wszystko nie w ten sposób, że dopiero po analizie, tylko stajesz wobec drugiego człowieka zupełnie jakby był, tak po prostu. To jest wprawdzie kompletnie nieproste w ujęciu filozoficznym i także naukowym, ale nie o tym teraz mowa. Nieproste jednak także w technicznym, a to nas właśnie interesuje.

Przejdźmy do owej analizy, która poczuciu autentyzmu nie jest tu wprawdzie potrzebna, ale opisowi brzmienia słuchawek tak.

Pierwsza, najbardziej narzucająca się sprawa, to wyjątkowo duże i bliskie źródła. Pamiętam, jak opisując prawie dekadę temu Sennheiser HD 800, stanąłem w obliczu zdania sobie sprawy z tego, że mają duże źródła. Ale to było właśnie zdanie sobie sprawy, rzecz dopiero po chwili uświadomiona, natomiast u Sony MDR-Z1R to się czuje od razu. A jeszcze bardziej w porównaniach, gdzie nawet u HD 800 te źródła okazują się znacznie mniejsze i dalsze. Tym bardziej u Fostex TH900, czy Beyerdynamic T1. I chyba stąd płynie nauka, że im większa membrana, tym źródła stają się większe i bliższe. A Sony taką właśnie się szczycą, to ich as atutowy.

I pasownych.

Jednakże wielkość to jedna sprawa, a umiejętność wydobywania postaci z tła inna. To też jednak rewelacyjnie potrafią – przywołani aktorzy sceny są nie tylko duzi i bliscy, ale także perfekcyjnie wyodrębnieni. Przed tło całkowicie wyciągnięci i jedni od drugich oddzieleni, bo lokalizacja także jest znakomita, a głosy wyjątkowo wyraźne i jedne drugim nie przeszkadzające. Wyjątkowa więc czystość wielogłosowej artykulacji i wyjątkowy autentyzm, jako że zero brzmieniowych przekłamań, żadnego na przykład uwyraźniania sopranami. Dzięki temu głosy pełniejsze, bardziej jednorodne w wyrazie i doskonale oddające prawdziwy wiek stojących za nimi osób. Ani sopranami nie odmładzane, ani basem starzone, ani udziwniane pogłosem.

Ten pogłos to kolejna sprawa i w żadnym razie tak się nie dzieje, że jest on jakkolwiek tłumiony; natomiast w stu procentach tak, że się nie miesza do źródeł. Pracuje wyłącznie na siebie, czyli że źródła tu, a pogłosy tam. I to jest pierwszorzędne w sensie poprawności opisu, od mieszania wszystkiego ze wszystkim zdecydowanie lepsze. Pod tym względem z bezpośrednio porównywanych flagowe Sony były na pierwszym miejscu i tylko żałowałem, że nie mam Final D8000, bo to ta sama szkoła, chociaż na bazie innej techniki. (Finale są planarne, ale też z ogromną membraną.)