Odsłuch: Po kablu

Jak na bezprzewodowy przesył, brzmienie należy określić mianem w pełni satysfakcjonującego.

   Kabelek dają do kompletu cieniutki, mizerniutki, jak to u słuchawek przenośnych. Czarna nitka ma na końcu kątowy mały jack i jest mięciutka, toteż można się wiercić. Użyć postanowiłem zarówno sprzętu przenośnego jak i stacjonarnego, by obraz dźwiękowy był pełny i nikt mi nic nie zarzucił. Tak więc na początek w ruch poszedł Cowon Plenue, a potem zluzował go Phasemation…

Cowon Plenue

O kurde, dobry Cowon zły nie jest! Zagrało naprawdę nielicho, że w pierwszej chwili zamarłem, a w drugiej się zadziwiłem. Względem bez kabla poprawiło się wypełnienie, a wyrafinowanie skoczyło także, i zrobiła się elegancka muzyka. Na zwykłych plikach wytknąłbym jedynie nieco basowej przesady, o co zacząłem podejrzewać Cowona; ale wzięty do porównania FiiO X7 okazał się  na takich basowych utworach dudnić dosyć nieprzyzwoicie, tak więc to raczej nie Cowon. Grał z tymi Momentum Wireless lepiej od FiiO ponad wszelką wątpliwość, a że bas czasem się odkształcał, to tylko na zwykłych plikach. Kiedy sięgnąłem po wyższą gęstość, cały przekaz się unormował i poza radością słuchania nie było już na czym się skupiać. Nie miałem zwykłych Momentum, a ich słuchałem już dawno, ale wydaje mi się, że przekaz dawały analogiczny. Podający obficie muzykę o analogowym płynięciu i pełnym, nasyconym brzmieniu o wyrazistych rysach. W stylu tak z lekka przyciemnionym, tak dla dodania efektu, i z rytmem wybijanym wyraźnie, także w tym samym celu. Cała zaś muzyka cieplejsza i bardziej zdecydowanie cielesna aniżeli bez kabla; a tym jeszcze przyjemniej słuchana, że Cowon z Grado GS2000 wydawał się za ostry, a tutaj ani trochę. Grało to finezyjnie (no pewnie, że nie jak SR-009), alei przede wszystkim konkretnie. Z mocnym kontrastem, dobrym wysyceniem i przekonującym niezgorzej realizmem. Czuć było wykonawców i czuć analogowość brzmienia, a energię i poryw czuć jeszcze o wiele mocniej.

Choć pełnię możliwości pokazują dopiero po kablu…

To nie był przekaz zdolny, jak któreś flagowe Audeze, zabijać zniekształcenia, ale też ich nie pomnażający ani nie tnący muzyki. A taki dynamiczny, że aż utknąłem w rocku i spod wpływu Soundgarden, The Who i Led Zeppelin ciężko się było wyrwać. A potem dużą, ciekawą przestrzeń o signum tajemnicy dostałem od Vangelisa, a jeszcze potem  od gęstych plików analog co się zowie. Tak więc jedyna uwaga, to niezbyt poważne ale jednak zniekształcenia na basie, pojawiające się jedynie przy plikach o standardowej gęstości, Natomiast analogowość na duży plus i przede wszystkim kontrast do spółki z dynamiką, a wszystko efektownie wycieniowane i o dobrej ekspresji szczegółów.

Phasemation z Ayon Sigma

Z grubsza jeszcze raz tyle, czyli mniej więcej znowu tego kalibru pokazał się przeskok, co poprzednio między brakiem a obecnością przewodu. Żadnych teraz zniekształceń basu i jeszcze więcej dynamiki oraz bezpośredniości; dużo też większe otoczenie muzyką i mocniej puszczona w ruch wyobraźnia. Mimo że grane szło po nitce (aczkolwiek poprzez wyjątkową przejściówkę AudioQuesta), niemal analogiczne było jakościowo co u zwykłych za te pieniądze słuchawek przewodowych. Porównanie bezpośrednie dowiodło, że HD 600 oferują przekaz nieznacznie spójniejszy i bardziej wyrafinowany, a także nieco ciemniejszy – ale nie była to żadna duża różnica. Słyszalna wprawdzie od razu, jednak umiarkowana. A przypomnę, że te HD 600 ze wzmacniaczem takim jak Phasemation i poprzez przetwornik Ayona, to już high-end jest całkowity, choć jeszcze nie taki z największych.

Oto całościowo udany zestaw dla wędrujących melomanów. Rekomendacja!

Niemniej granie nieumownie high-endowe, że już tylko pozytyw i tylko satysfakcja – pozytyw tak makroskopowy, że pod kołami byś zginął. A zatem koszt dodania bezprzewodowości okazuje się w dwójnasób niewielki – niewielki w wymiarze ekonomicznym i niewielki ustępstwem jakościowym.