Recenzja: Sennheiser HDVD 800

Foobar WASAPI 3.2.3. w trybie Event cd.

Schowany, niepozorny…

Sennheisery HD 800 od samego początku ustami swych twórców obiecywały mimo bycia słuchawkami grać jak kolumny głośnikowe i to niewątpliwie znalazło odzwierciedlenie w ich brzmieniu. Momentalnie było to słychać, a większy obszar i większa plastyczność dźwięków natychmiast odbiorcy się narzucały.

Przechodzenie w te i nazad od nich do T90 za każdym razem ukazywało bardziej szpiczaste i krawędziowe wykończenie dźwięków przez Beyerdynamiki i bardziej przypominające chmurę u HD 800. Wyraźna różnica dotyczyła także sceny, przez HD 800 zdecydowanie dalej lokowanej, dużo lepiej się uwidaczniającej i faktycznie dającej obraz koncertu bez żadnej słuchawkowej umowności. W ich sposobie gry dominowała elegancja i kultura, na tle których T90 brzmiały zwyczajniej i bardziej agresywnie. Tak więc rysował się wyraźny wektor malejącej ostrości, biegnący od AKG do Sennheiserów. Wektor bardziej zaawansowanego przestrzennie realizmu i koncertowej stylizacji, zastępującej typowo słuchawkowe granie. Można zatem powiedzieć, że dźwięk HD 800 bardziej był wyrafinowany i jak na słuchawki niezwykły, pozwalający czuć się z nimi jak z prawdziwymi głośnikami.

Pomimo tej dźwiękowej chmury grały HD 800 dynamicznie, wyraziście, z łagodną ale bardzo dobrze zindywidualizowaną wokalizą oraz, podobnie jak HD 600, ciemniejszą tonacją.

Ale pazur pokazuje bez zbędnego dopraszania

HiFiMAN HE-6 to słuchawki, których właściwie w tym porównaniu być nie powinno. Dopiero co napisałem w recenzji Lebena CS-300F, że do grania na jakie je stać potrzeba kilkunastu watów mocy, których HDVD 800 nie może przecież zapewnić. A jednak się w teście znalazły i nie bez powodu. Otóż wzmacniacz kusi dwoma zbalansowanymi wejściami na słuchawki, dla których kabel do HD 800 jest na razie tylko obietnicą. No a HE-6 taki mają od dawna, więc trzeba je było z czczej chociaż ciekawości podpiąć. A kiedy to się stało, okazało się, że HDVD 800 radzi sobie z nimi zaskakująco dobrze. Już na cicho nagranych płytach z muzyką klasyczną mogły grać naprawdę głośno, a z głośnymi rockowymi nie dałem rady wytrzymać na do końca odkręconym potencjometrze. W dodatku nie pojawiały się jakieś istotne zniekształcenia czy spowolnienia. Nie było to wprawdzie to co z Lebenem czy Croftem, ale całkiem solidne granie na bardzo wysokim poziomie głośności i nie tylko głośności. Bezpośrednie, z basowym oddechem, bardzo wyraziste i bardzo bliskie słuchacza. Bez uprzestrzenniania, typowo słuchawkowym stylem i jaśniej od HD 800, ale w moim odbiorze równie ciekawe i zasługujące na równie wysoką notę. Jedynie pewne ograniczenia głośności i dynamiki w przypadku cicho nagranych płyt stawiały wyżej flagowego Sennheisera, no i jeśli ktoś wyżej ceni sobie styl głośnikowy od słuchawkowego, to oczywiście także flagowe Sennheisery były tym o co chodzi.
One grają inaczej, nie ma dwóch zdań. Nie są to zwykłe słuchawki. Niemniej w swym całokształcie brzmienie HE-6 naprawdę mnie zaskoczyło w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu, a że do ich grania mam wyjątkową słabość, tym większa to była satysfakcja. Nie da się ukryć, że wszystko mi się w nich podoba – wyraźna artykulacja, różnicowanie głosów, umiejętność łączenia delikatności z potęgą, siła basu, drajw, scena na której samemu jest się obecnym stojąc między wykonawcami. Przy tym wszystkim rockowa perkusja w ich wydaniu okazała się tym razem bardzo ostra. Ta z HD 800 miała więcej konturu na basie, a ta z HE-6 na sopranie. Tak orzekł fachowiec. W sumie, jak dla mnie, remis. Jednocześnie pokazywało to jednak, że tytułowy Foobar z WASAPI miał swoje istotne ograniczenia i do takich naprawdę dobrych systemów niekomputerowych sporo jednak mu brakowało.