Recenzja: Sennheiser HD 800 Stefan AudioArt Ultra-mod

Odsłuch cd.

Jeszcze tylko kilka „pokornych” pieśni…

   Przejdźmy teraz do rzeczy, które w modowanych HD 800 podobały mi się najbardziej. O pierwszej już wspomniałem – o szybkości. Dźwięki narastały w nich z piorunującą szybkością, przypominając konstrukcje elektrostatyczne czy Beyerdynamiki T1. Pod tym względem mod niewątpliwie je poprawił, a pewna ospałość charakterystyczna dla HD 800 z początków produkcji tutaj przeistoczyła się w swe przeciwieństwo. Fosteksy były wolniejsze, a także wyjątkowo szybkie AKG K1000 nie szybsze.

Wszystkie słuchawki operowały fantastyczną przejrzystością, przy czym u Fosteksów była ona najbardziej mroczna i cienista, u AKG najbardziej holograficzna, a u HD 800 taka przejrzysta po prostu. Nie wiem czy obserwujecie pogodę, ale sam mieszkałem przez wiele lat w okolicach podgórskich i wiem, że w roku zdarza się parę, czasami kilkanaście dni, kiedy widoczność jest fantastyczna. Spod Krakowa widać wtedy szczyty Tatr i z reguły zapowiada to nadejście opadów, ale czasem, zwłaszcza w zimie, może się taka widoczność utrzymywać przez kilka dni. I taką właśnie widoczność miały te modowane HD 800. Wszystko w nich było widać na przestrzał, a samo medium okazywało się napowietrzne, bez żadnej przymieszki koloru, blasku albo cienia. Jak jasność dnia, ale bez tej podwyższonej saturacji towarzyszącej słonecznym dniom latem, ani złocistego podświetlenia jesieni (coś à la odtwarzacze Accuphase), tylko jak wiosną, kiedy barwy są jaśniejsze i bardziej łagodne, a samo powietrze najbardziej przejrzyste i pozbawione jaskrawości. Szkoda, że to piękne światło i pastelowe barwy zostały u modowanych HD 800 okupione utratą pogłosowości, trójwymiaru i basu. Także w pewnej mierze swoistości dźwiękowego smaku. Najwyraźniej całościowa perfekcja niełatwą jest rzeczą i to na okoliczność w największym stopniu jej posiadania (i to bez żadnych modów) Sennheiser Orpheus jest taki sławny. Jednak muszę przyznać, że przejrzystość modowanych HD 800 zrobiła na mnie duże wrażenie, a wszelkie te zarzuty o kremowe podświetlenia czy zbytnie uciekanie w sferę pogłosową nie miały tu zastosowania ni sensu. Nie było także potrzeby akceleracji dynamiki poprzez stosowanie wyjątkowo dynamicznego toru. Modowane HD 800 grały dynamicznie bez żadnego sprzętowego turbodoładowania.

Jeden, góra dwa pojedynki na śmierć i życie…

Kolejna ciekawa sprawa to wokale. Po podepchnięciu uszu stały się bardzo realistyczne i naturalne. Fosteksy upiększały je i pogłębiały, a Sennheisery i AKG grały jak z życia. Różnie to na różnych płytach w zależności od samego materiału nagraniowego wypadało, ale najrealistyczniejsze i najbardziej obiektywne nagrania binauralne ukazały duży pomiędzy słuchawkami rozrzut. Amber Rubarth na Fosteksach była bardzo kobieca, ciepła i zmysłowa, a na HD 800 mniej seksowna a bardziej chłopięca. Na K1000 pośrednia, bardziej osadzona w holograficznym plenerze i bardziej trójwymiarowa, ale z wyraźnie zaznaczającą się  kobiecością i nutą ocieplenia. Jednocześnie jej głos miał u AKG najwięcej esencji i własnego smaku, czyli tego wszystkiego co sprawia, że głosy ludzkie między sobą się różnią. Nie byłem jednak pewien, czy Fosteksy i AKG z tymi pogłębieniami i esencjami zwyczajnie nie przesadzają. W każdym razie prezentacja HD 800 kiedy do niej przywyknąć wydaje się bardzo naturalna, szczególnie w kontekście tych pastelowych barw i specyficznie obrazowanych, pozbawionych kłucia sopranów.

Chyba wszystko jest już jasne

W sumie z ważniejszych atrybutów została nam w takim razie scena. Te modowane i w ogóle wszystkie z nowszej produkcji Sebbheisery HD 800 nie mają scen tak gigantycznych jak te z początków produkcji. Ogromny, szeroko rozlany na boki obszar zastąpiła większa dynamika i większa szybkość. W egzemplarzu modowynym szybkość ta była jeszcze znacznie lepsza, a scena raczej bez większych zmian. Natomiast same dźwięki lżejsze i nieco jaśniejsze. Bez pogłosu i uprzestrzenniania; takie w elektrostatycznym stylu i z tonacją uchwyconą bardziej jak w Orfeuszu, a nie złocisto kremową jak u starszej, czy ocienioną jak u najnowszej Omegi II. Odnośnie samej sceny, to porównawczo ta z Fosteksów szła bardziej w głąb i nieco węziej, a ta z AKG była bardziej wieloplanowa i niosła bardziej złożoną informację o relacjach między źródłami i echach. Jak przy tym zauważyłem sztuczka z nadstawianiem uszu powodowała u HD 800 zwężanie sceny przy narastaniu jej głębi, jednak czy z podnoszeniem uszu, czy bez niego, scena całościowo była mniejsza niż u K1000, podczas gdy HD 800 z początków produkcji scenę obszarowo od K1000 miały większą i ta jej wielkość bardzo mi się podobała.