Recenzja: Sennheiser HD 800 Stefan AudioArt Ultra-mod

Odsłuch

Kratka gdzieś przepadła…

   W sumie odczuwam niesmak pomieszany z przekonaniem o zmarnowanej szansie. Miałem obiecane zwykłe HD 800 do porównania i symetryczny wzmacniacz Senneiser HDVD 800, dzięki czemu test mógł być naprawdę wartościowy, ukazując różnice pomiędzy modem a jego brakiem oraz efekty symetryzacji okablowania. Bez tego recenzja pozostaje jałowa i wykastrowana, a odwołania do wspomnień dobre są w pamiętnikach a nie analizach porównawczych. Ale co robić, życie jest jakie jest i każdy wie z doświadczenia, że na obietnicach daleko się nie zajedzie. Pozostają zatem odsłuchy na tym co się ma i retrospektywa. Całe szczęście, że miałem możliwość przez chwilę słuchać naprzemian tych modowanych z normalnymi i okazało się wówczas, że modowane grają jaśniej, są szybsze i znacznie bardziej przejrzyste, ale jednocześnie trudniejsze do napędzania, ponieważ ich przenikliwość bardzo została rozniecona i tylko przy pomocy najwyższej klasy toru możliwa była do opanowania. Radził sobie z tym jednak nawet przenośny wzmacniacz ALO Audio Continental napędzany iPhonem, co tym lepiej o nim świadczy i każe wierzyć, że znakomite tory mogą się teraz pojawiać wszędzie, a nie tylko w salonach milionerów.

Rad nierad zostawszy tylko z własnym sprzętem odpaliłem Twin-Heada, w którym zostały z poprzedniego wieczoru prostowniki GZ-33 Ampereksa na okoliczność recenzji flagowych Fosteksów TH-900. Wiedziałem wprawdzie, że skończy się na ich wymianie, jednak ciekawość wzięła górę i postanowiłem rzucić uchem jak też to zagra, bo wiedza prawie zawsze lepsza jest od niewiedzy. Ciekawie zabrzmiało, ale porównanie z Fosteksami wykazało, że trzeba wracać do prostowniczych Mullardów, by dźwięk uczynić lepiej wykończonym. Oczywiście dźwięk Sennheiserów, bo Fosteksom prostowniki Ampereksa bardzo odpowiadały. Zainstalowałem w tej sytuacji na powrót Mullardy, poczekałem aż się rozgrzeją i zabrałem za porównania.

Kabel też jakiś nie swój…

Przesłuchania i śledztwa jak wiadomo najlepiej prowadzi się w oparciu o dwóch śledczych, z których jeden udaje dobrego a drugi złego, żeby przesłuchiwany skruszał i w obliczu okrucieństwa tego złego wyznał temu dobremu całą prawdę. Tego rodzaju psychologiczną grę mamy już w Zbrodni i karze Dostojewskiego. W audiofilizmie też tak można, okładając przesłuchiwanego z jednej strony lepszą aparaturą a z drugiej gorszą, tyle że w przypadku modowanych Sennheiserów o taką jednoznacznie lepszą byłoby raczej trudno, bo one już na samych szczytach jakościowych bytują i nie zamierzają nikomu się kłaniać; a jeśli nawet sam Sennheiser przyznał, że HD 800 to jednak nie to co Orpheus, to te tutaj zostały ostro przerobione i miały wielkie aspiracje. Poza tym w odróżnieniu od śledztwa policyjnego w audiofilizmie zła aparatura jest raczej powodem do drwin niż lęku i związanych z nim proszących o łaskę wyznań, tak więc przyłożyłem do naszych HD 800 z obu stron co miałem najlepszego, w nadziei że tak wyciskane opowiedzą o sobie najwięcej. Tak więc żadnej gry w złych i dobrych śledczych uprawiać tu nie będziemy, tylko poślemy do boju dwóch najlepszych konkurentów i niech oni te Sennheisery katują swoimi popisami, żeby w odwet też się zaczęły popisywać i tamtym odgryzać.

Dobra, starczy tej kiepskiej literatury kryminalnej. Zaprzągłem do roboty AKG K1000 oraz Fosteksy TH-900, co to mi jeszcze ich nie zabrali ale zaraz zabiorą, no i wziąłem się do porównań.

Pierwsze co się narzucało, to fakt, że obaj konkurenci grali bardziej barwnie. Fosteksy to w ogóle głębia barw rzuconych na ciemne tło, a K1000 z kablem Entreqa też są znacznie barwniejsze i nieco ciemniej grające od takich z kablem oryginalnym. Na tym tle modowane HD 800 prezentowały się pod względem barwności bardziej powściągliwie i jednorodnie. Stawiały głównie na przejrzystość, pośród której nie było miejsca dla żadnych kolorystycznych popisów. Dominowała przeźroczystość o wielu odcieniach szarości, a pojawiające się plamy barwne były stonowane. Wcale nie było to złe. Słuchając koncertu Ewy Demarczyk długo się zastanawiałem przywołując wspomnienia, który styl jest poprawniejszy i lepiej oddaje atmosferę prawdziwych koncertów. Ostatecznie doszedłem do wniosku, że obraz Sennheiserów troszkę był jednak zbyt stonowany, zwłaszcza gdy wziąć pod uwagę, że grały tu ze wzmacniaczem lampowym i to takim z lampami mocy 45, znanymi z bogatej kolorystyki.

Jakie więc są te osiemsetki?

Z drugiej strony podający dźwięk odtwarzacz Cairna z kolorystyką tak samo jak te Sennheisery nie przesadza i daleko mu pod tym względem do feerii barw odtwarzaczy Accuphase, czy opatrzonego wyjściem lampowym Lector CDP-7. W sumie byłem jednak za tym by dodać nieco Sennheiserom kolorytu, no ale niby w jaki sposób? Lampami nie, bo tutaj już było maksimum; interkonektem też nie, bo jakimś Siltechem Double Crown albo Acrolinkiem Mexcel nie rozporządzam, a podobnie jakimś odtwarzaczem Accuphase ze starszej produkcji, bo DP-900 też do koloryzujących się nie zalicza. Jest jednak pewien inny sposób, akurat u tych słuchawek możliwy do wykorzystania, można mianowicie nadstawić uszu. Właśnie te słuchawki komorę głośnikową mają ogromną, chyba największą ze wszystkich słuchawkowych komór na świecie, można więc nimi w dużym zakresie suwać nad uchem. A kiedy je zsunąć do przodu, tak żeby pady trochę podeszły od tyłu pod uszy i je nadstawiły, wówczas ilość barw w dźwięku narasta i staje się on cieplejszy. Być może inni tego nie potrzebują, ale sam mam uszy małe i bardzo przylegające, a w takim układzie sztuczka z nadstawianiem działała. Całkiem możliwe, tak nawiasem, że w zależności od wielkości i kształtu małżowin oraz ich ukątowania względem głowy odbiór HD 800 u różnych osób jest inny, bo są to jedne z nielicznych słuchawek nie dociskających uszu do głowy. Wszakże akurat w tym porównaniu miały konkurencję ze strony samych podobnych sobie, jako że zarówno K1000 jak i TH-900 też uszu do głowy nie dociskają. W tym porównaniu okazały się poddane modyfikacji HD 800 mniej nasycone barwą od konkurentów i jaśniejsze, grając też jaśniej od niemodowanych, a jak powszechnie wiadomo na ciemniejszym tle barwy nasycają się bardziej.

Słuchanie z nadstawionymi uszami nie było wprawdzie tak wygodne jak w położeniu neutralnym, ale dźwięk bardziej mi się podobał. Nieco większa dawka ciepła i koloru czyniła muzykę żywszą i bardziej prawdziwą. Uzyskanie tego efektu metodą sprzętową a nie „uszną” na pewno jest do zrobienia, a wówczas także wygoda pozostanie nienaganna. Jednocześnie w pamięci miałem, że testowane kiedyś pod względem usadowienia nad uchem HD 800 z początków produkcji (numer tysiąc osiemset ileś bodaj), grały najlepiej w pozycji dokładnie centralnej. Grały też z wyraźnym pogłosem i bardzo silnie zaznaczonym uprzestrzennianiem, których to atrybutów egzemplarz modowany zupełnie nie miał.