Recenzja: Sennheiser HD 630VB

Odsłuch

Panowie inżynierowie musieli się naprawdę nagimnastykować przy tej kreacji – oto…

   Na początek sięgnijmy po odtwarzacz przenośny, bo przede wszystkim dla takiego źródła te HD 630VB są przeznaczone.

Z Cowonem Plenue: 

Grado SR60

Nie będę się rozpisywał, bo jak grają streetowe Grado z tym odtwarzaczem, o tym było w samej jego recenzji i tam odsyłam. Tu natomiast jedynie krótka charakterystyka. Taka przy niej na wstępie uwaga, że pradawne Grado (mam je z piętnaście lat) także sporządzono z myślą o aparaturze przenośnej, którą były wówczas walkmany, ale kabel dano im grubszy, gładziuteńki, do obu muszli podpięty i także nie odpinany, a długości 1,8 metra, co znakomicie poprawia wygodę ze sprzętem stacjonarnym, ale pogarsza z przenośnym, zwłaszcza że jest ten kabel dość ciężki.

Cieniste, gęste, świetnie dociążone i analogowo gładkie to jest granie. Bardzo też bliskie i wzbogacone mocnym, stale akcentującym się basem. Żadnych przy tym niedostatków szczegółowości ani dźwięczności. Wyższej klasy i zdecydowanie droższe słuchawki potrafią wprawdzie wrzucić do muzycznego morza więcej planktonu i bardziej nasycić je światłem, ale z ręką na sercu – te Grado tak grają, że wbrew częstym swym wypowiedziom o miarach high-endu, one i ten odtwarzacz dają taki już poziom, iż można czuć muzykę w całym jej przepychu i ornamencie, że dużo bardziej zależy nam na dalszym jej słuchaniu niż poszukiwaniu jakiegoś słuchawkowego zamiennika. Fantastyczna organizacja brzmienia z poziomu cenowego trzystu parudziesięciu złotych, idealnie z tym (niestety już nie tak tanim) Plenue się zgrywająca, w stylu – jak same słuchawki – amerykańskim; to znaczy głębia i spokojny popis z masą basu i gęstego, przyciemnionego brzmienia.

…Sennheiser HD630BV.

Czerń tła, a na niej analogowa muzyka, jakby to był przenośny gramofon a nie plikowiec. Spokój nie oznacza tu wszakże nudy ani samego relaksu. Rytm się świetnie wybija, jest też atak i sustain – i w ogóle wszystko co potrzebne by słuchać z zaangażowaniem, rozbudzić emocje i chcieć tej muzyki więcej. Paluszki lizać i uszka swe kochać. Super.

Sony MDR-Z1000

Kiedy słuchawki te sprzedawano, były owe Sony parę razy droższe od Grado i bardzo przez wielu sławione, a nie bez racji, bo pokazują granie inne i też znakomite. Nie w amerykańskim stylu, a nie wiem czy w japońskim, ale także z lekkiego cienia i głębokiego dźwięku atakują zalewem szczegółów i wszelkiej drobnicy, której ławice cały czas są widoczne na tle basowego wieloryba zasadniczej linii melodycznej. Zdecydowanie więcej jest dosadności i mocnego akcentowania sopranów, a bas lepiej kontrolowany i bardziej zwięzły przy równie głębokim zejściu. Ciosy rozdają te Sony szybsze i zdecydowanie więcej u nich talerzy oraz przeszkadzajek. Wokale też mają ostrzejsze i skutkiem dorzucenia sopranów młodziej brzmiące; a gdyby chcieć to ujmować skrótowo, prezentują granie bardziej się narzucające, popisujące szczegółami, równie bliskie, ale bardziej zużywające siły słuchającego. Tak więc – co kto woli – limuzynę od Grado, czy ścigacza od Sony. W limuzynie jest wygodnie i z klimatyzacją, a na motorze szybciej, więcej widać i w uszach wiatr szumi.

Sennheiser HD 630VB

Nie będę przeciągał porównań, bo w teście samego Plenue jest dużo o tym jak gra z jeszcze innymi słuchawkami. Przywdziewajmy zatem nasz przedmiot recenzji i niech zeznaje co umie.

Nowe Senki łamią się  za sprawą bardzo solidnych i sprawnych zawiasów.

Te słuchawki to jakby dwie, a nawet trzy pary różnych. Albowiem owo pokrętło basowe naprawdę dużo zmienia i można słuchać dzięki niemu w odmiennych stylach. Kiedy bas ująć jak tylko można, pojawia się brzmienia akustyczne, spójne i bardzo starannie naszkicowane, a przy tym bardzo szybkie (jeszcze szybsze niż u Sony) i wcale nie takie bez basu, ale ze słabszym jego wypełnieniem. Cały dźwięk okazuje się płytszy niż z basem odkręconym, ale nie płytki, tylko taki średnio głęboki, niczym w jakichś wyważonych, profesjonalnych AKG. Granie bardziej skupia się na obrysach konturów niż na przekazaniu melodii, ale nie w sposób całkowity, tylko z lekkim na tę stronę przechyłem. Dominują też dźwięczność i akustyka – ale bez przeciągania fraz i dodawania pogłosów, tylko z takim trochę objechanym cieniująco przez światłocień konturem o wyraźnej samej kresce obrysu. Można by zatem sądzić, że soprany będą podniesione a wokale odmłodzone. Ale nie – tak się nie dzieje. Są lepiej nasycone i właściwiej zobrazowane niż u Sony, lecz zarazem nie tak ciężkie i płynne jak u Grado. Nie ma też całościowego przyciemniania, tylko gładkość się zaznacza, lecz nie stanowi dominanty. Cały obraz jest zarazem bardziej trójwymiarowy, choć pierwszy plan jak u tamtych bliski. Środek sceny nie pojawia się jednak w głowie, tylko zaraz przed oczami, co po chwili sobie uświadamiamy.

Pół obrotu na skali basu i obraz się zmienia. Trochę ściemnia, wyraźnie dociąża, a podtrzymania dźwięków stają się dłuższe. Wszystko zaczyna brzmieć głębiej a trójwymiar jeszcze narasta i zaczyna być w tłach tajemniczy. Lokalizacja źródeł jest bardzo dokładna, a środek sceny wypchnięty do przodu i powiększony. Wzmaga się wraz z tym wszystkim zmysłowość, chociaż dźwiękowe bryły ciągle mają wyraźne kontury o cienkich obrysach, a lekkość i swoboda przeważają nad ciężarem i zwalistością. A zatem kontrast, tak jakby na dziele malarskim pozostał widoczny szkic wstępny, a jednocześnie naniesiono już plamy barwne i domalowano głębokie tło. Jednak szczegółowość wciąż przeważa nad melodyką, do której nie jest tylko dodatkiem i nie z samych obłych kształtów się składa, tylko wciąż ma postać drobnego ornamentu odcinającego się od głębi tła.

Seria HD wkracza na nowe wody – z poziomu nausznicy możemy sterować tak odtwarzaczem/jak telefonem…

Odkręcamy dozymetr basowy do końca, i znowu wszystko się zmienia. Nie całkiem, ale w dużym zakresie. Bas zaczyna nad wszystkim dominować i nieco się gubi w pogłosach oraz zaczyna dudnić, a za to dźwięk wypełnia się jeszcze lepiej i staje gładszy. Nie tak gładki i miły jak u Grado, ale za to bardziej przestrzenny, oferujący bogatszy szczegół, a bas bardziej podkreślony i stanowiący kontrast z też akcentującymi się, a przy tym ładnie rozpisanymi na przestrzeń sopranami.

Na koniec pokombinowałem z tym basem od strony samej satysfakcji i poprawności brzmieniowej – i najbardziej podobało mi się granie z takim tylko lekko cofniętym poniżej maksimum, tak by zanikły irytujące dudnienia i wzbudzenia przy jego maksymalizacji. Ten punkt trzeba uchwycić bardzo dokładnie, ponieważ margines ma milimetrowy, ale warto się wsłuchać bo wówczas jest zdecydowanie najprzyjemniej. Brzmienie pozostaje równie bogate co u Sony, a jest zarazem bardziej trójwymiarowe, przestrzenne i mniej męczące. Całościowo należy je zaś określić jako idące w stronę tradycyjnych trzech górek, przy czym ta basowa jest często najwyższa, sopranowa niższa dosyć wyraźnie, a średni zakres bywa różnie w zależności od nagrania podbity, ale zawsze dba się by nie zniknął z przekazu.

Nie było to granie poszukujące obiektywizmu i wyrównanego pasma (które wyrównane było tylko z całkowicie odjętym basem), natomiast dobrze „zrobione” w stylu popisywania się basową nutą, akcentowania sopranów i zachowania wyraźnego smaku wokali, które w wielu nagraniach wysuwały się nawet zdecydowanie na plan pierwszy, bliskością i wypchnięciem środka sceny dominując nad tym potężnym basem.

… jaki również poziomem basu. Oj dzieje się tutaj.

Nie da się powiedzieć, że przekaz był spójny i koherentny, ale da, że popisowy i w odbiorze przyjemny. Trochę tylko mało całościowo muzykalny, z techniczną dominantą, którą pewnie lubią młodsi słuchacze.