Odsłuch

Pora na dalszą część programu, czyli dedykowaną elektronikę nowej marki.

   Zacząć muszę od didaskaliów, ale są bardzo istotne. Przede wszystkim od tego, że opis dotyczy kompletu, to znaczy gry tylko poprzez własny przetwornik a nie z jego pomijaniem. Bo owszem, sprawdziłem jak gra wzmacniacz Altum zasilany wprost z Accuphase – i grał cieplej a także głębiej oraz całościowo na wyższym poziomie – ale różnica była duża tylko pod względem ceny. Dziesięciokrotna nominalnie (licząc koszt przetwornika), więc nie ma o czym mówić, a właściwie można powiedzieć, że przetwornik Resonus Dictum wypadł nadspodziewanie dobrze i mocno nie odstawał. Grał stylowo, plastycznie, nastrojowo i z atmosferą. Muzykalnie i elegancko, smacznie i w pastelowych barwach. Natomiast co jeszcze było ważne w sensie użytkowo praktycznym, to rodzaj okablowania. Już kabel koaksjalny pokazał duże różnice, a z wypróbowanych kilku najlepiej wypadł Tellurium Q Black. Najmocniej nasycał barwy, oferując najefektowniejszy światłocień, a jednocześnie brzmienie pogłębiał, zachowując, a nawet podkreślając, rozdzielczość. Przez przypadek tak się złożyło, że słuchałem systemu Resonusa z różnymi kablami głośnikowymi jeszcze przed odsłuchem badawczym, a potem sam odsłuch odbył  się przy udziale innych i z finalnym powrotem do kilku wcześniejszych. To dało wiedzę przekrojową i bardzo istotną, że system na okablowanie, a już szczególnie to głośnikowe, szalenie jest wrażliwy. Zupełnie tak samo jak system oparty o LST i na słuchawkach Stax SR-009, aczkolwiek nie identycznie. Do tamtego bowiem okazały się nie pasować kable głośnikowe Entreq Konstantin, a do systemu Resonusa pasowały wybornie. Wcale z nim nie gubiły basu, o co w przypadku tamtego najbardziej chodziło. A mają te kable dwie zalety z gatunku bardzo ważkich: tanie są jak boćwina i realistyczne do głębi. Są już u mnie od dawna, a recenzji nie napisałem, co z mej strony jest podłością i trzeba to będzie naprawić. W ogóle się kroi cała galeria recenzji kabli głośnikowych, bo zebrała ich się ich czereda i wszystkie niecierpliwie czekają. Te kable, co wie każdy audiofil, są z kabli najważniejsze, najbardziej wpływające, co system Resonusa szczególnie dobitnie potwierdził. Brawurowo grał z Entreqami i bardzo dobrze z Siltechem, a dla odmiany z Nordostem ciekawie lecz nie bez błędów.

Ductus i Altum dzielą tą samą, bardzo prostą obudową, co nieco utrudnia ich rozróżnienie.

Dlaczego tak się działo, nie jest trudne do wyjaśnienia i znajduje wytłumaczenie już w materiałach źródłowych. Sami twórcy przyznają. że nie szło im o popisy i nie o narzucanie stylu, tylko o jak największą szczerość i jak największą prawdę. Tak więc system nie gra tłustym dźwiękiem w bijącym po oczach technikolorze, nie ma podrasowanego basu i nie akcentuje sopranów Nie kusi też sztucznym pogłębianiem czy przesadnie mocnym kontrastem i względem pocztówkowej tandety stanowi przeciwieństwo. Stara się grać naturalnie, spójnie i bez efekciarstwa – a można go w tym kontekście odnieść do opisywanych niedawno Focali, w czym pomoże rodeo. Bo jazda na flagowych Focalach jest niczym ujeżdżanie byka, że trzeba naprawdę sztuki, żeby na mordę nie spaść. Wyskoki są gigantyczne i wielka masa mięśniowa, natomiast chęć współpracy zerowa i w efekcie galopada szalona. Dlatego się je długo oswaja i mocno się trzeba napocić, a w porównaniu do tego jazda na systemie Resonus jest jazdą na normalnym wierzchowcu. Wsiada się i się jedzie bez żadnych komplikacji, pod jednym wszakże warunkiem, że dobrze się okabluje. Uprząż z okablowania (jak udowodnił Entreq) wcale nie musi być droga, natomiast musi pasować. Powinna dać wypełnienie i nie zjeść skrajów pasma, a wówczas będzie przyjemnie, co już z przyjemnością przedkładam.

Pierwsza zaraz przyjemność, to kontrola nad sopranami. Łączą bowiem dwie cechy nawzajem przeciwstawne. Z jednej strony są nieagresywne i zawsze łatwo się słucha, a z drugiej nie wycofane, toteż ich nie brakuje. Nie ma nudy ani dzikości, tylko sama czysta przyjemność; taka zatrącająca o artyzm i prawdziwe wyrafinowanie. Powściągliwie raczej, statecznie i bez żadnych szaleństw, ale z otwartością i przede wszystkim elegancją, że wiesz, iż to dobrze zrobione. Łączy się to nierozerwalnie z panowaniem nad światłem, które w zależności od kabli może być kremowo-szare, subtelne; albo mocniejsze, kontrastowe i z jawnym światłocieniem, ale nigdy przedobrzone i nigdy nie jakieś ciemne. – Albo delikatne i impresyjne, albo normalne, naturalne z dodatkiem wycieniowania, lecz nigdy aż w jakieś w mroki. Nie gra to zatem ciemno i nie ma głupiego sopranowego cykania, co często możemy spotkać jako chwyt pod publiczkę; i zawsze znajdą się tacy, którym to się podoba. Lecz tak nie wygląda muzyka, a jeśli nawet cyka, to w sposób tak złożony, że tylko naprawdę droga aparatura może to naśladować. Natomiast zwyczajne bum-cyk-cyk, to ja uprzejmie dziękuję.

O różnicach od frontu informuje dość enigmatycznie jedynie oszczędny wyświetlacz.

Tradycyjnie przeskoczmy na drugą stronę, czyli w rewir basowy. On jest od sopranów w tym wypadku trudniejszy, bo kable bas mogą zgubić. Takie coś oczywiście jest nie do przyjęcia i takie kable się nie nadają, a jedne z próbowanych, i to w dodatku drogie, tak właśnie się zachowały. Inne, także nie tanie, postąpiły dosyć podobnie, natomiast trzy pary pozostałych z basem nie miały problemów. I wtedy tan bas okazał się być całkiem w porządku – rozdzielczy, mocny i świetny akustycznie. Oczywiście nie na miarę wielkich głośników od wielkich podłogówek, ale bez odczucia słabości i jak najbardziej bez uwag. Miał cios i także pomruk, jak również świetny rezonans, toteż obrazowanie bębnów nie stwarzało trudności. I to pomimo grania nie w ciemnym sosie i super esencjalnie, a w takich przecież warunkach trudniej o ekscytacje basem. A jednak dało się ekscytować i sam się ekscytowałem. Bez najniższego zejścia ale też bez wyczuwalnej słabości. Dobre bębny, zarówno pod względem szybkości i mocy, jak i w obrazie akustycznym.