Budowa

Zaczniemy od końca, czyli od klasycznych monitorów krakowskiego debiutanta.

Resonus Studio

Resonus Studio to 15-litrowe monitory podstawkowe w klasycznym, otwartym układzie dwudrożnym, a więc z dwoma głośnikami i jednym bass-refleksem. U góry, właśnie klasycznie, chociaż to nie bezwyjątkowa reguła, znajduje się wysokotonowy głośnik Scan Speak o kopułce jedwabnej przenoszący stosunkowo szerokie pasmo i dlatego, a także dzięki elegancji brzmienia wybrany. U dołu szerokopasmowy także Scan Speak, będący tak naprawdę zmodernizowaną konstrukcją szczytową Vify z czasów przed przejęciem przez Scan Speaka. Ma średnicę 18 centymetrów, odlewany kosz i  membranę na bazie włókna szklanego.

Od zewnątrz konstrukcja wydaje się banalnie prosta poza jednym wyjątkiem. Głośnik wysokotonowy znajduje się bowiem nietypowo w oprawie o kształcie siedmioramiennej, częściowo asymetrycznej gwiazdy, której zadaniem jest uwalnianie od interakcji pomiędzy falą akustyczną a obudową. Tego rodzaju zabiegi to norma, najczęściej w postaci skosów krawędzi na obudowach albo niecentralnego rozmieszczenia głośników; tu zaś użyto rozpraszacza gwiazdowego i stanowi on znak rozpoznawczy. W środku, ukryte przed wzrokiem, są liczne rozwiązania dalekie od przeciętności, znamionujące jakość, jakiej na pewno nie doczekalibyśmy się w produkcie znanej firmy za analogiczne pieniądze. Poczynając od podwójnej, przedzielonej izolacją antywibracyjną ścianki przedniej, a na wysokojakościowej zwrotnicy kończąc.

Ścianka frontowa jest podwójna nie z byle powodu, tylko do jej płyty przedniej wmontowano głębszy głośnik szerokopasmowy, natomiast bardziej płaski wysokotonowy jest cofnięty i osadzony na osobnej płycie tylniej. Pozwala to zarówno odciąć go w dużym stopniu od wibracji większego sąsiada, jak i uzyskać lepszą zgodność fazową, dzięki niwelacji różnic w głębokości. Jako rezultat fale akustyczne obu powstają na dwóch ściankach ale w jednej płaszczyźnie, a przy okazji zakłócający wpływ wibracji mechanicznych zostaje zminimalizowany.

Kolumny opierają się na przetwornikach marki Scan Speak.

W ogóle walka z rezonansami wszelkiej postaci jest u tych Resonus Studio konstrukcyjnym wyznacznikiem całości, realizowanym także przez połączenie tej podwójnej płyty przedniej z resztą piętnastolitrowej obudowy nie sztywno tylko „pływająco”, podczas gdy sama ta obudowa (wykonana z grubych płyt MDF, podwójnie dodatkowo wzmacnianych) wspomagana jest wewnątrz rozproszeniowo przegrodami, tak żeby przede wszystkim rugować fale stojące. Jak bowiem zauważają konstruktorzy, w przeciwieństwie do samych instrumentów muzycznych, u których rezonans jest źródłem, a nawet podstawą brzmienia, w kolumnie głośnikowej jest źródłem i podstawą zakłóceń. W niej bowiem nie ma nic do dodania ponad pierwotne brzmienia, toteż należy szczególnie zadbać o brak wszelkich rezonansowych dodatków. Inaczej będzie nieprawdziwie, a przecież nie o to chodzi. Tu dbają o to także gumowe maty wygłuszające, jak również częściowe wypełnienie wolnej przestrzeni naturalną owczą wełną (a nie jej mineralnym erzacem). Ważnym uzupełnieniem przewag nad całą konkurencją jest też zwrotnica w oparciu o kondensatory Mundorffa i Jantzena, a także cewki Jantzena i rezystory Superes. (Czyli sama śmietana.) Jak zatem nie tyle może widać, ale można przeczytać a przede wszystkim usłyszeć, kolumny są dopracowane i wyposażone znacznie lepiej niż przeciętna tego rodzaju konstrukcja. Kosztują solo pięć i pół tysiąca w wersji lakierowanej na czarno albo sześć za wykończoną w fornirze, a z podstawkami siedem i pół – uzupełniając wzmacniacz i przetwornik po cztery tysiące każdy.

Od zewnątrz widać jeszcze na tylnej ściance pojedyncze przyłącza i umieszczony nad nimi średniej wielkości bass-refleks. I widać przede wszystkim prostą, minimalistyczną konstrukcję o smukłej, eleganckiej sylwetce urozmaicanej ową niespotykaną gdzie indziej gwiazdą. Przyjemnie się na nie patrzy, a jak przyjemnie się słucha, o tym będzie za chwilę.

Resonus Dictum i Resonus Altum

Resonus Dictum to przetwornik, zgrabnie dopasowany wielkością i formą do wzmacniacza Altum. Oba urządzenia dla patrzącego od przodu są nieodróżnialne przed włączeniem i dopiero po uruchomieniu różnią się treścią wyświetlanych informacji. Na identycznych wyświetlaczach w kolorze stonowanej żółci u Dictum wyświetla się jedynie nazwa aktywnego wejścia, a w Altum także odliczana w ujemnych decybelach od maksimum siła głosu. Wejścia we wzmacniaczu są cztery, wszystkie RCA, a w przetworniku mamy cztery wejścia cyfrowe – po parze koaksjalnych i optycznych plus pojedyncze wyjście analogowe. Poza tym Altum ma jeden komplet wyjść głośnikowych na porządnych złączach WBT, a oba urządzenia są opatrzone podświetlanymi włącznikami przy gniazdach zasilających.

Zwraca uwagę konstrukcja frontowego panelu – jego podwójna ścianka pozwala na odseparowanie jedwabnej kopułki tweetera od większego, 18-sto centymetrowego sąsiada.

Ich aktywacja nie oznacza jednak gotowości do pracy, która realizowana jest dopiero poprzez naciśnięcie obrotowych regulatorów z przodu. Altum i Dictum mają po jednym takim – niewielkim i dokładnie na środku. Przez dłuższe naciskanie włącza i wyłącza się całość, a poprzez krótkie przeskakują przyłącza. Są, jak mówiłem, obrotowe, ale w przypadku Dictum to do niczego nie służy, natomiast we wzmacniaczu Altum reguluje siłę głosu.

Pewnie myślicie, że na tym koniec i głos regulować trzeba wstając, a zatem nie jest wygodnie. Ale myślicie błędnie, bo nie tylko jest pilot, ale jeszcze wymyślny. Specjalnie zaprojektowany dla Resonusów i z akumulatorkiem zamiast baterii. Można go ładować przez złącze USB, a jedno ładowanie wystarcza na wiele miesięcy. Poza tym wcale nie jest duży i bynajmniej nie ciężki, mimo że cały z metalu. Ma postać srebrzystego plastra z licznymi przyciskami, dzięki którym wszystko da się wyregulować; w przyszłości także napęd płyt, który niebawem ma powstać.

Co w środku?  W przetworniku Dictum pracuje 18-bitowa kość AD1865, znana z wybitnej muzykalności, stosowana między innymi w przetwornikach od Audio Note. Wraz z receiverem SPDIF CS8414 umożliwia odczyt danych 24-bit/96kHz, a dzięki stopniowi wyjściowemu z transformatorem wyjścia liniowe są galwanicznie separowane. Szczególną uwagę poświęcono tu zasilaniu układów i w związku z tym do gry wkroczyło aż sześć niezależnych zasilaczy, każdy z własnym transformatorem. To pomysł niewątpliwie godny pochwały, skutkujący znakomitym brzmieniem na przykład w przetwornikach Metronome, w których napotkać można nawet kilkanaście zasilaczy.

Z kolei wzmacniacz Altum oparty jest na znanej i cenionej kości LM3886, stanowiącej bazę popularnych Gainclonów. W tym wypadku cechą szczególną jest wsparcie jej zasilaczem o bardzo dużej rezerwie mocy, uodporniającym wzmacniacz na wyskoki chwilowego poboru. Nie o takim zapasie, jak u niedawno recenzowanego Gryphona Scorpio, ale także pokaźnym i bardzo użytecznym. Nominalnie wzmacniacz jest 4-ohmowy, lecz zachowuje dużą tolerancję dla wahań i spokojnie może wysterować nawet kapryśne kolumny, a nie tylko dedykowane sobie Studio. Wcześniej, na początkowym etapie stopnia wejściowego przedwzmacniacza, pracuje równie znana i ceniona kość PGA2311, czyli wysokiej klasy sterowany mikroprocesorowo tłumik rezystorowy z wbudowanym opampem. Jak powiadają twórcy: „O ile u głośników monitorowych Studio założeniem głównym była naturalność w oparciu o brak rezonansów, to tutaj podstawą było uzyskanie dużej dynamiki wzmacnianego sygnału oraz dużej wydajności prądowej wzmacniacza. Stosunkowo niewielka moc nominalna 2 x 70 W wynika zaś z faktu, że wzmacniacz ma obsługiwać przede wszystkim własne głośniki Resonus o mocy 60 W. Jednak w praktyce jego potencjał jest na tyle duży, że można polecać go także do większych zestawów głośnikowych.”

Z tyłu bass-reflex i prosty terminal dla dwóch złączy.

Pozostaje odnieść się do wyglądu. Określiłbym go jako prosty ale ze smakiem. Trochę nietypowo, można powiedzieć biurkową modą, urządzenia są głębsze niż szersze i bez problemu do stawiania na sobie. Lustrzana czerń frontów z małymi pokrętłami nie męczy wzroku nadmiarem, a niewielkie napisy Resonus i świetnie dobrane wyświetlacze zapobiegają nudzie. Tym wyświetlaczom należy się słowo odrębne, bo naprawdę mi zaimponowały. Wciąż o tym piszę, a odzew jest niewielki i raz po raz w kosztownych nawet urządzeniach można się natknąć na podświetlenia przycisków i wyświetlacze prowokujące ból oczu. To istna zmora i nie wiem jak niektórzy z tym wytrzymują, a sam mam na podorędziu zawsze plastelinę i w razie czego zaklejam. Maleńki plastelinowy oskomek i dziki świetlny świder znika, a wraz z tym ulga i radość z uprzyjemnienia. Tego jednak urządzenia Resonus ani trochę nie potrzebują; przeciwnie, właśnie wyświetlaczami zjednują. Złamana żółć znana jest z właściwości kojących nerwy, a delikatność świecenia w połączeniu z cienką kreską i małym formatem dodatkowo przydają wdzięku. Same pudełka są zaś zgrabne i urozmaicone drewnianymi boczkami, a od strony funkcyjnej użyteczne, bo z blach grubościennych.