Recenzja: Reference 3A MM de Capo/i

Brzmienie cd.

A przy tym nie rozsadzą domowego budżetu

Dorzućmy jeszcze kilka spostrzeżeń. Przede wszystkim należy wyrazić uznanie głośnikom wysokotonowym. Pracują naprawdę znakomicie, dzięki czemu zarówno Aria Królowej Nocy z Czarodziejskiego Fletu Mozarta jak i niesamowity strzał sopranowy z arii Al dolce guidami z Anny Boleyn Donizettiego wypadły fantastycznie, nawet nie zbliżając się do czegoś co można nazwać przesterem, a jednocześnie śrubując najwyższe rejestry osiągalne dla ludzkiego głosu. Podobnie znakomita była artykulacja rejestrów dolnych, dużo trudniejsza do zwieńczenia sukcesem w sytuacji gdy pod nieobecność klasycznych wooferów musiał ją sprokurować pojedynczy szerokopasmowy głośnik. Czystość i brak zniekształceń pozostały jednak nienaganne, budząc uznanie dla pracy Acoustic Lens i samego pierwotnego zamysłu Daniela Dehay. Pozostająca pomiędzy tymi skrajami średnica ukazywała z kolei bogactwo możliwych brzmień, których poziom jakościowy, temperatura i temperament były ściśle skorelowane z jakością i charakterem samych nagrań. Niektóre z nich okazywały się aż gorące, a inne wręcz chłodnawe i zdystansowane. Bardzo nieczęsta to sytuacja, gdy system głośnikowy, i to jeszcze napędzany lampowym wzmacniaczem, potrafił aż do tego stopnia różnicować nagrania, ukazując ich prawdziwą zawartość bez narzucania jednolitej formy własnej, wszystko dominującej i ujednolicającej. Tak więc jedyną wyraźną manierą monitorów de Capo jest samo piękno brzmienia i realizm. Wszystko inne pozostawiają nienaruszone.

No i czegoż chcieć więcej?

Powtórzę może jeszcze uwagi na temat sceny. Trochę to dziwne, że zalecane ustawienie odnośnie głośników wysokotonowych tak mało mi przypadło do gustu, a to niezalecane tak bardzo. Być może w jakiejś mierze to kwestia wygrzewania i po dwóch tygodniach grania u mnie głośniki są jeszcze na tyle surowe, że nie ukazują całego potencjału, a w konsekwencji ich ustawienie optymalne się jeszcze nie sprawdza. Trochę to jednak naciągane. Wszystkie brzmieniowe usterki czy zaskoczenia, o ile tylko okoliczności na to pozwalają, zwykło się zwalać na niewygrzanie, czyniąc z niego coś w rodzaju wszystko tłumaczącego worka na brzmieniowe niedociągnięcia. Niezależnie jednak od genezy dwukrotnie przechodziłem z jednego ustawienia na drugie i powiem wprost, ustawienie z tweeterami od wewnątrz podobało mi się dalece bardziej, a do tego z zewnętrznymi miałbym trochę zastrzeżeń. Zbyt rozstrzelona na boki scena, zbyt podostrzona i wysforowana sfera sopranowa, lekkie odejście od muzykalności w stronę analizy.

A skoro już jesteśmy przy rzeczach do wytknięcia. Niezależnie od pozycji tweeterów głośnikom można wytknąć lekki brak szczegółowości i niekoniecznie najszybszą reprodukcję dźwięku. Brak szczegółów staje się widoczny jedynie podczas badań specjalnie wybranego materiału i w normalnym słuchaniu jest całkowicie przykryty pięknem brzmienia. Natomiast szybkość narastania leciutko się daje we znaki tym, którzy zwykli zwracać na nią uwagę i odnajdywać w niej przyjemność. Radą na to mógłby być tylko mocniejszy od mojego wzmacniacz, a więc mocna lampa albo tranzystor. Tak pod sto watów a może i więcej. Rzecz do sprawdzenia. Skądinąd Croft jest bardzo szybki, ale mocy czasami zastąpić się nie da.