Odsłuch

Forma oraz jakość wykonania na piątkę z plusem.

   Wobec tego i my posłuchajmy, mając akurat na podorędziu cztery pary słuchawek spośród wymienionych. Nim to jednak nastąpi, muszę wrócić do kwestii przyłączy cyfrowych, o której już zdążyłem nadmienić, że będzie niespodzianką. Chodzi o relację pomiędzy transferem USB, oferującym wg danych technicznych szersze spektrum przekazu, a węższym koaksjalnym.

Nie oszukujmy się – plików DSD, i w ogóle tych o częstotliwościach wyższych niż 44,1 lub 96 kHz, przeciętny użytkownik nie posiada i nie ma też do nich dostępu w Sieci. Tak więc gros dobrego dźwięku w Internecie i na dyskach to 44,1 FLAC lub WAVE, a nie jakieś super-duper DSD o niebotycznych częstotliwościach. Wprawdzie TIDAL od prawie roku odgraża się wprowadzeniem jakościowego odpowiednika MQS, a serwis Roon oferuje już (ale za wysoką cenę) dostęp do rzeczywiście wysokiej jakości plików, ale póki co tych MQS od TIDAL-a nie ma, a  Questyle CMA600i nie oferuje kompatybilności z Roon. Spokojnie możemy więc założyć, że nabywca będzie używał przede wszystkim 44,1 kHz FLAC albo WAVE i na nich powinniśmy się skupić.

Historia z tym nowym Questyle była taka, że przyjechał i podłączyłem go kablem koaksjalnym od Tellurium poprzez interfejs M2Tech HiFace, bo akurat z tego przyłącza poprzednio korzystałem. Posłuchałem i bardzo mi się spodobał, a tu znajomy prosi o pożyczenie na chwilę, bo szuka czegoś niedrogiego dla swoich HD 800S, więc może ten Questyle. Pożyczyłem i dostałem zwrotnie z uwagą, że do gustu nie przypadł. A potem pojechał na AVS i dopiero teraz za niego się wziąłem. Tym razem podpiąłem na starcie przez USB – i to nie ot tak, tylko poprzez iUSB3.0 z kablem Gemini. Sennheisery HD 800S pod ręką też miałem, więc zaraz wypróbowuję. Faktycznie, to jakoś nieszczególnie zagrało – za mało muzyki w muzyce przy ogólnie bardzo wysokiej ilości informacji. Ale pamiętałem, że po koaksjalu grało inaczej i znacznie przecież lepiej, tak więc wypiąłem to USB i podpiąłem ponownie Tellurium. Teraz niewątpliwie zabrzmiało to lepiej: ciemniej, gęściej, bardziej muzycznie i bez licytowania się ilościowego samych szczegółów przy ograniczonej melodyce. Test zatem przeprowadzony został po złączu koaksjalnym, jako dla zwykłych plików dobrej jakości odpowiedniejszym, przynajmniej w moim przypadku. To ewentualnym nabywcom pod rozwagę polecam, jako że granie po USB jest teraz  najmodniejsze, ale niekoniecznie najlepsze. Wiem, komputery kapryszą i różnie z nimi bywa, ale dwa przykłady gorszego grania z USB dają już do myślenia. A zatem nuże w koaksjal!

Sennheiser HD 800S

Na tylnym panelu nie zabrakło żadnego istotnego złącza.

Te słuchawki (aczkolwiek w tańszej wersji) postawił producent na pierwszym miejscu w swoim wyliczeniu użytych, tak więc i my od nich zaczniemy. Po symetrycznym kablu rzecz jasna, no bo ta, panie tego, symetria… Bęc zatem symetrycznym wtykiem w Questyle i jazda.

Klarownie i melodyjnie – te dwa określenia przyszły do mnie wraz z dźwiękiem. Akurat puściłem pierwszy Koncert Chopina spod klawiszy Rubinsteina, i tak to zabrzmiało. Bez śladu rozjaśnienia ani podostrzenia – nastrojowo i płynnie. Świetny ten fortepian – klarowny a jednocześnie śpiewny. Krągłe dźwięki potoczyły się niczym kuleczki w dziecinnym bilardzie, tyle że ciepłe i bardziej złote niż srebrne. Połyskiwały na tle ciemnym ale nie czarnym i w wyczuwalnym rozmiarze przestrzeni. Tak, przestrzeń tam się pojawiała rozległa i ten fortepian okazywał się stać w wielkiej sali, której obecność mocno się czuło. Bez żadnych tunelowych pogłosów a tylko naturalnym, śladowym niemal elementem odbicia, czyli najlepiej jak można. Smyczki orkiestry nie brzmiały już tak świetne i rozbicia na instrumenty nie było, niemniej jako całość pracowała ta orkiestra poprawnie i całkiem dynamicznie, stanowiąc bogate i zajmujące tło fortepianowych popisów.

Przeszedłem do czegoś z wokalem i basem. Tu znów uderzyła klarowność. Precyzja artykulacji, nasycenie brzmieniową treścią i jej indywidualizmem, a także moc i rozdzielczość basu okazały się godne uznania. W najmniejszym stopniu nie miałem się do czego przyczepić. Leciutki powiew świeżości – przyjemnie ciepły – dotyczył samego wyłącznie medium, a głosy ludzi i instrumentów były odpowiednio ciężkie, nasączone i szlachetne brzmiące. I znów wyczuwało się duży obszar, mimo iż muzyka rozrywkowa z reguły nie przywodzi go tak mocno jak symfoniczna. I jedna jeszcze myśl temu towarzyszyła – jak to w ogóle było możliwe, że tego samego dnia rano te Sennheisery grające z Questyle czerpiącym sygnał po złączu USB mogły mi się nie podobać. A przecież się nie podobały. Tymczasem teraz… Ale już nieraz pisałem, że linia oddzielająca audiofilskie szczęście od nieszczęścia jest ruchliwa i cienka, co znów się pokazało.

Beyerdynamic T1 V2

Ważna uwaga – CMA 600i ze złączy cyfrowych zdaje się preferować koaksialne.

Drugie na swojej liście umieścił Questyle flagowe Beyerdynamiki, a więc za nim.

Nie tak ciepło i nie tak złociście zagrały. Bardziej w normalnym świetle dnia, takiego lekko pochmurnego. Bliżej też słuchacza i z wyraźnie mniej gładkim wykończeniem dźwięków. Jak to one – otwarcie, chropawo, ze strzępieniem krawędzi, i tak życiowo a nie odświętnie. Zdecydowanie mniej narzucała się przejrzystość medium, któremu udzieliła się szarość i które było bardziej gęste. Nie kryształowo przejrzyste i złotawo podświetlone, tylko takie jak w dzień normalny, kiedy horyzont nie rysuje się w sposób całkowicie czytelny. To było bardziej normalne, bardziej jak z życia wzięte, a to z HD 800 niecodzienne, niezwykłe. W muzyce rozrywkowej T1 zagrały kameralnie, nie narzucając słuchaczowi czucia przestrzeni, natomiast w symfonicznej wielką przestrzeń generowały jak najbardziej. Pomimo gęstszego powietrza czucie sali koncertowej też było u nich bardzo mocne, a jej rozmiar podobnie duży, odpowiadający rzeczywistości. Sam dźwięk miały zaś szybszy i bardziej otwarty; surowszy też nieco i mniej wypolerowany. Taki ukierunkowany na parcie naprzód razem z muzyczną akcją, a nie kontemplacyjne podziwianie i cieszenie się każdą nutą. Bas też bardziej wpisany w akcję, bardzo prawdziwy i blisko postawiony, a nie stanowiący samego raczej mocnego tła – wolniejszego i bardziej obłego na obrysach.

Przejście od jednych do drugich było dosyć powolne i ładnych kilka minut zajmowało odnalezienie się w nowej sytuacji, by czerpać z niej samą przyjemność. W obu wypadkach to jednak po chwili następowało i nie wymagało żadnego „tłumaczenia sobie”. Mózg sam się adaptował i żadne racjonalne tłumaczenia nie były mu potrzebne. Zachowywał jednak pamięć o różnicach i gdy je przywoływać natychmiast informował, że bas u T1 jest prawdziwszy a przestrzeż w HD 800 efektowniejsza.