Recenzja: Questyle CMA800R

Brzmienie: AKG K812

Kończymy przegląd flagowców z profesjonalną wizją firmy AKG

   Nie wiem czy wszystko jest relatywne, podobno pewne rzeczy nie są, ale że dużo jest takich, to fakt. Napisałem dopiero co, że soprany w GS1000i były wysforowane i całkowicie otwarte, podobnie jak cały ich przekaz. A tymczasem w porównaniu z nowymi flagowymi AKG te same Grado okazały się wręcz powściągliwe. Spokojniejsze, bardziej stonowane i bardziej naturalne. Zupełnie tak samo jak wcześniej Sennheisery względem nich i Audez’e. Jednak ta naturalność to trudna sprawa. Bo jak ją właściwie wyceniać? Jeżeli jakieś słuchawki grają przesadnie ciepło, słodko albo cieniście, to sprawa jest jasna – naturalne nie są. Ale kiedy jedne do drugich grają podobnie, a tylko jedne bardziej akcentują szczegóły i bardziej wszystko uwypuklają, to które uznamy za naturalniejsze? Przecież kiedy z kimś normalnie rozmawiamy, nie odczuwamy takiej nadmiernej ekscytacji każdą frazą, każdą spółgłoską i samogłoską. Wszystko scala się i jest właśnie stonowane, a nie jak przez jakąś audio-lupę. W tej mierze Grado były bardziej autentyczne od AKG, które przeczesywały nagrania z mikroskopową rozdzielczością. No ale właśnie nagrania a nie żywą ludzką rozmowę. A jak odróżnić rzeczywistość nagraniową od fizycznej? Nie da się. To jak podnoszenie za włosy. Trzeba by dysponować nagraniem, o którym wiadomo, że bardzo dokładnie naśladuje zwykłą rozmowę, nie będąc niczym film z przeostrzonym, przejaskrawionym obrazem i za intensywnym oświetleniem. A takich nagrań nie mam i nic o takich nie słyszałem. Może ktoś dysponuje takimi nagraniowymi wzorcami, ale nic mi o tym nie wiadomo. Tak więc pozostaje stwierdzić, że profesjonalne AKG prezentowały styl właśnie profesjonalny, wyłapując każdą drobnostkę i na wszystko rzucając ostre światło. Zalewały słuchacza masą szczegółów zauważalnie większą niż którekolwiek z pozostałych, a cały ich przekaz był dużo bardziej ekspresyjny i rozedrgany. Tętnił tysiącami pulsów i każdy drobiazg obnażał. Jednak nie było w tym przerysowania, jakiejś sztuczności. Przegląd nagrań był zdecydowanie najdokładniejszy, a jednocześnie nie przeszkadzało to silnym doznaniom estetycznym. W porównaniu – tak natychmiast po przełożeniu – inne słuchawki wydawały się nieco pozbawione życia. Takie trochę jak koła z lekko spuszczonym powietrzem. I trzeba dopiero było sobie tłumaczyć, że przecież normalny świat nie jest aż taki rozmigotany i aż tak szczegółowy jak u tych AKG.

I był to godny finał. Pokazowi fajerwerków nie było końca.

To wszystko nie znaczy, że pozostałe słuchawki nie były bardzo szczegółowe i dynamiczne. Znaczy tylko, że AKG najbardziej wszystko podkreślały, były najbardziej żwawe i obraz dźwiękowy miały najbardziej kontrastowy. Mimo to, a może właśnie dlatego, właśnie je do słuchania z Questyle dla siebie bym wybrał. Bardzo podobały mi się także HE-6, Grado i Audez’e, a najmniej – o paradoksie! – te tak polecane Sennheisery. Nie żeby źle grały, ale pozostałe wydały mi się ciekawsze i nic na to nie poradzę. Za to z Bakoonem były właśnie najlepsze i to obrazuje jak różnie w tym całym audiofilizmie bywa.