Recenzja: Phasemation HD-7A192

Odsłuch cd.

Poza komputerem w roli źródła wystąpił  Cairn Fog

   To było twarde, konkretne brzmienie, przez które przejście albo widzenie tego co za nim było niemożliwe. Realna substancjalność królowała, co w przypadku Pandora Hope nie jest zjawiskiem gwarantowanym, a co do ich dźwiękowego bogactwa i całościowej podszytej lekkim szaleństwem wibracji pasowało świetnie, stanowiąc przeciwwagę i uzupełnienie. Przede wszystkim dlatego też bardziej podobał mi się HiFace w trybie Standard, bo właśnie tą sytuację podkreślał, dorzucając substancjalności i uspakajając rozedrganie. Raz jeszcze przy okazji mogłem się przekonać jak kruche są stany perfekcyjne, bo zarówno wyłączenie procesora K2, jak i zmiany w sterowniku HiFace powodowało natychmiastową redukcję piękna i wielką dezaprobatę słuchającego. Wszystko we mnie przeciw temu protestowało, a irytacja stawała się momentalna. W stanie idealnym przemierzyłem natomiast rozległe połacie grania płytowego, plikowego i internetowego, każdorazowo czerpiąc wielką satysfakcję. Żadne kulawe pliki, stare nagrania ani trudne utwory nie były w stanie zburzyć zadowolenia i zmienić zdania o klasie systemu. Ten wiązał się bowiem w całościową perfekcję, może nie na miarę szczytu szczytów, ale na miarę zdrowego, popisowego high-endu jakiego posiadanie jest marzeniem każdego przeciętnego komputerowca lubiącego muzykę z pewnością. Przywołanie żywych ludzi, materialna konkretność i piękna jej postać nie podlegały dyskusji, podobnie jak perfekcyjne oddanie całego pasma, w którym próżno było szukać słabszych miejsc. Wszystko wiązało się w spójną doskonale wyrażającą się całość, a żadne braki w żadnych, nawet najtrudniejszych momentach się nie pojawiały. System pokonywał najgorsze nagraniowe wyboje niczym poduszkowiec, a rozkosz z muzycznej jazdy towarzyszyła temu nieustanna. To naprawdę arcyprzyjemne kiedy zbliżamy się do jakiegoś ekstremalnego momentu, cali kurcząc odruchowo w oczekiwaniu na przykrości i trzęsiączkę, a tu nic, tylko płynie muzyka, a my w niej i na niej.

Nie mogło też zabraknąć wcześniej wymienianego wzmacniacza słuchawkowego marki Phasemation.

Nie dziwię się tak nawiasem Phasemation, że sięgnęło po procesor K2, bo jego holograficzna magia tryumfowała, a bez niej nawet te pięknie wypełnione, gładko sunące po najgorszych wybojach i dojmująco realne dźwięki stawały się tylko cieniem samych siebie. Właściciel Phase Tech, pan  Noboyuki Suzuki, nieźle zapewne o ten K2 się nawojował, bo JVC wcale nie oferuje go chętnie, a poza Japonię to wcale, ale słuszna to była wojaczka, do tryumfu wiodąca. Wraz z też japońskimi Final Audio grało to w stylu, z którym rozstanie będzie na pewno bolesne, ale taka już dola recenzenta, że co chwila z czymś cennym się musi rozstawać.

AKG K812 (kabel FAW Noir hybrid)

Porównawczo sięgnąłem po jeszcze jedne high-endowe słuchawki, by pozytywne wrażenia utwierdzić. Udało się z miejsca i bez problemu. Dźwięk flagowych AKG nie miał śladu naprężenia, zachowując jednocześnie masę i wypełnienie. Pozwalało mu to szybciej osiągać wysokie częstotliwości, wzbogacając nimi średnicę, co dawało wrażenie większej złożoności, ale jednocześnie wprowadzało do przekazu niepokój. Prężna pełnia Pandor ustąpiła miejsca mrowiącemu się podekscytowaniu i większej przenikliwości. Śladowe powłoki dźwięków znikły kompletnie, zastąpione przez nasycenie powietrzem i rozwiewające się, nieokreślone granice muzycznych obłoków.

Kable na miejscu, można zaczynać zabawę.

Dźwięk nie prężył muskułów wzbogacając od drugiej strony przekaz sopranowymi fajerwerkami, tylko płynął w naturalnym postrzępieniu i całkowitym otwarciu. Tak było w każdym razie w przypadku najwyższej jakości plików DSD i MQS, bo przy zwyklejszych mp3 oraz FLAC różnice okazały się dużo mniejsze, a ta odniesiona do prężności dobrze wyczuwalna była jedynie w stosunku do dołu pasma, przez Pandory bardziej właśnie naprężanego, podczas gdy na słabszym materiale także AKG prężyły się nieco. Dźwięk japońskich słuchawek całościowo jednak w każdej sytuacji był twardszy i z mocniej wyrażonymi powłokami, a AKG wyższy nieco na środku pasma (co mnie zaskoczyło, jako że przygotowany byłem na sytuację odwrotną), bardziej też otwarty i bardziej pozwalający dźwiękom się nawzajem przenikać. Zarazem przekaz AKG nie miał takiej pogłosowości, chociaż pewną miał także, i nie był tak rozciągnięty czasoprzestrzennie jak u tubowych Pandor, co można uznać za normę. W efekcie muzyka elektroniczna w wykonaniu japończyków bardziej była popisowa i odjazdowa, wzbogacana o niespotykane gdzie indziej zjawiska. Nie były one jakieś bardzo się narzucające, ale kiedy sięgać po odpowiednie utwory, jednoznacznie istnienie swe potwierdzające. Mówiąc ogólnie AKG, jak na profesjonałów przystało, bardziej trzymały się spraw ziemskich i uczciwości w inżynieryjnym wydaniu, a Pandory pozwalały sobie na orbitowanie i nietuzinkowe popisy, do mnie akurat jak najbardziej przemawiające. Bardzo ciekawie przy tym kontrastowały sopranowe bogactwo i pienistość z tymi mającymi powierzchnię, prężnymi dźwiękami dołu i średnicy, podczas gdy u AKG wszystko bardziej się ujednolicało, czy – gdyby ktoś taką opinię wolał – bardziej było homogeniczne i nawzajem się przeplatające. W zależności od repertuaru sam raz wolałem jeden styl a raz drugi, bo wokale wypadały prawdziwiej u AKG, ale symfonika i muzyka elektroniczna były u Pandor bardziej popisowe.

Na pierwszy ogień idą koleżanki z Japonii – Pandora Hope VI. I od razu wielki sukces!

Nie ulega jednak wątpliwości (a to nas tutaj najbardziej interesuje), że w obu wypadkach sam tor przed słuchawkami grał koncertowo, a podstawiany mu repertuar nie miał znaczenia. Naprawdę rzadko słuchawki mają okazję tak się popisywać przy komputerze, chociaż niedawno stał tam przetwornik Ayon Sigma i też się popisywał. Dzięki swemu wewnętrznemu zegarowi rysował dźwięki o wyraźniejszych, bardziej wyostrzonych w sensie optycznym konturach, ale nie miał takiego wypełnienia i takiej muzykalności. Nie miał też ani takiej brzmieniowej głębi, ani holografii. W zamian tylko tę super wyostrzoną wyraźność femtosekundowego taktowania i piękny dzięki niej realizm, który Phasemation realizował inaczej, bardziej wypełnieniem niż krawędziowaniem. Tego jak gra doposażony femtosekundowym zegarem zewnętrznym nie chcę się nawet domyślać, bo po co psuć sobie smak chleba naszego powszedniego komputerowej muzyki. I bez tego powrót do niej będzie bolesny.