Recenzja: Phasemation CA-1000

Podsumowanie

   Pamiętam – bo jakżeby inaczej – czasy własnego wstępowania do audiofilskiego zakonu. Przeglądając niemiecką prasę branżową, nieodmiennie posługującą się tabelami klasyfikacji, można było zobaczyć w rubryce „Vollverstärker” nazwy Burmester, Treshold czy Krell, opatrzone wielkimi cenami i dumną sygnaturą „Absolute Spitzenklasse”. Zwracało przy tym uwagę, że właśnie w rubryce Vollverstärker ceny się pojawiają najwyższe, daleko wyższe niż u odtwarzaczy czy gramofonów. Przedwzmacniacze jako osobne urządzenia na polskim rynku wtedy jeszcze nie istniały, a i dziś nie są specjalnie popularne, bo przeważnie także częstują drożyzną. Jednak przedwzmacniacz to serce i klucz do dobrego brzmienia, a mając taki wiem o tym najlepiej. Bez niego nie ma super systemu ani się w całość wszystko nie zbiera. Gdzieś muszą się zejść nici od źródeł i coś musi uzgodnić prądy pomiędzy nimi a sekcją wzmocnienia. Tym czymś jest przedwzmacniacz, czyli wydzielona sekcja operacyjna wzmacniacza. W przypadku Phasemation CA-1000 jeszcze sama na trzy sekcje rozbita, tak żeby operacyjność i uzgadnianie nie wchodziły sobie w paradę. Mistrz Nobuyuki Suzuki naprawdę się skoncentrował i podszedł do sprawy bez kompromisów, minimalizując do granic możliwości wszelkie zakłócenia i wpływy. Pod tym kątem zoptymalizowane zostały wszelkie połączenia i regulacje, a przedwzmacniacz, choć tak pokaźny i złociście połyskujący, tak naprawdę robi wszystko by zniknąć. Na podobieństwo kota z Cheshire pozostawić złocisty uśmiech z kropeczkami błękitu, a  sam się brzmieniowo rozpłynąć, bardziej duchowo niż fizycznie łącząc systemy w całość. Czy tak jest w istocie, trudno dosyć ocenić, jako że nie jest czymś łatwym przeczytać, czy te pokazy subtelnej magii wynikają z samego znikania, czy raczej z wewnętrznych natur użytych podzespołów. Ale jakkolwiek by było, efekt pozostaje jeden. Dźwięk zyskuje niespotykaną postać, a jego modelunek zachwyca. Oczywiście potrzebna jest całość, ale to przecież banał. Poza tym Phasemation samo zadbało o strefę mocy, tak więc zostają źródła, kable oraz głośniki. Ze źródłami jest prosto, bo wystarczy jakiekolwiek porządne, a z głośnikami awantura, bo takich pasujących trzeba się mocno naszukać. Nie będę się mądrzył, które pasują najlepiej, bo tego po prostu nie wiem; natomiast mogę zaręczyć, że na podstawie przygody z AKG K1000 pozostaje czymś oczywistym, iż takie głośniki istnieją, a więc brzmieniowa  baśń może się rozlewać na całe salony.

Na koniec został do rozstrzygnięcia problemem, na ile ten CA-1000 sprawdza się z innymi wzmacniaczami niż własne, ale tego nie zdążyłem przebadać. Wiem natomiast, że do swoich monobloków pasuje idealnie i razem stwarzają coś wyjątkowego; tym bardziej więc szkoda, że nie udało się dobrać równie pasujących głośników. Ale może następnym razem, bo do takich cudów audiofilskiej techniki powinno podchodzić się wielokrotnie.

W punktach:

Zalety

• Niespotykany w codziennym życiu popis subtelności.
• W następstwie tego własna poetyka o formie czysto magicznej.
• Nieziemskie światło.
• Cudowna łagodność.
• Fantastyczna plastyka obrazu.
• Mistrzowski kunszt wydobycia wszelkich niuansów i ożywiania muzycznych drobin.
• W efekcie obok głównego nurtu wspaniały teatr rzeczy pomniejszych.
• Teatr zrealizowany w sposób mistrzowski, to znaczy przyczyniający się do poprawy całości a nie jej rozbicia.
• Bajeczna indywidualizacja brzmień poszczególnych.
• Owładające poczucie piękna.
• Magia.
• Własna forma narracji, potrafiąca udanie konkurować nawet z żywą muzyką.
• Delikatność na miarę dotyku anioła.
• Własny brzmieniowy świat.
• Wyjątkowa staranność konstrukcyjna.
• W efekcie aż trzy osobne sekcje.
• Dbałość o brak zakłóceń.
• Sześć wejść.
• Obsługiwane osobnymi transformatorami wyjścia zbalansowane i niezbalansowane.
• Trzystopniowa regulacja wzmocnienia.
• Objęty patentem 46-krokowy potencjometr transformatorowy.
• Mimo tej krokowości obsługiwany także pilotem.
• Sztywna konstrukcja i perfekcyjny montaż.
• Lampy w torze, a więc ich najwyższa harmonia.
• Popisowy wygląd.
• Kandydat do światowego prymatu.
• Japońska szkoła technicznego kunsztu.
• Od sławnego producenta.
• Wielokrotnie nagradzany.
• Made in Japan.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• To nie jest dosłowny realizm.
• Tylko dla milionerów.
• Nieco za mocno świecące diody.

Sprzęt do testu dostarczyła firma:

Strona producenta:

Dane techniczne:

• Czułość wejściowa: 500/1000 mV (RCA/XLR)
• Impedancja wejściowa: 47 kΩ.
• Czułość wejściowa: 200 μV.
• Wbudowany obwód dopasowania impedancyjnego.
• Wzmocnienie: 6, 12, 18 dB.
• Stosunek sygnał/szum: -100 dBV (10 μV)
• Separacja kanałów: > 100 dB (20 Hz – 20 kHz)
• Napięcie wyjściowe: 2 V (1 kHz)
• Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 70 kHz (+ 0, -3dB)
• Impedancja wyjściowa: 100 Ω.
• Terminale: WBT / NEUTRIK Co.
• Pobór mocy: 43 W.
• Wymiary: sekcja sterowania – 434 mm (szerokość) x 118 mm (wysokość) x 374 mm (głębokość); sekcje wzmacniające – 214 mm (szerokość) x 118 mm (wysokość) x 355 mm (głębokość).
• Waga: sekcja sterowania 14 kg; sekcje wzmacniające 2 x 7.5 kg.
• Wyposażenie: 2 x kabel zasilający z przekaźnikiem; 2 x kabel komunikacyjny; 1 x kabel zasilający, 1 x kabel uziemiający, pilot, 2 x baterie pilota.
• Cena: 150 000 PLN.

System:

• Źródła dźwięku: SACD Accuphase DP-700. gramofon Nottingham Dais z wkładką Ortofon Anna.
• Przedwzmacniacz gramofonowy: Audion Premier.
• Przedwzmacniacze: ASL Twin-Head Mark III, Phasemation CA-1000.
• Końcówki mocy: Croft Polestar1, Phasemation MA-1000.
• Słuchawki: AKG K1000 z kablem Entreq Atlantis.
• Głośniki: DeVore Fidelity Orangutan O/96.
• Interkonekty XLR: Divaldi, Tellurium Q Black Diamond.
• Interkonekty RCA: Crystal Cable Absolute Dream, Sulek Audio.
• Kabel głośnikowy: Crystal Cable Reference.
• Listwa: Power Base HighEnd.