Brzmienie

Obydwa kable korzystają z tego samego budulca przewodu i oblotu.

   Tu nie ma się nad czym rozwodzić, ale kilka zasadniczych kwestii jest do wypunktowania.

Przewody testowałem ze wzmacniaczem Schiit Ragnarok i słuchawkami HiFiMAN HE-6 oraz głośnikami Reference 3A. Sygnał podał Accuphase DP-700, a resztę okablowania dały Tellurium Q oraz Sulek.

Tunami GPX V2

Czerwony, znaczy więc tańszy, od razu w błąd nas wprowadza, a czyni to właśnie swoją czerwienią. Bo ta się kojarzy z agresją, z ostrym seksem, krwią, płachtą na byka i innymi przyjemnymi oraz nieprzyjemnymi rzeczami, ale na pewno nie z łagodnością. Tymczasem kabel jest właśnie łagodny. Wyjątkowo aż nawet i w bardzo miły sposób. Taki wszystko wygładzający, uspokajający, upiększający aż nawet. Nie robi się z tego mgiełka czy jakaś inna filtracja bądź nuda, tylko wszystko staje się stonowane a nie krzyczące. Takie jak o poranku, kiedy słońce jeszcze nie wzeszło, ale wszystko już widać wyraźnie, tyle że jeszcze powierzchnie ani niebo nie błyszczą mocnym blaskiem. I wtedy świat jawi się jako bardziej jednolity, bo nie podzielony na to co blask pochłania i co go mocno odbija, a więc nie dąży do ukazania kontrastów, tylko uspokojonej całości o bardziej jednolitym wyrazie.

Różnicę w tym wypadku robią zastosowane wtyczki: …w wypadku modelu GPX…

Tak więc soprany są teraz łagodniejsze, ludzkie głosy nie tak wyraziste że aż czasami za ostre, a bas nie tak twardy i nie o tak mocnych konturach. Tu bardziej jest pastelowo, bardziej też jasno, bo w mlecznym, łagodnym świetle – i ewidentnie przede wszystkim łagodząco, co może nieść wybawienie. Bo ileż razy mamy do czynienia z sytuacją, gdy coś trzeba powściągająco łagodzić, gdyż oczy męczy niepotrzebnym połyskiem a uszy kłuje ostrością.

Takie rzeczy zdarzają się przede wszystkim w sprzęcie nie kosztującym majątku, chociaż różnie, powiedzmy sobie szczerze, z tym bywa, a kabel Tunami GPX V2 do takiego właśnie mniej wyżyłowanego jakościowo jest przeznaczony i sam pomysł na taką jego naturę wydaje się bardzo dobry. Nie nadaje się rzecz jasna wszędzie tam, gdzie działać trzeba w odwrotnym kierunku, tak by ożywiać zdechlaków i wyostrzać rozmytych, ale kiedy masz nadmiar agresji a soprany cię szczypią, wówczas zyskasz od niego ratunek. I ten ratunek nie tylko idzie w sukurs chęci poskromienia ostrości, ale daje coś jeszcze, co można skrótowo nazwać kulturą. Kiedy ten czerwony Tunami odpowiada za zasilanie, opatrzone nim urządzenie gra właśnie kulturalnie, trochę aż poetycko, czy jakby malarsko. Spójnie, w dobrze określonym ogólnie stylu i w dobrze wszystko oświetlającym a pozbawionym ostrości świetle. Dzięki temu muzyka staje się jedwabista i z połyskiem najwyżej stonowanym – nie strzelając żadnymi glarami i nie lśniąc niczym brokatowa kiecka jakiejś nowobogackiej chamicy. Dźwięk w ten sposób przyrządzony nie stanowi szczytu precyzji ekspozycyjnej, tak więc kabel nie nadaje się do torów o najwyższej kulturze własnej i szczytowej jakości obrazowania, ale też nie z myślą o takich powstał. Nie zrobiono go z przeznaczeniem dla szczytów transparencji, a więc zgodnie z ideą, że okablowanie powinno znikać i tylko nie przeszkadzać. Pozostaje świadomą poprawką dla torów poprawki wymagających, ale umówmy się – te nie wymagające poprawek są arcydrogą rzadkością a nie rozpowszechnioną normą.

…z miedzi berylowej pokrytej palladem i platyną w GPX-R.

I tego jego poprawiania przy odpowiedniej aplikacji miło się słucha, zwłaszcza gdy po paru minutach mózg nauczy się dobrze czytać dźwięki przy oferowanym przez niego świetle, a taka akomodacja zawsze zachodzi. Wówczas redukuje się zdolność rozpoznawania ingerencji i słuchacz zostaje z muzyką, teraz łatwiejszą do przyswojenia, bo łagodniej podaną i o wyższej kulturze. I o to chodziło twórcy i o to szło także tobie, o ile czegoś takiego potrzebowałeś.