Recenzja: OPPO PM-2

Budowa

Ten jeansowy futerał skrywa stare-nowe słuchawki.

   Długo się przyglądałem nowoprzybyłym PM-2, porównując do zdjęć PM-1, bo bez takich porównań naszła mnie myśl, że dystrybutor pomylił modele. Nigdzie bowiem na samych słuchawkach nie jest napisane, że to PM-2, a przynajmniej ja takiego napisu nie znalazłem. Natomiast różnice w wyglądzie są doprawdy śladowe. Tak naprawdę są dwie: skóra na obszyciu pałąka nie jest błyszcząca i nie jest także błyszcząca na samych padach, a zwłaszcza na ich bokach. Poza tym dziurki perforacyjne na tych bokach są teraz mniejsze, a same pady bardziej miękkie. Wszystko to ma istotną przyczynę. Zauważono bowiem rzecz bardzo ważną, o której sam w recenzji pisałem, że mianowicie pasmo zostało okrojone w tych PM-1 od góry, co przekładało się na mniejsze poczucie naturalności i w efekcie mniejszą satysfakcję słuchającego. Winowajca znalazł się nie w samym przetworniku – bardzo innowacyjnym, a więc w pierwszym rzędzie o to podejrzanym – tylko właśnie w padach. Wcale nie jest tak, jak mi się podczas pisania recenzji zdawało, iż owa innowacyjność, nadająca słuchawkom planarnym niespotykanie lekkiej konstrukcji, okupiona została grzechem cięcia sopranów. Winowajcą okazała się filcowa wkładka modelująca w padzie, przysłaniająca część przetwornika. Połapawszy się w tym OPPO szybko błąd naprawiło, wyrzucając filc i czyniąc pady bardziej odsłaniającymi przetwornik. W efekcie już podczas trwającej kilka minut sesji z PM-2 na Audio Show zaskoczony zostałem ich sopranową swobodą i naturalnością. Nie wiedziałem wówczas o tej filcowej przygodzie i rzecz złożyłem na karb doskonałego wygrzania egzemplarza prezentacyjnego, albo może poprawki w samym wzmacniaczu, bądź ewentualnie poprawy przetwornika. Pady jakoś nie przyszły mi na myśl. A w sumie powinny, bo na oko tylko one się różnią.

Tak więc wiadomości są naprawdę dobre. Słuchawki tańsze a lepsze, no i przede wszystkim innowacyjny przetwornik okazał się bez skazy. Znakomita sprawa i nie dziw zarazem, że konkurencyjne Audeze dostało propeleru i samo wypuściło słuchawki kosztujące w USA nieco ponad osiemset dolarów, co i tak jest za małą rekompensatą, bo OPPO PM-2 kosztują tam siedemset. A prezentują się lepiej, są bardzo wygodne i grają teraz rewelacyjnie.

A mianowicie: OPPO PM-2.

O brzmieniu będzie za chwilę, a na razie kończmy sprawy techniczne. Słuchawki zachowały odpinane kable modelu wyższego, a do mnie przyjechały nie tylko ze standardowym przewodem niesymetrycznym, ale także symetrycznym, zakończonym 4-pinem, na który trzeba wyłożyć dodatkowe 850 złotych. Poza tym jest już w standardzie krótszy kabel dla urządzeń przenośnych, zakończony małym jackiem. Jak najbardziej będzie on użyteczny, ponieważ słuchawki, mimo iż planarne, mają czułość aż 102 dB, czym nie może się pochwalić nawet większość dynamicznych, a inne planarne nawet się do tego nie umywają. Można zatem grać z czegokolwiek, i tak będzie grało.

Największa różnica względem PM-1 dotyczy opakowania. Tym razem samo pudło sporządzono z tworzywa, które u PM-1 stanowiło jedynie zewnętrzne opakowanie eleganckiej drewnianej kasety. Jest sztywne i obszerne, pociągnięte na satynowo-srebrny kolor. W środku poza słuchawkami i kablami znajdziemy pokrowiec na zamek z mocnego brezentu stylizowanego na jeans, co wobec możliwości mobilnych jest zrozumiałe samo przez się. Do kompletu można dokupić plastikowy stojak, moim zdaniem nieładny. Stojaków jest jednak na rynku wybór i można znaleźć ładniejszy, a ważne są tak naprawdę tylko słuchawki.

Jako identyczne konstrukcyjnie i brzmieniowo dziedziczą PM-2 wszystkie cechy wyższego modelu: impedancję 32 Ohm, pasmo przenoszenia 10 Hz – 50 kHz, skuteczność 102 dB i prawie tą samą wagę 385 g, której o 10 g niższa wartość wynika z plastikowych a nie metalowych obwiedni muszli, które u obu są chromowane, a więc na oko identyczne. Kluczem jest jednak sam przetwornik, sporządzony z aż siedmiu warstw, dających trwałość strukturalną umożliwiającą bezpośrednie przytwierdzenie spiralnych cewek o neodymowych magnesach. Cewki – jak to u planarów – znajdują się po obu stronach i mają dwukrotnie większą gęstość zwojów niż w innych tego typu konstrukcjach. To z kolei umożliwia dokładniejszą kontrolę ruchu membrany, a więc mniejsze zniekształcenia. Cienkość membrany w połączeniu z gęstością zwoju powoduje też szybszą niż u innych odpowiedź sygnałową, co dodatkowo eliminuje zniekształcenia, a kolejnym atutem jest wielkość, jako że są to membrany o wymiarach 85 x 69 mm, a więc jedne z największych na świecie.

Na pierwszy rzut oka nie idzie ich odróżnić od modelu PM-1.

Technologiczny aspekt okazuje się zatem imponujący, przynajmniej na papierze pozwalając dopatrywać się rzeczy niezwykłych. Dopełnieniem przewag jest niewielka zalecana moc, wynosząca ledwie 0,5 W, czyli pozwalająca się obsłużyć przez dowolny słuchawkowy wzmacniacz.

Brak połysku elementów skórzanych u modelu PM-2 wynika z tego, że są wykonane ze skóry sztucznej a nie jagnięcej, co przy dzisiejszym poziomie technologii imitacji skórzanych nie stanowi w dotykowym odbiorze żadnej praktycznie różnicy. Nieco gorzej, że ze słuchawkami nie są dostarczane zamienne pady welurowe, ale można je przecież dokupić. Ważne, że mocowanie jest na kołeczkach i umożliwia łatwą wymianę.

Konstrukcja jest niby otwarta, tak przynajmniej twierdzi producent, ale w rzeczywistości owa otwartość to tylko malutkie otworki na zewnętrznych pokrywach, tak więc określenie półzamknięte chyba lepiej by pasowało.

Pozostaje do opisu wygoda, a ta jest bardzo dobra. Słuchawki dobrze osiadają i nie są ciężkie, a podłużny kształt muszli ułatwia objęcie ucha. Mięciutkie pady są przyjemne i nie powodują pocenia, a producent zwraca uwagę, że wypełniono je naturalnym lateksem, bijącym jakością na głowę wszelkie zwykle używane pianki i gąbki. Zatem lateks na głowę, bijący na głowę, i niech nas głowa o jakość nie boli. Także regulacja zawieszenia ze słuchawkami na głowie nie nastręcza kłopotów, a punkty mocowania – całkowicie ukryte we wnętrzu pałąka – trzymają bez zarzutu. Dobrze to OPPO główkuje, nie ma co, a w efekcie problemy z ergonomią mamy z głowy a nie na głowie. Kabel nie jest ciężki, nawet ten symetryczny, a jego elastyczność i brak sprężystości dodatkowo umilają życie.