Recenzja: OPPO PM-1

Odsłuch cd.

OPPO PM-1

…oraz (a jakże) Twin-Head Mark III.

   Bynajmniej nie miałem zamiaru rozpisywać się tak o innych, i nawet całkiem to nie przystoi, no ale tak to wyszło i Gucio wam z moich przeprosin. Ale cóż, bywa. Odrabiajmy tymczasem zaległości.

W odniesieniu do powyższej przypowieści o bąblach jest do napisania o nowych OPPO rzeczy istotnych parę, to znaczy, po pierwsze, że zdecydowanie wolały tryb non-OTL i że nie grają bąblem jednospójnym, tylko taką jak niewielka kiść winogron gałązką osobnych bąbelków. Zmuszony jestem zarazem napisać, że o ile brzmienie tych słuchawek bardzo, ale to bardzo, podobało mi się z odtwarzaczem przenośnym HiFi-MAN, a jeszcze wcześniej przy komputerze z Mytekiem i Lebenem, to z Phasemation już nie tak, a i z Questyle też nie do końca. Niewątpliwie było to granie wysokiego poziomu, ale nie takie, że właśnie chciałoby się wysiąść i tutaj zostać. Cały czas towarzyszyła mu świadomość, że da się lepiej, że coś trzeba poprawić, pewnym rzeczom zaradzić, coś do tego brzmienia dołożyć. I dopiero w trybie non-OTL w Twin-Head się rozsiadłem i stwierdziłem, że jestem u celu.

Ale zarazem, co trzeba wyraźnie podkreślić, nie grają te nowe OPPO podobnie do flagowych Audeze i flagowych AKG. To inny styl i inna paleta doznań. Pierwsza rzecz, od razu słyszalna, to gładka powłoka dźwięku. Nie ma chropowatości, większej czy mniejszej, jest gładź. Ale w sumie to dobrze, bo wielu gładką powierzchnię dźwiękową woli, a to że sam akurat wolę chropawe brzmienia o niczym nie przesądza. Jedni wolą aksamitność, inni jedwabistość; i na tym się dyskusja urywa. No więc OPPO są dla tych drugich, ale i mnie, zwolennika brzmień pokrytych meszkiem i saksofonów z grasejującą melodyką, ta gładkość bardzo się podobała, bo stanowiła odskocznię, a przy tym była zjawiskowej urody i jeśli już brać brzmienia gładkie, to właśnie takie. Kolejna sprawa, to soprany. Tu już nie było tak całkiem inaczej od innych branych do porównania, bo LCD-3 też się z sopranami nie wyrywają, tylko mają podobnie powściągnięte i pogrubione, a już zwłaszcza w przypadku wzmacniaczy mniejszej mocy. Jednak właśnie w trybie non-OTL miały bardziej te soprany wysforowane i migotliwe, i dlatego między innymi ten tryb bardziej do nich pasował. Jak już wcześniej pisałem, OPPO potrafią pociągać soprany do góry wcale nielicho, co i tutaj w tyrbie non-OTL wyraźnie się zaznaczyło, tak więc oczywiste zachodziło podobieństwo, a tym bardziej, że i u nich są to zawsze soprany masywne, o wyjątkowo dużej jak na brzmienia sopranowe dźwiękowej bryle, a więc nie jakieś iskierki czy migotki. To się zawsze przekłada na całościowe uspokojenie, na łatwość odbioru słabszych nagrań i na ogólne dociążenie całego brzmienia, zdecydowanie bardziej nakierowanego na tych, którzy lubią dużą masę i przewagę tonów niskich nad wysokimi.

No a czymże były ten test bez udziału Audeze LCD-3.

Dochodzimy teraz do ważnego momentu, mianowicie do sposobu wiązania góry ze średnicą. Wiadomo tym, co znają głupie kawały o przysposobieniu obronnym, z czego się składa dzida. Dzida ogólnowojskowa składa się mianowicie z przeddzidzia, śróddzidzia i zadzidzia, a przedzidzie z przeddzidzia przeddzidzia, śróddzidzia przeddzidzia i zadzidzia przeddzidzia. No i tak dalej. Podobnie dźwięk składa się z góry, środka i dołu, albo – inaczej mówiąc – z sopranów, tonów średnich i basu. A soprany dzielą się znów na górę, środek i dół – i tak dalej, ad mortem usrandum. Można sobie z tego żartować, a więc i ja sobie zakpię, albowiem czytałem wielokrotnie w bardzo mądrych recenzjach, że górna średnica była wycofana, natomiast nie czytałem o dziwo przenigdy, żeby wycofana była średnica średnia. Ktoś wie może, dlaczego górna średnica tak często jest wycofana, a średnica średnia zawsze na swoim miejscu? Osobiście pojęcia nie mam. Niezależnie jednak od tych wygłupów wiązanie góry ze środkiem nie zawsze da się zbyć żartem. No i u nowych OPPO tak właśnie się dzieje, bo brakuje ich górnym rejestrom nieco dźwięczności, przez co w normalnym słuchaniu osuwają się cokolwiek w kierunku średnicy. Kiedy słuchać utworów o dobrze zarysowanych sopranach, okazuje się, że OPPO bardzo dobrze, choć na swój specyficzny, masywny sposób, je obrazują, ale w takiej normalnej muzycznej narracji, powiedzmy rozrywkowej, trochę tej dźwięczącej, rozmigotanej góry ponad średnicą brakuje. Chciałoby się ją przeto móc zyskać i właśnie dlatego przeszedłem ze wzmacniacza Phasemation na Questyle, w efekcie faktycznie ją zyskując, ale z kolei bez należytego związania ze średnicą, tylko tak trochę sobie a muzom, powyżej, trochę bez związku. No a dobrze związane pasmo, to jest mniam, i właśnie dlatego kolumny Albedo Aptica są takie świetne. Tymczasem tutaj tego mniam niestety nie było, tylko dołek na wykresie odpowiedzi częstotliwościowej i nieprzyjemne tego konsekwencje. I dopiero z Twin-Head w trybie non-OTL to się należycie związało, przy czym góra nie była już tak wysforowana jak z Questyle, ale dobrze mimo to w każdych warunkach zaznaczona i właśnie bez żadnej przerwy.

Dwie rzeczy ważne nam jeszcze zostały, mianowicie bas i bąble.

HE-6 niestety nie było w pobliżu, natomiast honoru słuchawek dynamicznych będą bronić AKG K812.

Odnośnie tych drugich, to jak mówiłem, grają OPPO szczególnym stylem, to znaczy nie jednym bąblem ogólnym, którego bąblowatość poprzez dobór odpowiedniego wzmacniacza należy łagodzić, tylko wiązanką bąbelków (też oczywiście do łagodzenia i przekierowywania na dobrze wiążącą się z sobą warstwowość). I to też je silnie wyróżnia, bo powstaje na ich muzycznym planie sieć brzmień osobnych, ale dobrze ze sobą korelujących. Uważnie się przysłuchałem i kiedy u Audeze i AKG soprany były czymś w rodzaju kolejnej warstwy na muzycznej tęczy, to u OPPO pozostawały takie bardziej wyróżnione i osobne, tak więc kiedy, na przykład w orkiestrze albo składzie jazzowym jakiś instrument, najczęściej trąbka, skrzypce albo flet, gra wysokie tony, to ta partia sopranowa jest ukazana u nich bardziej oddzielnie w sensie przestrzennym, bardziej się jako źródło zaznaczająca. I to jest niewątpliwie ciekawe, a wcale tak od razu się tego nie spostrzega. Spostrzega się za to co innego – spostrzega się bas. Od początku kiedy pierwszy raz ich słuchałem, rzucił się ten bas w uszy i rzucił bardzo smacznie, tak jak to lubią tygrysy i inne audiofilskie misie. To niewątpliwie bas podkreślony, podobnie jak soprany mający własny na scenie obszar, a poprzez to lepiej widoczny i ciekawiej brzmiący. Bas u Audeze schodzi minimalnie niżej, ale bardziej w przypadku wzmacniacza takiego jak Twin-Head okazuje się głuchy, choć same te słuchawki są dźwięczniejsze i melodyjniejsze niż OPPO. Natomiast bas u OPPO ma więcej powietrza i przestrzeni wewnętrznej, a nie ma takiego mocarnego kłapnięcia, chociaż mocniejsze niż AKG. W sumie jest dosyć podobny do tego z HiFiMAN HE-6, ale znów nie taki na zasadzie basowej chmury czy wszystko przysłaniającego pomruku, tylko na swoim obszarze.

Czepiłem się tak swoją drogą porównań do tych dźwiękowych bąbli niczym pijany płotu, a całkiem niesłusznie, bo z Twin-Head w trybie non-OTL wcale takich bąbli u OPPO nie czuć, a jeszcze mniej w OTL, ale tam znów brakowało dynamiki i połyskliwości. Czuć było bardziej odrębność w paśmie poszczególnych składników i nawet się to na odrębną lokację sceniczną przekładało, co jest zapewne następstwem wielkości tych największych u OPPO przetworników, ale ogólnie biorąc te słuchawki nie mają tendencji do jednospójności brzmienia, tylko do mnogości brzmień poszczególnych. Nie mają także tendencji do grania z napięciem powierzchniowym, tylko raczej do warstwowego, naturalnego ukazywania dźwięku, ale nie są w tym aż tak dobre jak Audeze LCD-3 i nie potrafią wzbogacać średniego zakresu o wysokie tony.

Pozostaje jeszcze napisać o całościowych wrażeniach. OPPO PM-1 to niewątpliwie wysokiej klasy słuchawki, udowadniające swoją wybitność od pierwszego brzmieniowego strzału. Zarazem grające inaczej od pozostałych z grupy bardzo wybitnych, bo gładką powierzchnią dźwięku i tym rozrzucaniem dźwięków po scenie. A do tego jeszcze powściągliwymi sopranami. Sopranami takimi bardziej leżącymi z tyłu, należącymi bardziej do tła a nie pierwszego planu. Na pierwszym planie jest bas, a nieco dalej średnica, bardzo udana co do postaci, bardzo czysta i dobrze odwzorowana, ale nie tak dominująca jak u Audeze i nie tak jak u nich bogata, nie stanowiąca jawnego zmieszania różnej wysokości dźwięków. U OPPO jest to raczej właśnie coś pojedynczego, coś jednobrzmiącego, taki bardziej odrębny średnicowy światek w swoim bąbelku, aczkolwiek mało bąblastym i napompowanym. Coś bardziej jak chmurka, ale o gładkiej powierzchni. Banieczka jakoś, balon, no nie wiem jak to nazwać. Takie odrębne gładkie coś pomiędzy mocnym basem a trochę schowanymi sopranami, które tylko gdy je przywołać odpowiednią muzyką potrafią przyjść i stanąć blisko, na pierwszym planie.

OPPO PM-1 nie przyniosły nam rewolucyjnego brzmienia, ale w żadnym jego aspekcie nie zawodzą.

Co do sceny, to jest duża, większa niż u Audeze i większa niż u AKG z początków ich grania, bo teraz się u nich powiększyła i stała mniej więcej taka sama. Gdy zaś chodzi o stwierdzenia zaczynające się od nie, to nie są te PM-1 jakieś szczególnie gorące (choć całkiem są muzykalne) i nie są też na pewno jasne, tylko raczej ciemne, masywne i uspokojone na górze. Nie byłoby więc z nimi za dobrze, gdyby nie były przy tym przejrzyste, połyskujące i z odpowiednim drajwem, ale o to nie ma obawy. Są przejrzyste, rytmiczne i potrafią zabłysnąć. Nie są także męczące, a mimo to angażujące. Stanowią zatem ciekawy konglomerat cech wysokiej klasy brzmienia.