Recenzja: OPPO PM-1

Odsłuch cd.

Z ASL Twin-Head

Accuphse DP-720 po raz kolejny na stanowisku.

Wziąłem przeto wzmacniacz, który z niczym nie musiał się ograniczać, to znaczy własne lampy. No i się porobiło, bo wpadłem w gąszczu porównań. A jednocześnie nareszcie miałem w całej rozciągłości a nie tylko w poszukiwaniu sopranów to czegom żądał, to znaczy pełnię znakomitego brzmienia i jeszcze dwa style – OTL i non-OTL – które okazały się ważne.

AKG K812 (kabel FAW Noir)

Własne słuchawki, własny wzmacniacz – samochwalstwo. Ale jednego i drugiego nie sposób nie chwalić, jednak wzmacniacz sobie darujmy i o nim co najwyżej mimochodem, natomiast gdy idzie o słuchawki, to pokazały to samo co z Phasemation, który do nich jednych okazał się dobrze bez symetrycznego podłączenia pasować. Pokazały wyjątkową urodę i bogactwo dźwięku, z pełną substancjalnością, głębokim przenikaniem, cudowną chropowatością brzmieniowego naskórka, głębią barw i głębią samego brzmienia. Także z całkiem dużą sceną i fantastycznym panowaniem nad dźwiękiem na całym jego obszarze, od jak zawsze przestrzennego i rytmicznego, a tu jeszcze na dokładkę bardzo nisko schodzącego basu (niżej niż z tranzystorem), przez zjawiskową wokalizę, po wyjątkowo mistrzowsko zobrazowane soprany; doskonale przestrzenne, całkowicie otwarte, a jednocześnie z całą precyzją kontrolowane, bez żadnego popadania w histerię, piskliwość czy nadmiar ekspresji, zakłócający resztę pasma. Pospołu dawało to najmilsze każdemu audiofilowi poczucie, że oto znalazł czego szukał i trafił na przystanek, na którym należy wysiąść i udać się na zwiedzanie. Ale że wszystko, czy niemal wszystko, jest na tym świecie względne (logika i prawdy matematyczne nie są), trzeba tutaj poczynić parę uwag. Będę sporządzał na ten temat osobną recenzję, ale już w tym momencie napiszę, iż stare AKG K1000, a już zwłaszcza takie z kablem Entreq Atlantis, potrafią mimo wszystko więcej. Poza tym jest pewien obszar, na którym nieco więcej potrafią także Audeze LCD-3, i do tego zaraz dojdziemy. Niezależnie jednak od tych zastrzeżeń grały K812 zachwycająco i można by było się nurzać w ich brzmieniu z poczuciem całkowitego spełnienia, gdyby nie było się recenzentem, który opisywał je wcześniej jako grające wyjątkowo przejrzystym, eterycznym i migotliwym dźwiękiem. Nie było to wprawdzie kłamstwo, ale że się od tamtego czasu zmieniły, to fakt bezsporny. I wciąż się na dodatek zmieniają, bo bas schodzi im coraz niżej, a przestrzeń się powiększa. Słuchając nie mogłem nie myśleć o tym, że ta delikatna migotliwość, krystaliczna struktura, dająca feerię odbić i wrażenie przeźroczystości dźwięków, a także pewne zamknięcie sceniczne, przepadły bez wieści, i są to teraz masywnie, bardzo konkretnie i nisko schodzącym basem grające słuchawki, a jedyne co im z tamtych czasów zostało, to przestrzenność basu, lotność sopranów i fantastyczne umiejętności analityczne. Doprawdy, bycie recenzentem bywa czasami irytujące.

Audeze LCD-3 (kabel FAW Noir)

Planary od OPPO czeka na prawdę ciężkie dyktando.

A bywa też takie dość często, bo i Audeze raczą się zmieniać, aczkolwiek w inny sposób; sposób bardzo mi odpowiadający, bo polegający na coraz lepszym graniu z Twin-Head. I tu się muszę przyznać, iż uwikłałem się na tej kanwie w szereg porównań i sprawdzeń, co w przypadku innych słuchawek planarnych porównywanych z recenzowanymi może i pasowało, ale przecież nie może być tak, żebym teraz rozpisywał się o Audeze, bo to nie ich recenzja. Jednakże muszę nieco napisać, bo sprawy są sporej wagi.

Rzecz będzie o bąblowaniu i napinaniu, a także o trybach. Nie – wcale jaj sobie nie robię – tylko faktycznie trzeba o tym napisać. Tryby były dwa – wspomniany OTL i non-OTL. Ma Twin-Head taki pstryczek i się go nim przełącza, dokonując przejścia pomiędzy wyjściem transformatorowym a tym prosto z triod mocy. No a te tryby się różnią, i to na parę sposobów. Pisałem już kiedyś o tym, ale nawet sam nie pamiętam przy jakiej okazji, więc trzeba przypomnieć. Ogólnie biorąc non-OTL jest bardziej dynamiczny a mniej elegancki, czy może raczej należałoby napisać – mniej powłóczysty. Poza tym często pasuje lepiej do słuchawek o niskiej impedancji. Tylko czasami, bo do AKG K812 lepiej nie pasuje, ale zwykle tak i do Audeze też pasował nieco lepiej, a do bardzo nisko ohmowych Pandora Hope, czy Audio-Techniki ATH-W5000 jeszcze lepiej. Ale w tym miejscu pojawiają się też bąble o dużym napięciu powierzchniowym, a także sopranowe połyski i strzały, co brzmi jak słaba literatura science fiction, ale cóż poradzę, że życie czasami tak wygląda.

Zastanawiałem się dosyć długo, jak opisać efekt przełączenia pomiędzy OTL i non-OTL w przypadku Audeze i AKG, i doszedłem do wniosku, że bąbel będzie pasował najlepiej. Co to za bąbel? Oczywiście dźwiękowy. Ale nie dotyczący pojedynczego dźwięku, tylko całokształtu brzmienia. Bo w trybie non-OTL dźwięk z Twin-Head jest często właśnie taki jakby produkowała go jakaś sferyczna powłoka o sporym napięciu powierzchniowym, a więc taka elastyczna i sprężysta, a do tego jeszcze połyskliwa, co się oczywiście przenosi na brzmienie. W przypadku Audeze i AKG jest to powłoka raczej jednospójna, to znaczy nie mająca otworów ani podziałów, co nie jest stanem jedynym możliwym, o czym się przekonamy. (Wiem, że to wszystko brzmi dziwacznie, ale wysilcie wyobraźnię.)

Musimy teraz wykonać odskocznię i porównać Audeze z AKG K812. Różnica pomiędzy nimi w dużym stopniu zasadzała się na tym, że Audeze na obszarze średnich tonów grały w każdym z trybów bardziej zróżnicowanym, wieloskładnikowym brzmieniem. Ich partie wokalne były bardziej różnorodne, czyli wokaliści bardziej między sobą się różniący. Doskonale czuć było jak na obszarze średnich tonów pojawiają się u Audeze (i tylko u nich) także soprany, jak się w ramach jednego głosu (i to wcale nie w partiach koloraturowych, tylko przy normalnym, rozrywkowym śpiewaniu) nawzajem ze średnimi tonami przenikają i jak w efekcie daje to bardziej złożony, wielopłaszczyznowy dźwiękowy obraz. I właśnie wielopłaszczyznowy, tak jakby z wielu płaszczyzn niczym francuskie ciasto złożony.

Poza Phasemation, wystąpią równie: Questyle CMA800R…

Tymczasem u AKG w trybie non-OTL był to swoisty dźwiękowy bąbel, znacznie bardziej jednorodny, mający jednopostaciowy a nie wieloskładnikowy całościowo wydźwięk, a poprzez to właśnie bąblowaty – czyli sferyczny – o jednej, jednospójnej, dość mocno napiętej i połyskującej powierzchni. I tu przychodzi nam w sukurs przełącznik pomiędzy trybami OTL i non-OTL. Albowiem posiada ów pstryczek magiczną moc kreowania i unicestwiania takich bąbli, zabijając je w trybie OTL i kreując w non-OTL. To właśnie dlatego AKG o wiele lepiej, bardziej złożonym i naturalnym dźwiękiem grają w OTL, a u Audeze to się tak trochę waha, bo w trybie non-OTL wcale nie mają bąbla, gdyż z natury są na bąblowatość odporne, ale w non-OTL grają tak już trochę zbyt płasko, czy inaczej mówiąc nazbyt warstwowo, bez tych warstw wzajemnego się przenikania, tylko samym ich zanadto już trochę rozwarstwiającym się ukazaniem. To wprawdzie wszystko ulega złagodzeniu kiedy posłuchać dłużej w tym czy tym trybie, ale podczas zmiany jednego na drugi słychać to wyraźnie.

To tyle na ten moment przypowieści o bąblach, która, mam nadzieję, zainspiruje jakiegoś audiofilskiego twórcę do napisania ostrej, szyderczej filipiki, bo takie popisy ogromnie mnie dowartościowują, sycąc szkaradnie me, bąblowato nadęte ego. Trochę wprawdzie szkoda, że tego rodzaju polemiki pojawiają się z reguły nie tu w komentarzach, tylko w miejscach gdzie nie pisuję, czasami nawet specjalnie przede mną zabezpieczonymi blokadą, ale nie wymagajmy zbyt wiele. Odwaga szyderców zwykle nosi krótkie spodnie.