Recenzja: OPPO PM-1

Odsłuch cd.

OPPO PM-1

Jedynie rozmiar samych muszli może przysporzyć pewnych trudności

    Sytuację na starcie OPPO miały więc trudną, bo konkurenci świetnie wypadli. Ale nie traćmy w nie i te ich ogromne przetworniki wiary. Zacznijmy może od tego, że jak należało oczekiwać potrzebowały trochę więcej energii, ale bardzo nieznacznie, i w efekcie HiFiMAN HM-802 bez najmniejszego problemu potrafił je wysterować, a nawet grać z nimi tak głośno, jak tylko ktoś sobie by pragnął, z możliwością uszkodzenia bębenków słuchowych włącznie. Zaznaczmy też na starcie, że słabszych plików i rocka słuchało się z OPPO zdecydowanie najlepiej, bo dźwięk był w ich przypadku najbardziej masywny, bas zdecydowanie najmocniej się zaznaczał, tonacja była ciemniejsza, kryjąca jaskrawości, wypełnienie po brzegi, nadzwyczaj sycące, a pośród tej obfitości przejrzystość i realizm całkowicie jednoznaczne. Na słabych plikach Beyerdynamiki zostały pożarte jednym kłapnięciem, a i Pandory się nie obroniły. Tak więc jak ktoś chciałby się cieszyć doskonałym brzmieniem przy niższej jakości materiale wyjściowym, to tylko OPPO. W przypadku plików wyższej jakości – dobrych FLAC i MQS – sytuacja zrobiła się o wiele ciekawsza, bo konkurencja postanowiła nie zostawać z tyłu. I tu parę uwag o znaczeniu zasadniczym. OPPO grały najciemniej i najniżej tonacyjnie, z nieznaczną przewagą masywności nad Pandorą i sporą nad T5p. Te ostatnie miały z kolei największą pogłosowość i wraz z nią najlepiej ukazywały holografię, a jednocześnie zdecydowanie najmocniej wyciągały wokalizę z przekazu. Pandory były tutaj na drugim miejscu, a OPPO zdecydowanie preferowały instrumentację, chowając wokalizę w całości brzmienia. A wszystko to w następstwie sposobu prezentacji sopranów. Te najwyżej idące, jasnej barwy i z najostrzej zaznaczonymi konturami od T5p, powodowały właśnie ich zjawiskowy realizm, ale i niechęć do współpracy z kiepskimi plikami. Łagodniejsze, bardziej przestrzenne, ukazane na szerszym tle i też dosyć jasne od Pandor dawały całościową świetność muzyczną i piękną przestrzeń, pozwalając się słuchać w każdych warunkach i z każdym materiałem bez najmniejszego problemu.

Wszystko to śliczne, ale czy ich brzmienie dorówna całej tej wizualnej otoczce?

A najciemniejsze i najniższe tonacyjnie od OPPO powodowały obecność innego brzmienia, także realistycznego, podobnego w mierze realizmu do tego od Beyerdynamiców, ale nastawionego głównie na instrumentację i wypełnienie, bez żadnego akcentowania partii wokalnych; wręcz przeciwnie, z ich utopieniem w przekazie. Jest bowiem dobrze znanym zjawiskiem, że kiedy chce się wyciągnąć z tła ludzkie głosy, trzeba dorzucać składników sopranowych. Takiego dorzucania OPPO zaś nie proponują, co nie znaczy, że zubażają sferę sopranową.

Początkowo byłem przekonany, że to robią, dopóki nie posłuchałem kilku utworów z wyróżnionymi, dającymi się wyraźnie i z oddzielna postrzegać brzmieniami sopranowymi. I wówczas okazało się, że OPPO w żadnym razie sopranów nie tną ani nie wycofują, a tylko prezentują je jako bardziej wpisane w tapetę gęstego brzmienia, czyniąc zarazem cięższymi i mało pogłosowymi. Brane do porównania Pandory pokazywały oczywiście swoją niezwykłą sopranową ekstensję i podobnie jak OPPO całkowity brak kłopotów z odbiorem wysokich częstotliwości niezależnie od jakości nagrania, a z kolei soprany wzięte od Beyerdynamiców były delikatniejsze i bardziej ekspresyjne; doskonale się sprawdzające w przypadku dobrych nagrań, a niespecjalnie w przypadku słabych.

W efekcie pojawiły się trzy zasadniczo odmienne brzmienia, z których każde było na swój sposób znakomite i każdego chciało się słuchać, jeśli odrzucimy słabe nagrania w przypadku Beyerdynamików. Jedna rzecz tylko była w tym wszystkim podobna, to znaczy i Beyerdynamiki, i OPPO grały bardzo realistycznie w sensie bezpośredniości, przy czym bezpośredniość ta była u tych pierwszych brana od góry, to znaczy od strony sopranów, a u drugich od dołu, od podstawy basowej. Całkiem inaczej zagrały natomiast tubowe Pandory, a ich styl określiłbym jako całościową muzykę.

Pierwszy sprawdzian przeprowadzi świetny odtwarzacz przenośny marki HiFiMAN.

Muzykę właśnie, bez uciekania się do bezpośredniości i realizmu, tylko taką oderwaną, samowystarczalną, zupełną w swym pięknie. Nie potrzebującą normalnego świata jako podpory. I wierzcie mi, grały te tubowe Pandory niesamowicie i słuchać ich można było bez końca, co nie przeczy temu, że przenikliwy realizm Beyerdynamików i masywny, zjawiskowym basem częstujący od OPPO, także przywoływały przemożną chęć słuchania. No i chyba dobrze, że tak było, że można sobie wybierać.