Recenzja: Oppo HA-1

Odsłuch: Przy komputerze cd.

Chociażby do najnowszego Ayona, który już sprawia świetne wrażenie.

   Zacznijmy od refleksji. Bywają w życiu recenzenta chwile irytujące i momenty zwątpienia. Wynikają one głównie z pośpiechu i konieczności pisania pod dyktando cyklu wydawniczego, ale w nie mniejszym prawie stopniu z ograniczeń sprzętowych. Nie da się jednym słuchawkom czy jednemu wzmacniaczowi poświęcić kilku tygodni, by uważnie wszystko posprawdzać, wygrzać jak należy i użyć bardzo szerokiego spektrum aparatury testującej. Nigdy nie piszę wprawdzie na podstawie urządzeń prosto z pudełka, ale czasami kilka dni grzania okazuje się dalece niewystarczające, a użyty sprzęt akurat takim nie trafionym. Nie chcę się tłumaczyć, biorę wszystko na siebie, a w ramach tego brania zmuszony jestem napisać, że słuchawki OPPO PM-1 wcale nie mają schowanej góry. Nie mają wprawdzie aż tak ofensywnej jak Pandora Hope VI, ale już na przykład z ich własnym wzmacniaczem przy komputerze okazały się identycznie akcentować wysokie tony jak AKG K812. No a to zdaje się nie kto inny jak ja sam napisałem kiedyś, że te AKG forsują soprany bardzo mocno i górę mają zawsze całkowicie otwartą. Otwartą mają także ze wzmacniaczem OPPO HA-1, ale ta ich otwartość miała tutaj inny nieco kształt niż u słuchawek dedykowanych. Bardziej bowiem zwracała uwagę na aspekt przestrzenny i bardziej wraz z całą muzyką ukazana była w pespektywie, przy jednoczesnym nieznacznym ale zaznaczającym się dystansie do pierwszego planu i lekkiej ogólnej pogłosowości, podczas gdy PM-1 grały bardzo blisko, bez żadnego dystansu, też wprawdzie w oprawie lekkiego pogłosu, ale nie na zasadzie odchodzącego w dal echa, tylko aury wokół każdego dźwięku. To i to brzmienie było nadzwyczaj satysfakcjonujące, a poza wymienionymi różnicami zaznaczała się zwłaszcza jedna. Brzmienie OPPO było gładsze niż AKG. Ale zarazem już nie tak gładkie jak kiedy pisałem ich recenzję, tylko ze śladowo pojawiającym się miejscami meszkiem, jednak wyraźnie gładsze niż u konkurencyjnego flagowca, choć jednocześnie podobnie jak u niego z całkowitym wyzwoleniem od powierzchniowego napięcia, czyli tej bąblowatości, której sporo czasu poświęciłem podczas pisania ich recenzji.

Wszystko gotowe, czas na muzykę.

Trzeba niewątpliwie odnotować w poczet zasług wzmacniacza OPPO HA-1, że z żadnymi spośród testowanych przy komputerze słuchawek nie dawał dźwięku obarczonego wadliwą moim zdaniem w stopniu bardzo nieprzyjemnym cechą napięcia powierzchniowego, powodującego wrażenie kontaktu z nieprzenikliwą i mniej czy bardziej niepodatną na uginanie powłoką każdego brzmienia. Wszystkie użyte słuchawki z HA-1 grały naturalnie, a ich brzmienia swobodnie i bez żadnych wyczuwalnych ograniczeń przemierzały scenę. Odniosłem jednocześnie wrażenie, że u AKG wysokie tony wychodziły ze średnicy łukiem nieznacznie wklęsłym (krzywa wykładnicza), podczas gdy u OPPO odwrotnie, lekko wypukłym, co dawało wrażenie, że u AKG soprany są bardziej zaznaczone i smukłe, mimo niewątpliwie odczuwalnej ich przestrzenności. U OPPO bardziej były zaś przysadziste i mniej podkreślone, choć podobnie wysoko sięgające. Z kolei trzecie ze słuchawek porównywanych – Pandora Hope VI – charakterystykę przejścia od średnicy do wysokich tonów zdawały się mieć najbardziej prostoliniową i jak zawsze brylowały spektakularną dźwięcznością oraz charakterystycznym dla głośników tubowych rozciągnięciem dźwięków na wyjątkową długość trwania i dystans przestrzenny. Wszystkie trzy słuchawki odznaczały się przy tym cechującym high-endowe granie ogromnym bogactwem szczegółów, a pośród tego bogactwa Pandora prezentowała styl najbardziej pienisty, podekscytowany i idący ku jaskrawości, AKG wypośrodkowany, perfekcyjny i cieniujący, a OPPO najłagodniejszy, najgładszy, najbardziej pełny i z najbliżej słuchacza posadowionym brzmieniem.

Zacznijmy od słuchawek, którym omawiany wzmacniacz był dedykowany – Oppo PM-1.

Nie należy jednak stąd wnosić, że ta spokojność nosiła cechy relaksu i daleko idącego uspokojenia. Jeżeli już, to tylko marginalnie i na tle innych, bo brane z osobna nazbyt to brzmienie było bogate i zajmujące, by traktować je w ten sposób. Szczerze mówiąc, nie oczekiwałem, że sprawy przybiorą taki obrót, to znaczy raczej nie miałem nadziei, że słuchawki OPPO ze swoim wzmacniaczem się całkowicie otworzą, ponieważ poprzednio użyłem czterech wysokiej klasy wzmacniaczy i z żadnym nie grało to tak spektakularnie w sensie dźwięczności i sopranowego dzwonienia. Bowiem najwyżej soprany ciągnący Questyle miał pomiędzy sopranami a średnicą dziurę, a z kolei Twin-Head dawał obraz dźwięczny wprawdzie, ale nie w aż tak oczywisty sposób dający równowagę względem średnicy i niskich tonów. Phasemation to w ogóle była porażka, a Leben najbliższy był chyba samemu OPPO, ale też nie do końca. Jak widać na tym przykładzie, z sopranami bywają największe kłopoty, bo potrafią znikać, a potrafią też być za bardzo obecne, i to do tego w bardzo niemiły, uszczypliwy sposób. Są najbardziej niesforne i taką już mają urodę.

Przywołane przed chwilą niskie z kolei tony przykuły i tym razem moją uwagę, bo w końcu kto ma mieć najlepsze, jak nie słuchawki ortodynamiczne. Pod tym względem rozczarowania na pewno nie będzie, tylko masa satysfakcji, bo jest ten bas w PM-1 zjawiskowej urody i nie inaczej pracuje pod dyktando wzmacniacza HA-1. Jest stosunkowo miękki, bez żadnego efektu bicia w kartonowe pudła i bez piskliwych, jęczących talerzy perkusyjnych, tylko masywny, bardzo przestrzenny i naturalnie tętniący. W porównaniu AKG i Pandory (inna rzecz, że nie mogące korzystać z dobrodziejstw symetryczności) miały te niskie rejestry przeplatane talerzami bardziej nerwowe i nie tak przestrzenne. Też w obu przypadkach znakomite i nawet ktoś mógłby woleć taką z lekka jazgoczącą ekscytację, ale miękki, naturalny finisz OPPO mnie podobał się najbardziej. Potrzeba nieco wysiłku intelektualnego by zdać sobie sprawę, że łagodniejsze transjenty słuchawek planarnych mimo mniejszej popisowości są bardziej prawdziwe i w ostatecznym rachunku prawd dają lepszą wypadkową niż iskrzenie i piana obecnych w porównaniu dynamicznych, ale także trzeba też brać pod uwagę, że iskrzenie i pienistość mogą komuś odpowiadać bardziej.

I okazał się ten duet naprawdę utalentowanych, w zasadzie ciężko się do czegokolwiek przyczepić.

Można woleć smuklejsze i mocniej uwydatnione soprany od AKG albo efekty charakterystyczne dla głośników tubowych i niespotykaną dźwięczność Pandor, ale z własnym wzmacniaczem słuchawki OPPO grały niewątpliwie najbardziej poprawnym dźwiękiem i tylko ta trochę zbyt duża gładkość, z pierwszymi dopiero śladami pokrycia aksamitem, mogła być odczytywana jako słabość względem bardziej detalicznych tekstur tamtych. Ale słychać jak to się u nich zmienia, jak pogłębia, i na pewno pod tym względem nie powiedziały jeszcze OPPO ostatniego słowa. A poza tym, jak napisałem w ich recenzji, ktoś gładką powierzchnię dźwięku może woleć.