Recenzja: Oppo HA-1

Budowa i wygląd

Był odtwarzacz, były słuchawki, czas zamknąć listę przetwornikiem/wzmacniaczem: Oppo HA-1.

   Wzmacniacz, jako się rzekło, jest duży i mocny. Waży prawie sześć kilogramów, miejsca sporo zajmuje, a mocy może oddać maksymalnie 3,5 W na niesymetrycznym wyjściu duży jack i 3,0 na 4-pinowym symetrycznym. To symetryczne jest przy tym wyraźnie lepsze, bo dynamikę ma rzędu 120 anie 115 dB, THD 0,0018 a nie 0,0056 procenta, a separację kanałów na poziomie 120 a nie 90 dB. No i to słychać. Tych innych parametrów to nie za bardzo, ale dynamikę, owszem. Pomimo że na papierze różnica jest bardzo wyraźna, w tak zwanej rzeczywistości empirycznej nie jest ona specjalnie duża, da się jednak wyczuć. Sam jednak postanowiłem nie poprzestawać na użyciu kabla symetrycznego, który niestety już po recenzji samych słuchawek OPPO PM-1 przyjechał, toteż wziąć w niej nie mógł udziału, i dysponując podebranym firmie ifi urządzonkiem zwanym iUSB Power oraz jego też dopiero co opisanym specjalnym, dwutorowym kablem USB, postanowiłem zastosować je na zasadzie uzupełnienia w ramach tak zwanego systemu własnego recenzenta, ponieważ zdecydowałem się na ich zakup, gdyż dużo za swoje nieduże pieniądze dają. No i faktycznie się po ich użyciu poprawiło; dynamika jeszcze narosła, a także ciut zrobiło się ciekawiej, tak bardziej z wejściem w świat nagrania i pogłębieniem brzmienia oraz przestrzeni. To była jedna z tych różnic, które można określić jako mało-wiele. Bo niby mało się zmienia, niby to nie jest takie bardzo widoczne, a jednak zmienia się dużo, bo zmienia się całościowy odbiór. Ale to będziemy rozważać potem, a teraz wracajmy na plac budowy.

Ten wzmacniacz to solidny, audiofilski kloc, żadna tam miniaturka.

Poza słusznym wyglądem, który może być w wersji czarnej bądź srebrnej, uwagę zwracają przede wszystkim trzy rzeczy. Pierwsza, w sumie najmniej ważna, to kanciastość. Rogi są wprawdzie zaokrąglone, ale naprawdę minimalnie, a według panującej od ładnych paru lat mody zwykło się zaokrąglać bardziej. Daje to w sumie stylistykę trochę retro, co nie od razu sobie uświadomiłem. Druga rzecz, także po trosze w tym duchu, to duży panel ekranowy o średnicy 4,3 cala, na którym za sprawą osobnego pokrętła – działającego tak nawiasem identycznie jak w DAC-ku Myteka, czyli na zasadzie „przekręć i naciśnij” – możemy wybierać różne opcje i ustawienia, w tym także wygląd ostateczny trybu pracy, który może przedstawiać albo wskaźniki wychyłowe, albo wielobarowe ukazanie przekroju pasma. Trzecia rzecz rzucająca się w oczy, to dodana do wzmacniacza podstawa, mająca postać drewnianego plafonu, do którego za pośrednictwem czterech walcowatych nóżek z metalu przytwierdzono od góry przeźroczystą, pleksiglasową podstawę samego wzmacniacza. Prezentuje się to niezgorzej, przydając całości jeszcze majestatu i dostojeństwa, a jedyny mankament to trudność usuwania kurzu spomiędzy warstw, bo blisko siebie są położone i trzeba mieć do tego miotełkę z piórek albo jakiś inny tego rodzaju przyrząd.

Aparycja, choć bardzo klasyczna, była zwyczajnie nudna gdyby jeden nie mały szczegół…

Na tym przednim panelu obok dominującego wyświetlacza i pokrętła manipulacji jest jeszcze niewielki włącznik główny i oczywiście dwa gniazda słuchawkowe, a także spore pokrętło potencjometru, którego poruszenie powoduje natychmiastowe przejście ekranu w tryb regulacji wzmocnienia, z podaną jego wartością w decybelach. Wyświetlacz jest wprawdzie cyfrowy, ale pokrętło analogowe, a elektroniczna zawartość wzmacniacza też nawiązuje do klasycznych wzorców audiofilskich i analogowych rozwiązań, bo pracuje w czystej klasie A w oparciu o tranzystory dyskretne oraz toroidalne trafo, a budowa całości jest całkowicie symetryczna. Poza pierwszym w kolejności na drodze sygnału DAC-kiem od Sabre – który potrafi obrabiać sygnał po kablu USB o częstotliwości od 44,1 do 384 kHz i czytać za jego pośrednictwem słowa o długości od 16 do 32 bitów – we wnętrzu HA-1 znajdziemy też przedwzmacniacz i oczywiście wzmacniacz słuchawkowy, czyli to wszystko co zwykło się składać na przykomputerowy muzyczny kombajn.

Wyświetlacz LCD na froncie, nie dość że wysokiej klasy, to jeszcze bardzo funkcjonalny i czytelny. Bajer, ale za to jaki!

Z rzeczy szczególnie godnych odnotowania trzeba wspomnieć o nadmienionej już możliwości przetwarzania sygnału DSD, i to nie tylko w standardowym 2.8224 MHz (DSD 64), ale także podwojonym 5.6448 MHz (DSD 128), a nawet czterokrotnym 11.2896 MHz (DSD 256 – native mode only). Urządzenie dysponuje obsługą standardu Bluetooth 2.1 + EDR, przenosi pasmo 10 Hz – 200 kHz (+0/-2 dB), a prądu pałaszuje tyle co 70 watowa żarówka. Na tylnym panelu znajdziemy po parze wejść i wyjść RCA, a także jak przystało na audiofilski obiekt symetryczny XLR, oraz oczywiście wejścia USB (2.0) i koaksjalne, jak również optyczne. Nie bez znaczenia jest obsługa wszystkich urządzeń Appla, bycie dokiem dla wszystkich urządzeń przenośnych (port USB z przodu) oraz posiadanie pilota.

Wszystko to razem wygląda nader pokaźnie i efektowniesie prezentuje, zwłaszcza że obudowa cała jest z aluminium, a wykonanie perfekcyjne. Życzą sobie za te wszystkie delicje i możliwości 6596 PLN u nas i $1199 w USA; a dlaczego tak jest, już wyjaśniałem przy okazji recenzji słuchawek PM-1.