Recenzja: Oppo BDP-105D

Ze słuchawkami

Tu partnerem Oppo został wzmacniacz Bryston BHA-1

   Wzmacniacz Bryston BHA-1 to nie przelewki, podobnie jak dwie pary najlepszych na świecie słuchawek ortodynamicznych. Nie żartował także symetryczny kabel Tellurium Q Black Diamond, spajający symetryczność obydwu urządzeń, czyli Oppo i Brystona.

Uważne odsłuchy ukazały ciekawy obraz dźwiękowy. Oppo to naprawdę niezły odtwarzacz płyt muzycznych. Oczywiście zależy do czego go będziemy przymierzać. Nie jest to na pewno urządzenie miary Accuphase DP-900, ani nawet modyfikowanego Cairna. Ale w porównaniu do tego ostatniego różnica była już bardzo nieznaczna i oparta głównie na stylu a nie klasie jakościowej. Oppo grał podobnie w sensie stylistycznym do goszczonego niedawno EMM Labs, to znaczy bez narzucania stylu własnego i analogowo. Proporcjonalnie wprawdzie do swojej klasy, ale ta była naprawdę wysoka i absolutnie bym się nie czepiał.

Szczerze mówiąc, miałem poważne wątpliwości, czy całe to gadanie producenta o świetnej jakości w roli odtwarzacza muzycznego ma jakieś konkretniejsze podstawy. Bo gadać sobie można, a działy marketingu od tego właśnie są żeby gadały, tylko konfrontowanie tego później z rzeczywistością nie należy z reguły do przyjemności, a przeważnie bywa irytujące. Tymczasem tutaj – nic z tych rzeczy. A skoro brzmienie okazało się tak podobne do tego z EMM Labs, należy sądzić, że korzystając z zaawansowanej technologii Blue-ray w okolicach napędu, zdołało Oppo wyeliminować w dużym stopniu z sygnału jitter, bo tak to właśnie brzmiało jakby tego jittera nie było. Naprawdę podobnie do chwalącego się najmniejszym jitterem na świecie odtwarzacza dr Meitnera. Nie ma się jednak specjalnie czemu dziwić, bo we wnętrzu Oppo pracuje DAC SABRE32 Reference ES9018, jedna z najlepszych tego rodzaju kości na świecie od znowuż kalifornijskiej ESS Technology.

Przechodząc do konkretów. Doskonale oddane zostały różnice pomiędzy słuchawkami, ukazany charakter wzmacniacza, a przede wszystkim znalazło się miejsce dla wszystkich atrybutów świetnego brzmienia. Było bowiem słyszalne od razu, że brzmienie to jest wybitne pod każdym względem, dostarczające naprawdę dużego zadowolenia. Słuchawki HE-6 zaprezentowały je jako jaśniejsze, nieco suchsze i bardziej realistyczne. Swoim zwyczajem nie oferowały żadnego upiększania, tylko czystą magię realizmu; i magia ta rzeczywiście się pojawiła, nawet w dużej dawce. Nie było łaszenia się, przymilania, zaokrąglania, podbarwiania, zmiękczania. Konkret, konkret, konkret – nic więcej. Ale konkret w przypadku muzyki to nie to samo co konkret w przypadku wynoszenia śmieci. I za to muzykę kochamy, a śmieci nie lubimy wynosić. Zasłuchałem się i było mi w tej muzyce podawanej przez Oppo i HiFiMAN’y bardzo dobrze. Tym lepiej, że świetnie oddawana była nastrojowość, a już zwłaszcza ta leżąca po smutniejszej, nostalgicznej stronie. Odtwarzacz naprawdę niczego poza muzykalnością i wysoką klasą pozostałych aspektów nie wnosił, a podobieństwo do EMM Labs nasunęło mi się błyskawicznie. Dobrze to grało, naprawdę nie mam zastrzeżeń, a bogactwo szczegółów i niuansów odpowiadało klasie odtwarzaczy z okolic kilkunastu tysięcy.

I po serii odsłuchów wydaję się jasne, że wysokie aspiracje Oppo nie kończą się na generowanym obrazie.

Inny obraz ukazały (nie wygrzane jeszcze) flagowe Audez’e. Ciemniejszy, wilgotniejszy, bardziej miękki, upiększający. Nie chcę w ich styl za bardzo przenikać, bo raz, że są właśnie jeszcze całkiem nie wygrzane, a dwa, że od tego będzie ich własna recenzja, a to samo dotyczy też Brystona. W tym momencie interesuje nas samo Oppo, a ono pokazało, że świetnie umie różnicować i nawet ze wzmacniaczem tranzystorowym objawiać wysokiej próby analogowość, której towarzyszyła dynamika, nastrojowość i niuansowość tej miary, że gdyby mi kazano oddać Cairna i słuchać wyłącznie z Oppo, nie czułbym się pokrzywdzony. Podobnie jak EMM Labs nie stwarza ono atmosfery echowej, tylko gra prostym, bezpośrednim dźwiękiem. Prostym jednak nie w sensie upraszczania samego tego dźwięku, tylko nie przydawania mu aury. Jak pokazały HE-6, nic to jednak nie przeszkadzało w budowaniu nastrojowości, a tego rodzaju prostota jest z pewnością bardziej naturalna, mimo iż oprawę pogłosową ktoś może zdecydowanie woleć. Ale to znów nie znaczy, że Oppo nie potrafi budować echa. Ono go tylko nie dorzuca. Zachodzi tu pewna analogia z tym jago procesorem Darbee. Cairn jest w sensie brzmieniowym właśnie jakby z pewnego rodzaju muzycznym Darbee, może nawet nieco przesadzonym, tworzącym bardzo często echową akustykę odbić i cieni, a Oppo jakby bez niego, takie po prostu – plenerowo, bezechowo i w dziennym świetle. Jednak Darbee w przypadku obrazu zawsze okazuje się lepsze, a w przypadku muzyki nie. Wynika to z tego, że dobrze oddana muzyka pozbawiona sztucznej pogłosowości jest sama z siebie trójwymiarowa, a obraz na najlepszym nawet telewizorze bez użycia Darbee nie jest. I to jest clou, sprawa kluczowa. Odtwarzacz Oppo potrafi dorzucić do obrazu walory przestrzenne, większą plastykę, więcej szczegółów i nieco tajemniczą, niepokojąco realną atmosferę cienistej głębi. Z kolei muzykę podaje bezpośrednio i bez udziwnień. W atmosferze naturalności i dziennego oświetlenia, a zarazem analogowo, płynnie. I w obu wypadkach działa to na jego korzyść. Siedziałem, słuchałem, muzyka grała, a na mnie spływało zadowolenie. Żadnych pejoratywów, które niestety pojawiają się podczas odsłuchów tak często. Wyłącznie przyjemność.