Recenzja: Mytek Manhattan

Odsłuch: Jako DAC przy źródle CD

A teraz sprawa samej kwintesencji Manhattana – sekcji DAC.

   Pozostało jeszcze sprawdzić jak spisuje się Manhattan w roli DAC-ka dla transportu CD. Testowy egzemplarz, wyposażony w wejście optyczne o podwyższonym standardzie, doskonale pasował do Cairna, który wyjście ma tylko optyczne, ale za to własny DAC naprawdę wysokiej klasy, z zegarem LC-Audio, osobnym zasilaniem i kondensatorami Black Gate, przez wielu uważanymi za najlepsze w historii.

Wiele razy własny odtwarzacz ratował minie z opresji po różnych stronach frontu. Czasami wyciągał z kotła zbyt ciepłego i pozbawionego sopranów grania, a czasami pozwalał ujść przed sopranowym szturmem atakujących chudeuszy, gotowych szatkować bębenki gwizdem i świstem. Nieraz także w różnych okolicznościach DAC-kowych dowodził, że to tam przy komputerze, jakkolwiek bardzo smacznym się zdało, w konfrontacji z nim wypadało blado jak duch Adolfa w Teatrzyku imienia Zielonej Gęsi Konstantego Ildefonsa. Gdyby i tym razem w tym stylu to się rozegrało, humory w Warszawie i Nowym Jorku pewnie by mocno opadły, ale ma szczęście nie muszę psuć humoru wesołej ferajnie Myteka. Nie da się ukryć, że ten ich DAC lepszy jest niż ten ulepszony w Cairnie. A raz jeszcze powtórzę, że cairnowy potrafił spuszczać baty odtwarzaczom za trzydzieści tysięcy i DAC-kom za ponad dziesięć, tak więc z szacunkiem proszę. Przyszła jednak kryska na Matyska i teraz sam oberwał. Oczywiście baty zbierał i wcześniej, bo przy takim Audio Research CD-9 czy Accuphase DP-900  za wiele do powiedzenia nie miał, chociaż blamażu także nie było. No ale różnica duża, co nieraz opisywałem. I duża była także względem Myteaka. A jaka, już mówię.

Implementacja Mytek do naszego wielokrotnie prezentowanego systemu wniosła więcej,niż można by się spodziewać.

Cairn gra stylem, w którym dobrze słychać udział tych kondensatorów Black Gate, to znaczy z nieco zgęszczającym się medium, dającym wyraźny światłocień i obecność własnego lekkiego przyciemnienia, ale przejrzyście i wyraziście. Jednak przede wszystkim z dźwiękowym smakiem; nieco lepkawym, odrobinę ciągnącym się wraz z muzyczną frazą i delikatnie przypalonym. Znawca wina mógłby powiedzieć, że w smaku czuć nutkę dymu a nie owocową świeżość. A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że dźwięk nie jest ocieplony, ale odbiera się go jakby trochę był. Bo dobrze się wypełnia i na konturze jest krągły, ale z sopranami bez żadnego przycięcia i bez odchudzenia. Właśnie dlatego ratował tylekroć przed świdrującymi chudeuszami i bronił przed rozlazłymi tłuściochami. Ten dźwięk ma swój smak i wyraźną konsystencję, a odbiera się go zawsze z uznaniem, bo ma wydatny humanizm i żadnych słabości. Postaci wykonawców świetnie się personalizują, a instrumenty brzmią gęsto i dźwięcznie. No i na dokładkę bas jest taki, że skromniejszy spotykałem w odtwarzaczach za makabryczne pieniądze. Ale to wszystko nie pomogło w konfrontacji z Mytekiem. Nie pomogło na jednej prostej zasadzie – był on bardziej realistyczny. A bardziej realistyczny, bo bardziej otwarty, przejrzysty i opisujący dokładniej. Większa przejrzystość medium, mającego postać doskonale czystego i spokojnie, naturalnie oświetlonego obszaru, natychmiast się narzucała. To było rześkie granie, doskonale czytelne, jakby grane w górskim plenerze. Pomagały niewątpliwie w takim odbiorze głośniki Spendor S7, które podpięte po dłuższej przerwie nie tylko przypomniały o swoim świetnym brzmieniu, ale jeszcze kazały myśleć, że tak dobrze grających jeszcze ich nie słyszałem. Bo kiedy wpychać je w taką rześkość, potrafią przedobrzyć z sopranami, których oferują mnóstwo. Tak więc najłatwiej poskramiać je ciągnięciem do dołu i podwiązywaniem skrzydeł, a tu proszę – Mytek ani trochę sopranów nie ujął, a jednocześnie grało to popisowo. Strzeliście, misternie, czysto, z silnie akcentującą się delikatnością i ekstremalną cyzelacją. W rozpostarciu przestrzennym, z dużą ilością powietrza, z wyczuwalnym dmuchaniem. Po prostu pięknie.

Mytek Manhattan to kolejny po procesorze P3 dowód na wielkość polskiej myśli inżynieryjnej. Aż strach pomyśleć co by było, gdyby dokonać ich integracji…

Momentalnie życie stało się piękniejsze i bardziej prawdziwe. Postaci ludzkie przestały być w swej prawdziwości trochę stłamszone, przydymione, zżółknięte. Niby prawdziwe, pełne i powabne, ale jednak nie tak oczywiste i bezpośrednie. Jedynie kwantum basu nie narosło, a tylko jego kontur się wyostrzył w dobrym znaczeniu tego słowa, w akompaniamencie przestrzenniejszego i prawdziwszego dźwięku uderzeń, a także całościowo przyrosła dynamika, co także w dolnych rejestrach dawało świetny rezultat.

Właśnie, większa dynamika – mało brakowało a bym o niej zapomniał, a przecież podobnie jak większa czystość od razu się narzuciła. I było to w sumie o tyle lepsze pod każdym względem, że zacząłem na tego Myteka spoglądać łapczywie, bo czynił moje dotychczasowe źródło na pewno godniejszym miana referencji. A przy okazji w świetle powyższych porównań rozwiewają się wątpliwości co do odpowiedzi na pytanie, dlaczego na Audio Show grał Mytek w aż tylu pokojach i z tak różnym sprzętem. Grał, bo gra świetnie i jak za te pieniądze na pewno stanowi okazję poprawienia sobie audiofilskiego humoru.