Recenzja: Mytek Manhattan

 Odsłuch

Rzut okiem na tylny panel wcale nie będzie taki szybki…

   Przystępując do odsłuchów nie pozostaje nic innego jak wklepać w klawiaturę tradycyjne „zaczynamy przy komputerze”, bo z myślą o tej przede wszystkim lokalizacji urządzenie powstało. A zatem znów kabel USB i raz jeszcze instalacja sterowników – całkowicie bezproblemowa. A potem już tylko wybór między potencjometrem cyfrowym a analogowym i ustawienie reszty wykonawczego optimum – i już można nurkować w słuchanie.

Podobno niekoniecznie tak być musi, ale w moim przypadku i tej akurat lokalizacji potencjometr cyfrowy okazał się minimalnie lepszy, pracując w trybie »Bypass«, omijającym cały przedwzmacniacz. Tak więc słuchać będziemy w takiej konfiguracji. A słuchać przede wszystkim słuchawek, chociaż nie tylko. Raz kolejny ruszajmy przeto ze słuchawkowym rajdem, ale nim do niego przejdziemy, słowo o kablu USB.

Te kable nieprzyzwoicie wprost okazują się ważne, wbrew w kółko powtarzanej przez niektórych antyaudiofilsko oświeconych „znawców” mantrze o braku znaczenia kabli cyfrowych. Całkiem przypadkiem i tym razem się to potwierdziło, bo początkowo urządzenie podpięte zostało Entreqiem, ale ten ze swoją elastycznością okazał się potrzebny w innym miejscu i zastąpiony przez Tellurium Q. No i to Tellurium okazało się pasować lepiej, a to z uwagi na charakter brzmienia, do którego właśnie przechodzimy. Dodam jeszcze, że brzmienie bardziej podobało mi się z uaktywnionym upsamplerem i to z tej samej dokładnie brzmieniowej przyczyny.

AKG K712

Nie da się ukryć, to już reguła. Profesjonalne AKG – podobnie jak Mytek bardzo chętnie porywane przez audiofili na użytek własnych brewerii – po raz kolejny zagrały wysoce satysfakcjonująco. A tak je kiedyś, jeszcze gdy były prawie nowe, skopałem. Słuchawki są jednak naprawdę w porządku, przy czym styl mają charakterystyczny, uczuciowo raczej indyferentny. Bez żadnych skłonności do popadania w tkliwość, bez rozczulania i mazgajenia. Grają dużymi, raczej jasnymi dźwiękami, omiecionymi pastelowym światłem, o dobrym wypełnieniu i misternej obróbce detali. Ta właśnie obróbka szczególnie tym razem zwracała uwagę, bo aby te AKG wypadły ponadprzeciętnie, potrzeba toru bardzo czujnego na sygnał, jako że wypełnienie i ładną kolorystykę same zapewniają. Natomiast ich dużej postury dźwięki mają tendencję do upraszczania form i uczuć, toteż należycie wyrażona szczegółowość, niuansowość i wszelkiego typu misterność są dla nich wyjątkowo pożądane. I to właśnie od Myteka dostały, bo już ten starszy bardzo był szczegółowy, a ten jest jeszcze bardziej, a przy tym formę wypowiedzi oferuje wyższą, bardziej wyrafinowaną.

Co ciekawe, całe to wizualno-funkcjonalene bogactwo można firmowo postawić na kolcach.

Tu muszę wrócić do kabla USB. Otóż z Entreqiem Konstantinem było to brzmienie ewidentnie elektrostatyczne. Może nie w największym stopniu na tych AKG, ale na nich również, i to wyraźnie. Szybkie, pełne powietrza, lotne, eteryczne, przejrzyste. Tego się bardzo dobrze słuchało, ale choć dobro jest kategorią absolutną, nierelatywizowalną do innych (a przynajmniej za taką może być uważane), to różne są miary dobra w różnych rzeczach. Tu tego dobra było sporo, jednakże po przeniesieniu wtyku słuchawek do położonego zaraz obok we wzmacniaczu Sugdena (który porównawczo na Myteku postawiłem, podpinając symetrycznie przewodami Acoustic Zen Absolute Cooper), pojawiało się lepsze dociążenie, lepsza, bardziej analogowa gładkość i więcej brzmieniowej swoistości.

Za pomocą takiego właśnie porównania bym brzmienie słuchawkowego wzmacniacza w nowym Myteku scharakteryzował, gdyby nie przypadkowa podmiana kabla USB na Tellurium. To Tellurium nie jest całościowo lepsze od Konstantina, ale inne i do Myteka lepiej pasujące. Zdecydowanie lepiej. Bo właśnie wypełnia i dodaje smaków, podczas gdy Konstantin poprawia transparencję i szybkość. A tego Mytek nie potrzebuje, podczas gdy tamtego bardzo.

Na początek sprawdzimy, jak Manhattan radzi sobie ze słuchawkami.

Tak więc Tellurium, mimo iż daleko mu do Entreqa Atlantisa czy Synergistic Research Galileo, okazało się wywiązywać ze swej roli znakomicie, zaspokajając najbardziej pilne potrzeby Myteka. A kiedy już było w torze, różnica pomiędzy nim a kontrolującym jego jakość Sugdenem zmniejszyła się wyraźnie i na pewno były to brzmienia podobne a nie niepodobne.Podobne tak bardzo, że ślepy test wymagałby bardzo intensywnego skupienia i pewnie nie za każdym razem wskazanie byłoby prawidłowe. Ale pozostała różnica, bo Sugden wciąż minimalnie był gładszy, a dźwięki dawał nieco większe, mocniejsze i bardziej wypełnione, podczas gdy Mytek wciąż operował większą delikatnością i transparencją. Postaci wokalistek na Sugdenie były bardziej korpulentne i takie bardziej „w sobie”, a na Myteku delikatniejsze, bardziej wycyzelowane i wymierzone w subtelność a nie gęstość treści. Ale jak mówiłem, różnica była bardzo nieznaczna a nie makroskopowo oczywista, a poza tym ta delikatność miała swoje walory i głosy delikatniejsze wcale nie podobały mi się mniej od postawnych.