Odsłuch: Przy odtwarzaczu

Jak prezentują się brzmieniowo słuchawki za 9 tysięcy złotych?

   Zwyczajowo przy odtwarzaczu mniej będzie o porównaniach a więcej o recenzowanych słuchawkach.

Tak nawiasem, kiedy przy odtwarzaczu nie pokazuje się nic nowego, mam rozbieżne uczucia. Z jednej strony to źle, gdyż pisać za bardzo o czym nie ma, ale z drugiej to dobrze, bo ocena bardziej jest jednoznaczna i protokół rozbieżności się nie pojawia. Tym razem poszło w stronę ujednolicenia. Słuchawki MrSpeakers Ether Flow styl mają określony i nie są kapryśne. Dać im tylko trzeba dużo czasu na wygrzanie, ładnych parę tygodni, a potem już grają w zdefiniowany, nie narażający na niespodzianki sposób i do roboty przy nich właściwie nic nie ma. A przy innych różnie to bywa. Trzeba zazwyczaj myśleć o lepszym kablu, który oznacza spory lub nawet duży wydatek; trzeba nieraz kombinować z pdami, co jest ulubioną sztuczką co bardziej zaawansowanych słuchawkowców; trzeba niejednokrotnie precyzyjnie dobrać wzmacniacz i nierzadko zmieniać posiadane wcześniej interkonekty. A MrSpeakers tego nie wymagają. Kabel wraz z nimi przychodzi pierwszorzędny, pady mają wyjątkowo praktyczne i wygodę gwarantujące, a także dla torów są przyjazne, dużo potrafiące wybaczyć. Tu czy tam grać będą po swojemu i w sposób całkiem niezgorzej uzasadniający bardzo wysoką cenę. Bo względem słuchawek za 4-6 tysięcy, nawet takich najbardziej uznanych i z ulepszonymi kablami, oferują lepsze wypełnienie i lepszą muzykalność. Są pod tym względem na poziomie Audeze LCD-4, aczkolwiek nieco inne. Nieznacznie mniej pogłosowe, mniej przede wszystkim uspokojone i mniej zaokrąglające brzmienia. Generalnie idące w stronę realizmu przy też wielkiej dbałości o kulturę.

Ale słowo kultura może się źle skojarzyć. Może bowiem także oznaczać przesadne ugrzecznieni i powściągliwość zachowań, a tego u MrSpeakers Ether Flow wcale a wcale nie ma. Jak przystało na konstrukcję AMT uderzają z energią, są szybkie i dynamiczne. Prócz tego obdarowują imponującą gęstością i wypełnieniem, przy których takie HiFiMAN HE-6 nie wytrzymują porównań. Są znacznie chudsze i jakby puste w środku. To samo Beyerdynamic T1 – też grają lżejszym, bardziej napompowanym powietrzem dźwiękiem, a przede wszystkim bardziej chropawym i pogłosowym. Znakomicie to wprawdzie potrafią zbierać w całość i czynić niezwykle interesującym, dodatkowo też wzbogacanym wyjątkowo przestrzenną aurą, no ale to jest jednak trochę jak krzyczenie do studni, a dzięki Ether Flow dmiemy bardziej w helikon.

MrSpeakers Ether Flow potrafią rzeczywiście „płynąć” obfitym muzycznym strumieniem!

Dźwięk jest płynny, ekspandujący i dociążony, a także ma kluczowy znacznik muzycznej cudowności. Zjawiskowe falowanie, wdzięk, grację, hiperbole, zdolność do zachwycania. Coś więcej niż samą gromadę dźwięków zebranych w jednym miejscu i echo. To można określić jako artyzm, albo jako podnietę. Tak czy siak chodzi o wartość estetyczno emocjonalną dającą wykończenie. I tego w Ether Flow jest dużo. To obok wypełnienia i muzycznej gładkości składa się na ich wartość. Grają dźwiękiem pełnym, dojrzałym, szczególnie gładkim i zdobnym w brzmieniowe atomaty. Przy czym względem LCD-4 z większym pazurem, większą ekspresyjnością. Nie było bezpośrednich porównań, tamtych słuchałem pół roku wcześniej, ale tak z perspektywy, to Ether Flow bym wolał. Bas mają bardziej popisowy i soprany bardziej intrygujące, a przede wszystkim więcej realizmu a mniej łagodzenia. Przy odpowiedniej klasy sygnale można się zapamiętać – wciągają całkowicie. A do tego nie męczą; można słuchać bardzo głośno i długo. Bezpośredniość, pełny kontakt z muzycznym światem i silne efekty pobudzające. Moc, wielowarstwowość basu, ci jakże obecni wykonawcy. A jednocześnie tak cenione przez audiofili dominujące poczucie bogactwa – że super szczegółowość, wyrazistość, przejrzystość, połyskliwość i kontur. (Przy odtwarzaczu zagrały bardziej połyskliwie.) Pasmo bardzo dobrze zrośnięte, a w pełni po obu stronach porozciągane, tak że bas u T1, a nawet u HE-6, tak nisko zejść nie umie i nie ma (nawet daleko do tego) takiej miąższości. Soprany z pełną kulturą, sferyczne i bez poczucia braku. Piękno wokali, przekonujący autentyzm i zdrowy, mocny fundament, na którym postawiono solidne mury nośne. To nie jest jakaś podchwytliwa kreacja, żadne tam hops na linie. Tu się nie macha parasolką, żeby odciągnąć uwagę widza od skromnej inscenizacji. Domy nie są malowane na płótnie, jak w teatralnych sceneriach, tylko stoją w dźwiękowych ogrodach i są porządnie murowane. Można wprawdzie woleć dźwięki bardziej utkane z powietrza i zjawiskową ulotność tworzącą zjawiskową przestrzeń; a już szczególnie można do takiej prezentacji przywyknąć. Ale solidność jest solidnością i to wychodzi w porównaniach. Tam czary, a tu konkret. Ether Flow są zaawansowane artystycznie ale tkwią w materialnym konkrecie a nie teatralnej złudzie. O ich dźwięk można się oprzeć, ręka przez pustkę nie przeleci. Zarazem nie są tylko masywne i przede wszystkim nie dają uspokojenia, którego to uspokajania strasznie nie lubię i z natury przed nim się wzdragam. To murowany wstęp do nudy, gwarantowana katastrofa. A tu nie – jest realizm, jest nerw i jest intryga. No, można się zakochać, a już szczególnie przy gęstych plikach albo wybitnych płytach kręconych przez wybitny odtwarzacz. Czar, magia et cetera. Na stromym stoku jazda.

I choć konkurencja jest aktualnie ogromna i bardzo groźna…

Ale miało być przy dwóch wzmacniaczach, więc teraz krótko o nich. Słuchawki zachowały swój styl przy obu, ale różnice były. A w ślad za innością wzmacniaczy pokazał się różny odbiór poszczególnych słuchawek; szczególnie o dwóch mówię, o Ether Flow i Crosszone. Muszę do tego nawiązać, ponieważ to jest ważne. Ważne, ponieważ obrazujące; pokazujące jak różnie z tym odbiorem być może.

Wzmacniacz Fostexa grał grubszym i bardziej ujednoliconym brzmieniem. Nie tak migotliwym, nie aż tak finezyjnym, a za to mocnym, treściwym. Bardziej oczywiście finezyjnym niż nawet dobry przeciętny wzmacniacz, ale kto chciałby od tego Fostexa całkiem szczególnej finezji, powinien kupić 300B Takatsuki albo te Sophia Princess, natomiast 300B Classic to przede wszystkim treść a nie przede wszystkim finezja. To bardziej inżynieria dźwięku a nie dźwiękowa poezja. I to ma dobre strony, zwłaszcza dobre właśnie dla Ether. Z tego dokładnie samego powodu, dla którego chwaliłem je za brak nudy. One także są krzepkie i także konkretne, ale mają też freak, mają odjazd. Poza tym ich styl tradycyjnych słuchawek, o którym pisałem analizując odmienność Crosszone, skupiający się bardziej na rzeczach z przodu niż obrazowaniu całości, do Fostexa lepiej pasował. Być może sprawa jest prostsza i po prostu Ether Flow względem Crosszone mają mniej objętościowe, bardziej jak sztych soprany, ale tak czy inaczej ich brzmienie ze wzmacniaczem Fostexa mogło być odebrane jako bardziej intrygujące. Wysokiej klasy realizm, przemożne poczucie obecności żywej muzyki i kreujących ją wykonawców, pełna przejrzystość, jednoznaczność, brak odciągających uwagę zjawisk pobocznych. I nic to, że Crosszone były jeszcze bardziej treściwe, bo jednocześnie bardziej skupiały się na obrazowaniu całości i przez to redukowały bezpośredniość pierwszego planu, a w efekcie prezentacje wypadły remisowo, w moim przynajmniej odbiorze. Zwyczajnie nie wiem, które z tym Fostexem bym wolał. Może wiedziałbym to po miesiącu. Ale tak w pierwszym odruchu, to chyba jednak Ether, aczkolwiek nie piszę tego z pełnym przekonaniem. Z kolei Twin-Head był przede wszystkim finezyjnie upojny, bardziej skupiony na niuansach, delikatniejszy, choć jednocześnie bardziej dynamiczny – lepiej akcentujący atak oraz różnice ciche-głośne. Taki też bardziej rozszumiany, romantyczny, wibrujący. To szło w sukurs Crosszone, które dźwięku nieodmiennie od zwykłych słuchawek mają więcej i jest ten ich dźwięk zawsze bardziej zgęszczony, objętościowy.

…to Ether Flow bez trudu odnajdują sobie miejsce na high-endowym firmamencie. Polecamy!

W to im graj – taka finezja, drobne nutki, rozwydrzone wibracje, delikatność, migotki, a także większa dynamika – to bardzo dobrze pasowało do ich większej gęstości i pojemności Tak więc z tym wzmacniaczem Crosszone bym wolał. Wyjątkowy dały pokaz brzmienia, ale to nie odbiera Ether tytułu do bycia rewelacją. Beyerdynamic i HiFiMAN grały od nich o wiele szczuplej, mniej płynnie i mniej gładko. Miało to swoje uroki: dawało świeżość i przykuwało uwagę, ale bardziej treściwe brzmienia MrSpeakers były prawdziwsze, konkretniejsze, wyjątkowo przy tym muzyczne. Jeżeli ktoś lubi dźwięk masywny, a jednocześnie finezyjny i gładki, to trudno będzie o lepsze. Zwłaszcza że jednocześnie są szczegółowe, epatujące brzmieniowym przepychem.