Brzmienie cd.

I co więcej, grają on świetnie z praktycznie wszystkimi dostępnymi źródłami, tak przenośnymi, jak i stacjonarnymi.

    Gdy chodzi o czyste piękno, to zarówno Meze, nawet poprawione procesorem, jak i ścigające się tu z nimi z pozycji faworyta NightHawk, nie mogą się z tymi Sony równać. Ale prawdą też jest, że nawet bez procesora, bez super źródła (w rodzaju tego Accuphase), a także super wzmacniacza (jak Leben czy jeszcze bardziej Twin-Head), są już te Meze 99 Classics tak dobre, że wchodzimy z nimi w kumpelską komitywę i że stają się nasze. Bardzo nasze, bardzo potrzebne i szczególne miejsce w życiu mające. Bo jeżeli na lepsze nas nie stać, to one się stają niezastąpione, jako świetna namiastka tych super drogich, nieosiągalnych. Gdyż jest to zastępstwo tego rodzaju, że kiedy słuchasz, to wcale nie tęsknisz. To właśnie jest w nich najlepsze, że tak grać potrafią i tak satysfakcjonująco je przyrządzono, iż słuchając zapominasz o wszystkim, i zostajesz tylko ty i muzyka. A nie brak słuchawek drogich jak również świetnych, u których stan taki jest o wiele trudniejszy do osiągnięcia. Jak choćby Sennheiser HD 800, czy Audio-Technica ATH-W5000. One aż tak są trudne i tak wymagające, że słucha się ich jakby stąpać po linie, iż kroczek najmniejszy nie w tą co trzeba czy najlżejsze wahnięcie, i cała konstrukcja upada. Że sprzęt po tycią drobnostkę musi zostać dobrany, bo jak nie, to leżymy. A te tycie drobnostki kosztują, oj kosztują. Sam taki interkonekt… A z Meze tego nie ma. Dopadasz jakąś dziurę, puszczasz jakąś muzykę – i satysfakcja gotowa. Nic nie drażni, nie ma zawracania głowy drogimi wygibasami, żadnego biadolenia. Tak po prostu, z marszu, od pierwszego wystrzału. I to jest w nich właśnie super.

Ale oczywiście są też pozytywy poszczególne, które warto wymienić. Na przykład to, że przeważnie nie grają w głowie tylko poza jej obrysem, aczkolwiek głównie na boki. Że scenę mimo to potrafią zaoferować głęboką, a kłopotów z sopranami, sybilacją czy kontrolą basu w nich nie ma. Co tym jest jeszcze cenniejsze, że jak już parę razy zauważyłem, i ten bas, i te soprany, są naprawdę rozbudowane i pozostające w sferze popisu, tak więc o wpadkę nietrudno, a żadnej wpadki nie ma. Poza tym super są szczegółowe i każdy szelest tła dokładnie obrazujące. Od konkurencji, w rodzaju użytych z nimi Sony, swoistość głosów mają zdecydowanie lepszą, choć słabszą od NightHawk, z którymi prawie zrównały się dopiero po użyciu procesora. To obok wyrównywania pasma, skutkującego poczuciem uporządkowania i jeszcze większego umuzykalnienia,  największy był atut procesora P1, bardzo wyraźnie słyszalny i dający natychmiast głośne „No, teraz to jest lepiej!” Zastępstwem będzie wybitny wzmacniacz, taki jak choćby Leben, z którym znakomicie współpracowały. A przy tym świetnie sprawdziły się zarówno z lampą jak tranzystorem, co jeszcze pogłębia ich i tak gruntowną uniwersalność.

Pozytywne, a nawet bardzo, jest też to, że nie przyciemniają i nie rozjaśniają, a także to, że mimo takiej ilości basu nie obniżają tonacji. Sam ten bas też oczywiście jest pozytywem, tym bardziej, że charakteryzuje się świetną akustyką i dobrą kontrolą. Do tego jeszcze potrafi w muzyce elektronicznej tworzyć prawdziwą kurtynę czy łunę, która wystarczająco nisko jest brzmiąca i gęsta, by swą obecnością zachwycać, a nie, jak u wielu innych, pozostaje samym pustym dmuchaniem. I na koniec to jeszcze, od czego wszystko zacząłem, mianowicie siła głosu. Grają naprawdę potężnie i niech was mikry wygląd nie zmyli. Mam pod ręką znane z potęgi planarne HE-6, i wcale Meze 99 Classics nie musiały się wstydzić. Też mają „power” i też mają „punch”, tak że ich dźwięk potrafi wbić w fotel. A to, jak wiadomo, kupa jest zawsze radochy i przedmiot poszukiwań. Również nie bez znaczenia jest to, że słuchawki wyjątkowo mocno odcinają od otoczenia, dzięki czemu nikt nas nie będzie podsłuchiwał i nikomu nie będziemy przeszkadzać.

Co tu dużo mówić – Meze 99 Classics to mocny kandydat do zostania zamkniętą referencją w przedziale do 2 tyś. złotych. I posiadacz naszej absolutnej rekomendacji dla wszystkich poszukujących!

Dorzucę jeszcze na koniec uwagę o korzystaniu z procesora P1 jako przedwzmacniacza kojarzonego z Lebenem i Schiitem. Tu powtórzyła się sytuacja odnotowana już przy pisaniu jego recenzji, to znaczy Meze okazały się na tyle skuteczne i mało wymagające prądowo, że żadnego dopełniającego tor mocnego wzmacniacza nie potrzebujące. Pojawiały się wprawdzie na wyjściach wzmacniaczy nieco odmienne sygnatury brzmieniowe, ale bardzo nieznacznie tylko modyfikujące i raczej w stylu rozjaśniania oraz bardziej mrowiącego czytania tekstur, co można interpretować zarówno pozytywnie jak negatywnie. Wprawdzie już tylko trochę bardziej wymagające NightHawk okazały się ze wzmacniaczowymi końcówkami grać nieco lepiej, ale Meze 99 Classics jeszcze tego nie potrzebują.