Brzmienie cd.: Accuphase DP-700, Ancient Audio P1, Leben CS300F, Schiit Ragnarok

Nie ma co się rozpisywać na temat wyglądu 99 – te słuchawki są po prostu piękne!

   Tu sięgniemy po jeszcze groźniejszą konkurencję, w postaci referencyjnych obecnie, super wysilonych technicznie i bardzo efektownych brzmieniowo AudioQuest NightHawk. Bo skoro zarekomendowałem te Meze jako rewelację, to czymś ugruntować to muszą, by rzecz nie pozostała w wydrwionych przez Szekspira samych słowach. By nie była gadką szmatką i pustym marketingiem.

AudioQuest NightHawk

Procesor Ancient Audio P1 został u mnie na stałe, bo pracować i żyć bez niego byłoby dosyć trudno. To pierwsze, to może mniej, bo przecież pracowałem i szło jakoś, ukazując prawdę o brzmieniu słuchawek i wzmacniaczy bez cyfrowego ich poprawiania. Ale jak chodzi o słuchanie, to już nieco jest gorzej, jako że w pewnych sytuacjach procesor działa szczególnie ozdrowieńczo. A skoro wzmacniacz już został, to poprosiłem o jego korektę pod kątem NightHawk, tak żeby i bez procesora złego pogłosu nie było, czemu stało się zadość. Dźwięk w efekcie zyskał bardzo wyraźnie i stał się bardziej mokry – bez zniekształceń i melodyjny – do tego aż stopnia dobry, że już prawie żadnych popraw nie wymagający. Głęboki, ciemny i gęsty; długo i śpiewnie frazy ciągnący, zwłaszcza na obszarze sopranów. A jeszcze na dodatek słuchawki same sobie po kilkudziesięciu kolejnych godzinach pogłosu zdecydowanie ujęły, tak więc wciąż meandrują, ale cały czas na świetnym poziomie, i można powiedzieć – coraz lepszym. Ta ich faza pogłosowa była przy tym z pewnością interesująca, ale z bardziej umiarkowanym pogłosem podobają mi się o wiele bardziej, przy czym jeszcze chyba do kresu swych możliwości nie dotarły, choć wydaje się, że są blisko. Dorzucę, że po włączeniu procesora grają teraz dźwiękiem co do natury analogicznym, jednak znacznie bardziej bogatym, co wydaje się zaskakujące, a czemu poświęcić trzeba będzie jakiś tekst odrębny, traktujący bardziej całościowo o dziwactwach z wygrzewaniem i parowaniem słuchawek ze wzmacniaczami.

A jak się szybko okazuje, brzmieniowo wcale a wcale nie jest gorzej!

Meze 99 Classics

W porównawczym konkursie względem znacznie droższych NightHawk testowane Meze pokazały się z bardzo dobrej strony. Już bez pomocy procesora zagrały dźwiękiem nieznacznie wprawdzie prostszym i mniej wyrafinowanym, ale wyjątkowo smakowitym i chętnym do brania. Także głębokim i melodyjnym, a przy tym bezpośrednim i takim bardziej zwyczajnym, w jak najlepszym rozumieniu słowa zwyczajność. Od pierwszej chwili przekonującym i wyjątkowo miłym w odbiorze, natychmiast skłaniającym do dalszego słuchania. Jaśniejszym nieco (w dobry sposób), jako że NightHawk zagrały bardzo ciemno; takim wcale nie jasnym, tylko lekko nawet przyciemnionym, a także nie tak długo podtrzymującym frazy i nie tak śpiewnie ciągnącym soprany, a za to bardziej zdecydowanym.

One w ogóle są takie, że bierzesz i chcesz słuchać. Już prosto z pudełka, zupełnie wcześniej nie grane, od razu mnie do siebie zjednały i cały wieczór słuchałem ich wtedy przy komputerze ze wzmacniaczem Lebena, do którego okazały się świetnie pasować. A tak w ogóle, to ani trochę nie grymaszą i gdzie ich nie podepniesz, tam grają. Mało są naprawdę wymagające i wyjątkowo dobre od pierwszej minuty, z tym ostatnim bardzo się różniąc od NightHawk i całej właściwie reszty. Oczywiście wygrzewanie i ich dotyczy i także one zyskują, ale zupełnie nie jest tak, że na początku to koszmar, czy choćby tylko słabo. Od samego startu jest dobrze, zwłaszcza po jakiejś godzinie. A to właśnie dlatego, że one swojsko grają – zwyczajnie a zarazem bardzo przekonująco, że cały się w tym natychmiast odnajdujesz. Pasmo w pełni jest rozciągnięte i dobrze wyważone, zarówno co do swobodnej otwartości dźwięcznych i całościowo pięknych sopranów, jak i masywnego, obfitego i akustycznie bogatego basu. A pośród tego średnica, całkiem udana i wysoce melodyjna. Ale to właśnie ona, o ile dążyć będziemy do zupełnej perfekcji, wymaga najwięcej dopieszczenia. Wprawdzie już taka jaką ją dają, to znaczy z przeciętnej klasy torem, daje poczucie piękna, jednak tylko umiarkowane.

Tak w porównaniu do zbliżonych cenowo Sony Z1000…

Bardzo to uważnie sprawdzałem i nie ma wątpliwości, że słuchawki nie tylko grają przekonująco i spektakularnie, ale też pięknie. A nie są to synonimy, chociaż wielu tak sądzi. Bo przekonują przede wszystkim bezpośredniością, bliskością i naturalizmem; takimi w reportażowym a jednocześnie kumpelskim stylu. Z klepaniem po ramieniu i atmosferą dziennego spaceru. Spektakularność zaś biorą od tego rozwartego na całą szerokość pasma, świetnej przejrzystości, dobrego rytmu i przede wszystkim całościowego tętnienia. Ich muzyka niewątpliwie jest żywa, tętniąca i z przytupem. Od razu jesteś w jej wirze, od razu cię porywa, od razu tańczysz. I tego wszystkiego razem jest już na tyle dosyć, że świetna zabawa gwarantowana. Ale piękno to jeszcze osobna sprawa. Byli tacy kompozytorzy, którym piękno przychodziło z wyjątkową łatwością. Na przykład Beethoven, Bellini, Verdi i Mozart. Sięgnąłem więc po sławny duet Paminy i Papagena Bei Männern, welche Liebe fühlen z Czarodziejskiego fletu. W nim piękno jest niewątpliwie głęboko i niewątpliwie tajemniczo zawarte, jako że utwór w charakterystyczny dla Mozarta sposób wydaje się bardzo prosty, a jednocześnie przekonująco piękny i niemożliwy do powtórzenia przez jakiegoś nie-Mozarta. To signum geniuszu, o którym wielokrotnie pisałem. Kilka nut i jest arcydzieło. A inni mnożą te nuty, przekładają i tłoczą, a efekt żaden.

I ten właśnie duet zabrzmiał w wykonaniu Meze 99 Classics już pięknie; a nie jest łatwo, by pięknie zabrzmiał. To nie było jeszcze piękno powalające urodą, ale już wyczuwalne, obecne. Dopiero kiedy uruchomiłem procesor, pierwszoplanowe, pełnowymiarowe i bezdyskusyjne się stało, a nie takie dalsze, tylko do wyczucia. Tak więc, jak napisałem, ta średnica wymaga dopieszczenia, ale niewątpliwie dopieścić da się. A było też czymś doprawdy poruszającym, móc się temu przyglądać i analizować różnice. Bo najogólniej można powiedzieć, że dźwięk stał się podobniejszy temu od NightHawk, to znaczy bardziej gładki, rzewny i śpiewny. A przy tym bardziej wewnętrznie uporządkowany, i to chyba jest najważniejsze.

…jak i znacznie droższych konstrukcji, jak chociażby wyjątkowych AudioQuest NightHawk.

Nie do końca przyjemne nierówności w obrębie pasma zostały przez procesor wyrównane i muzyka swobodniej popłynęła. Nie taka tylko towarzyska, przyjacielska, sympatyczna i zarazem ekscytująco popisująca się dynamiką sopranami i basem, ale taka budząca teraz respekt, jak zawsze kiedy stajemy w obliczu piękna. Bo ono ma to w sobie, że nie tylko przyciąga, ale też onieśmiela. Że jednocześnie dążymy ku niemu, ale boimy się całkiem zbliżyć. Lecz muzyka, kiedy jest tylko nasza, a taka jest na słuchawkach, zwłaszcza takich zamkniętych, pozwala się obejmować i mimo poczucia respektu możemy obcować z nią natarczywie i bezpośrednio. Toteż im jest piękniejsza, tym nie tylko bardziej pożądana ale też mocniejsza do przeżycia. W efekcie jeżeli myślę o muzyce w jej aspekcie czysto odtwórczym, zależnym od aparatury i na użytek własny a nie jakiejś recenzji, to przede wszystkim żałuję, że nie mam słuchawek Sony MDR-R10, najwięcej piękna w sobie mających. Piękna intymnego, jako że to słuchawki zamknięte, i piękna zniewalającego urodą. A kiedy tak o tym myślę, to do wniosku dochodzę, że niczego lepszego na rzecz przyswajania muzyki od tych słuchawek dotąd nie zrobiono.