Recenzja: Marantz HD-DAC1

Odsłuch cd.

Aż ciężko uwierzyć,że tak wiele upchnięto do tak niewielkiego pudełka. A jak to się przekłada na brzmienie?

   Odnośnie tych pasujących słuchawek. Najlepiej pasują te potrafiące łagodzić podostrzenia. W samym Marantzu nie znalazło się miejsce dla wysokiej jakości kondensatorów, których na przykład Mytek użył w swoim Manhattanie, by podnieść na wyższy poziom muzykę. Ale trudno mieć o to pretensje, skoro nawet ten tańszy Mytek jest od Marantza sporo droższy. Trzeba jednak mieć na uwadze, że za swą wyższą cenę sprzedaje większą przejrzystość i szczegółowość, do ukazania których iPurifier nie jest mu potrzebny. Tak więc, można powiedzieć, że cenowo wszystko się zgadza, za wyjątkiem wyglądu Marantza, który jest dalece ponadprzeciętny. Ale trzymajmy się brzmienia i słuchawek.

Przesłuchawszy wszystkie wymienione, otrzymałem od uszu sugestię, że pochodzące z niższego przedziału cenowego, ale znane z łagodnego i obfitującego w cielesność stylu AKG K712, pasują bardzo dobrze, a jeśli ktoś chciałby dać swojemu Marantzowi (Marancuniowi, jak mawiał o swoim Marantzu pewien nieżyjący już niestety audiofil) pole do szczególnego popisu, to powinien sięgnąć po słuchawki Fostex TH-900, najlepiej jeszcze z filtrem HOT. To zestawienie podobało mi się najbardziej, a na drugim miejscu AKG K812 bez filtra.  Dobrze pasowały też OPPO (z filtrem i bez), a najmniej McIntoshe.

Pisząc, że McIntoshe pasowały najmniej, mam pewien dyskomfort, ponieważ dawały silną ambiwalencję. Z jednej strony najbardziej były popisowe, wyraźne, silne i dynamiczne, a przy tym ich wyraźność nie ogranicza się do samego kreślenia konturu. Przywoływały super wyraźne formy trójwymiarowe a nie płaskie wykroje – i przywołanie to naprawdę było spektakularne; nawet na tle tak silnej konkurencji jak ta tutaj. Dlatego pisać, że pasowały najmniej, jest jakoś nieporęcznie, bo przecież najbardziej były spektakularne. Jednak co z tego, kiedy męczyły. Jeden utwór, drugi, a na trzeci już się nie miało ochoty. Gdyż te słuchawki są zarazem najbardziej wymagające. Dla nich nawet własny wzmacniacz McIntosha może być niewystarczający. Im trzeba dużych triod i ich syreniego śpiewu, a wówczas można zaginąć pomiędzy Scyllą precyzji a Charybdą piękna. Ale to są wyżyny, których nasz Marantz nie sięga. Zbyt wszystko staje się ostre, brakuje wielowarstwowości i rozpływania sopranów w przestrzeni. Szczególnie za to pasowały do niego Fostexy, które okazały się same oferować tego rodzaju dźwiękowy pokaz, dzięki któremu ostrość przemienia się w ekstensję, a pewna powierzchowność nabierała głębi. Zdecydowanie z tymi Fostexami było najprzyjemniej, bo dźwięk był duży, wyraźnie promieniował, pokazywała się rozległa scena i do tego mocno także rozwarta w pionie. Inaczej mówiąc, pokazywał się przestwór, a lekkie przyciemnienie, pochodzące od samych słuchawek, jak również tonowanie, umuzykalnianie i rozświetlanie filtrem HOT, dodatkowo poprawiało muzyczny nastrój. I tego można już było słuchać bez ograniczeń, z uznaniem konstatując szczegółowość i przenikliwość wspieranego iPurifierem Marantza oraz klasę słuchawek Fostexa. Solidna porcja muzyki w popisowej jakości.

To co się wydobywa z wnętrza tej misternej konstrukcji to bardzo solidny, choć nie oszałamiający kawał brzmienia. Warty rozważenia!

Ale, jak już mówiłem, tego rodzaju jakość, zarówno dzięki nacierającemu frontowi chińskiemu, z jego nawałą Aunów i Audio-gd, jak i dzięki szturmującym amerykańskim Schiitom, czy europejskim ifi, Heglom oraz Audiobytom (przepraszam mnogie firmy, których nie wymieniłem), to teraz żaden eksces. To norma. Bez tego nie ma po co wychodzić z producenckiego domu. Inaczej się tego nie sprzeda. Tak więc by szturmować udanie, do tych przymiotów potrzeba czegoś więcej – jakieś wisienki na muzyczny tort rzucić. Marantz tego nie robi. To znaczy zrobił, ale nie w domenie dźwiękowej, tylko wizualnej. Śliczny jest, a brzmieniowo jedynie trzyma standard. Nie powinęła mu się noga, ale wyżej od innych też nie podskoczył. Jako DAC na pewno ustępuje Audiobyte, a jako słuchawkowy wzmacniacz Aunowi. Najwyraźniej panowie od Marantza postanowili wyzyskać renomę marki i wyszli z założenia, że skoro to Marantz i jeszcze do tego taki ładniutki, to nie musi być dźwiękowo lepszy od innych. Szkoda trochę, ale narzekać też nie ma na co. Jest dobrze, ale nie bardzo dobrze. Dobrze, ponieważ szczegółowo, dynamicznie, wnikliwie, ale nie bardzo dobrze, bo taki Aune i Audiolab, a jeszcze bardziej wieża ifi, oferują dodatkowo holograficzną scenę, a tej u Marantza nie ma. Słuchawki Fostexa, a także AKG i OPPO, sceny miały wprawdzie obszerne i uporządkowane, ale nie magiczne. Dobre, i nic więcej. Tak więc trochę za sztampowo panowie od Marantza podeszli do sprawy, ale jak to przeczytają, to się na pewno poprawią.