Recenzja: Marantz HD-DAC1

Wygląd i budowa

Marantz w wysokiej rozdzielczości, czyli HD-DAC1.

   Marantz HD-DAC1 prezentuje się świetnie. Mówiąc najkrócej – to cacko. Dochowany w nim został charakterystyczny sznyt urządzeń Marantza, który od samego początku pozwolił firmie zyskiwać sławę i renomę. Na panelu przednim króluje ład i symetria, a estetyka materiałowa jest sama w sobie popisem. Symetrię znaczą trzy koła, z których to większe, środkowe, jest obramowanym chromem wyświetlaczem, a dwa mniejsze, po bokach, wykonanymi z pięknie szlifowanej nierdzewnej stali pokrętłami. To po prawej jest potencjometrem, a po lewej wyborem wejść, wspierającym także programowanie. Poniżej są dwa niewielkie i też okrągłe przyciski, z których większy jest włącznikiem, a mniejszy to »Setup«, współpracujący z lewym pokrętłem. Nacisnąwszy programator możemy regulować siłę świecenia wyświetlacza, uruchomić wyłącznik czasowy i wybrać jeden z trzech poziomów wzmocnienia, dopasowany do wymogów używanych słuchawek. Z kolei w panelu sterowników na ekranie komputera pojawia się zakładka wyboru próbkowania. I tu natykamy się na pejoratyw, ponieważ zawiera martwą, nie rozwijającą się listę, która na panelu przednim wyświetla niezmiennie wartość 48k, niezależnie od klasy używanego pliku. Trochę to nie przystoi, ale takie są fakty.

Na przednim panelu jest poza tym gniazdo USB, ale tylko dla urządzeń Appla, oraz wtyk słuchawkowy 6,3 mm. Obsługę możemy prowadzić także z dużego pilota, zawierającego komplet regulacji. Tło panelu ma charakterystyczny dla Marantza kolor szampański, a może być także czarne. W obu wypadkach prezentuje się popisowo, czego dopełnieniem jest elegancka, metalowa pokrywa z masą niewielkich szczelin wentylacyjnych oraz boczki bardzo ładnie imitujące wysokogatunkowe drewno. Całościowa stylistyka, podobnie jak u recenzowanego niedawno McIntosha, nawiązuje do stylu retro, a równocześnie do charakterystycznego wzornictwa Marantza, zarówno wykończeniem przedniego panelu, jak i  poprzez ten okrągły wyświetlacz, klasyczny dla firmy. (Ich najlepszy odtwarzacz SACD – Marantz SA-1 – także miał taki.) Wszystko to odróżnia się mocno od rynkowej przeciętności, moim zdaniem zdecydowanie in plus.

Z tyłu są dwa wyjścia analogowe, oba RCA, z których jedno jest regulowane a drugie nie. Jest także analogowe wejście poprzez małego jacka. Przede wszystkim są jednak charakterystyczne dla dzisiejszych czasów wejścia cyfrowe: dwa optyczne i po jednym koaksjalnym i USB.

Trzeba przyznać uczciwie, że jest to naprawdę ładne urządzenie.

Maszyna jest wcale ciężka, waży pięć kilogramów, a jej cyfrowym sercem jest przetwornik Cyrrus Logic CS4398, mający 120-decybelową dynamikę, 107-decybelowy odstęp od szumu i potrafiący przełykać próbkowanie do 192 kHz oraz oferujący pojedyncze i podwójne strumieniowanie DSD (do 5,6 MHz). Za usuwanie jittera odpowiada technologia Dual Clock, o nieznanych szczegółach technicznych, których idąc za nazwą można się jedynie domyślać, a gniazdo wejściowe USB jest podobno szczególnie dobrze odseparowane od zakłóceń i działa oczywiście w trybie asynchronicznym. Trafo zostało porządnie zapuszkowane, a potencjometr Alps Blue ma silnik, pozwalający na obsługę z pilota. Moduł wzmacniacza słuchawkowego jest znany z wcześniejszych urządzeń Marantza i ma oznaczenie HDAM-SA2.