Recenzja: M2Tech HiFace Two 192 kHz – Digital Audio Interface

Odsłuch

   To bierzmy się za odsłuchy. Zaczniemy od przebadania Eximusa ES-1 pracującego zrazu po samym kablu USB od Ear Stream, a potem po kablu koaksjalnym tegoż Ear Stream wpiętym do HiFace.

Po kablu USB

No i w końcu: HiFace Two w całej „okazałości”

Bardzo wysoka klasa własna samego Eximusa oraz fakt użycia programu JPlay obsługującego pliki FLAC pozyskane z płyt CD, jak również to, że kabel USB Ear Stream też jest nie od macochy, górując nad zwykłymi tego typu przewodami, pozwoliły wzbić się od razu na bardzo wysoki pułap. By nie mieszać sobie w głowie nadmiarem, użyłem tylko dwóch par słuchawek – Grado GS-1000i oraz Audio-Techniki ATH-W5000 – i w obu przypadkach natrafiłem na wysoką odsłuchową satysfakcję.

Już na wstępie w odniesieniu do całego tego oprzyrządowania można w takim razie zapytać:

– Po co mi więcej i na co jeszcze jakieś kosztujące kilkaset złotych przejściówki? Oczywiście trochę tutaj czaruję i zwodzę, udając że do całej sprawy można podchodzić tylko od dołu, tak jakby te wielkie, pomnikowe high-endy w stylu Orfeuszy czy Kondo Audio Note wcale nie istniały. Rzecz jasna gdzieś tam one egzystują, ale nie pośród zwykłych ludzi, a nasz M2Rech HiFace powstał z myślą o umilaniu życia ludziom zwykłym, a nie miliarderom. Czy jednak warto? Przecież bardzo zadowalający stopień szczegółowości, naturalizm tonacji jak również umiejętność ukazania różnic pomiędzy stylami gry wysokiej klasy bardzo wymagających dla toru słuchawek zostały tu osiągnięte. A wszystko przy jednoczesnym poziomie wyrafinowania i uniwersalności pozwalającym nie tylko się bawić czy robić porównania, ale także rozkoszować się muzyką. Wszystko to już bez HiFace jest tutaj obecne, a więc?

Po kablu koaksjalnym z HiFace

Tyle razy to już napisałem, że aż mi się nie chce do tego wracać. Mimo to pozwolę sobie raz jeszcze dać wyraz przekonaniu, że każdy człowiek kochający muzykę, a przynajmniej prawie każdy, łatwo potrafi odróżniać brzmienie lepsze od przeciętnego i lepiej się w towarzystwie tego lepszego czuje. Wiele razy dawano mi odczuć, że się w tej sprawie mylę, zwodząc wizjami lepszego dźwięku zwykłych, wcale nie potrzebujących go ludzi i narażając niewinne duszyczki na niepotrzebne wydatki. Fakt, że te niewinne duszyczki i ich rzecznicy prasowi to przeważnie stare konie, nie mające odwagi przyjść tutaj i powtórzyć tych swoich ambitnych przemyśleń związanych z rzekomo rujnującymi wydatkami, jest wprawdzie nieco zabawny, ale na wszelki wypadek dorzucę już na wstępie: No jasne, można używać samego Foobara, kabla USB z Media Marktu za dwadzieścia osiem pięćdziesiąt i obsługi plików muzycznych zawartej w chipsecie płyty głównej. Można mieć do tego słuchawki Koss Porta Pro, albo jakieś inne dobre za sto złotych, i za ich pośrednictwem odtwarzać same darmowe pliki z You Tube. I to też jest muzyka, i to też może sprawić przyjemność. Bez dwóch zdań. Ale kiedy to porównać do opisanego wyżej systemu, już tego tylko po samym kablu USB, ukaże się jakościowa przepaść i można w takim razie całkiem sensownie zapytać – po co jeszcze lepiej?

Jeszcze tylko rzut okiem na drugą stronę i można zaczynać przesłuchanie

Nie będę się powtarzał w kwestii górskich wypraw i innych porównań słabego ale znośnego, przeciętnego acz przyjemnego i dobrego jednak jeszcze nie całkiem grania z takim wybitnym. Dość się już o tym rozwodziłem. A to opisane tam wyżej brzmienie, to po samym kablu USB, było już całkiem wybitne. No więc tym bardziej: – Po co?

No cóż, tylko i jedynie po to żeby było jeszcze lepiej, po nic więcej. Tak więc jak komuś nie potrzeba by było jeszcze lepiej, niech dalej nie czyta. A pozostałym powiem tak: dzięki użyciu HiFace dzieje się względem samego kabla USB z grubsza to samo co po użyciu programu JPlay względem Foobara – obraz muzyczny się wyostrza i zyskuje (choć w nieznacznym tylko stopniu) coś jakby trzeci wymiar; taką obwiednię ze światłocienia, pozwalającą dźwiękom przybierać bardziej plastyczną formę i dziać się nieco dłużej. To tak jakby pić herbatę o mocniejszej esencji albo patrzyć na lepszej jakości monitor. Więcej widać i czuć więcej smaku. Nie jest owego „więcej” specjalnie dużo, ale trochę jednak jest, i moim zdaniem jak za sześćset złotych, to warto. Dodajmy jeszcze na marginesie, że analogia działania interfejsu HiFace z programem JPlay jest tu jak najbardziej oczywista i można powiedzieć, oczekiwana. Wszak oba te zabiegi sprowadzają się do redukcji jittera.