Recenzja: M2Tech HiFace Two 192 kHz – Digital Audio Interface

Dlaczego HiFace?

Niby już samo pudełko zdradza jego zawartość

   Właśnie, dlaczego warto choćby i te sto pięćdziesiąt dolarów, czy jak za drugą wersję, nieco ponad sześćset złotych w ten drobiazg inwestować? Odpowiedź może być krótka – posłuchaj, a będziesz wiedział. Takiej odpowiedzi można jednak udzielić w przypadku każdej aparatury audio. Posłuchaj, a się dowiesz czy kupić warto. Po to są jednak recenzje i recenzenci, żeby i bez słuchania coś wiadomym już na wstępie było. Tak więc niniejszym sprawozdaję.

Tytułowy HiFace, kiedy go rozebrać, okazuje się płytką drukowaną zdobną logiczną kością i dwoma wysokiej klasy oscylatorami kwarcowymi, czyli mówiąc bardziej zwyczajnie, dwoma zegarami o wyjątkowej dokładności, mającymi za zadanie redukcję jittera, o którym pisałem co nieco przy okazji recenzowanego dopiero co programu JPlay, starającego się na swój programowy sposób ten jitter także ograniczać. Walka z rozmyciem na poziomie mikro to w kwantowym świecie zadanie nie lada. Dlaczego nasz świat makroskopowy nie przejawia takiego rozmycia i takiej wielopostaciowości, chociaż na bazie rozmytego świata kwantowego został postawiony, o to spory i domysły toczą się między fizykami już od stulecia. Jitterowe kłopoty z przekazem audio mają miejsce na poziomie subatomowym, na tyle niewielkim i tak szybko się dziejącym, że o brak kwantowego szumu i ogólnego bałaganu jest tam w dalekiej od zera absolutnego temperaturze pokojowej niezwykle trudno, a te super dokładne oscylatory kwarcowe są właśnie główną bronią, niczym jacyś subatomowi dyrygenci mającą sprawić, by orkiestra złożona z cząstek elementarnych tańczących w przewodniku zechciała zagrać do taktu. Ale zaraz, przecież sam HiFace powiada o sobie, że stosuje transfer asynchroniczny, więc jakie – przepraszam – do taktu? Paradoks jest jednak pozorny. Zegary kwarcowe porządkują bowiem ogólną strukturę przekazu, natomiast to, że ma ona postać asynchroniczną odnosi się do sposobu kodowania, a nie do ogólnego porządku. Transfer asynchroniczny oznacza tyle, że informacja jest przesyłana w mniejszych pakietach i dzięki temu jej poszczególne składniki mogą docierać na miejsce przeznaczenia w krótszym czasie, co tylko dodatkowo zmniejsza rozmiar tego jittera, z którym cały czas walczymy, tłukąc go po łbie wieloma młotkami aby stał się jak najmniejszy. Tłukliśmy go programem JPlay, oczyszczającym wewnętrzne drogi w komputerze, tłuczemy oscylatorami kwarcowymi, żeby szedł bardziej w nogę i tłuczemy kodowaniem asynchronicznym, żeby wędrował w mniejszych porcjach i dzięki temu sprawniej się poruszał, a w efekcie szybciej na miejsce docierał. Tak więc nasz HiFace jest tak naprawdę dla sygnału audio wychodzącego z komputera czymś w rodzaju szkoły musztry i taktycznego zwiadu. Dzieli początkową bandę łazęgów na małe, sprawnie poruszające się i znakomicie zorganizowane wewnętrznie grupy, mogące szybciej i bardziej składnie osiągać punkty docelowe. Tyle właśnie oznacza to jego 192 kHz i transfer asynchroniczny.

Tego się chyba jednak nikt nie spodziewał…

Dorzućmy nieco wyjaśnień. SPDIF oznacza SONY/Philips Digital Interface Format, pozwalający transferować dane między urządzeniami w wersji cyfrowej, konkurując pod tym względem z sygnałem TOSLINK opracowanym przez Toshibę i odbywającym się po łączach światłowodowych a nie zwykłym kablu. Z jednej strony taki kabel optyczny uwalnia nas od zewnętrznych elektromagnetycznych zakłóceń, na które jest niepodatny, z drugiej sam transfer TOSLINK nie zachwyca parametrami i dlatego usiłuje się go obchodzić czymś lepszym. Czy kabel koaksjalny jest takim lepszym zastępstwem, sprawa pozostaje nieoczywista. Sam posiadam kartę dźwiękową mającą zarówno wyjście optyczne jak i koaksjalne, i nie potrafię określić, które z nich jest lepsze. Jeszcze inni utrzymują z kolei, że przechodzenie z uniwersalnej magistrali szeregowej USB na SPDIF w ogóle jest bezproduktywnym zamieszaniem niczego nie poprawiającym. Tu jednak nie mogę się zgodzić, o czym będzie w części dotyczącej odsłuchów i na co sami projektanci zwracają uwagę, o czym za chwilę.

Dodajmy jeszcze, że nasz HiFace jest po obu stronach zakończony porządnymi złoconymi wtykami, a jego drugie wcielenie zapewnia jeszcze większą poprawę dzięki ulepszonemu zasilaniu wewnętrznemu realizowanemu przez stabilizatory liniowe, dbające o właściwą postać prądu czerpanego z magistrali USB, jak wiadomo nie zawsze w słabszych komputerach odpowiednio silnego, a nawet w tych dobrych z reguły mającego niską stabilność. Całościowa poprawa dokonuje się też dzięki nowo zaprojektowanemu układowi wyjściowemu SPDIF oraz pełnej w drugiej wersji zgodności ze standardem USB 2.0. Usprawnieniu uległa także obsługa. Systemy Mac OS i Linux nie wymagają teraz żadnych sterowników, a Windows OS posiada jeden zbiorczy dla wszystkich wersji. Wprowadzono także obsługę Direct Sound, czyli części pakietu DirectX odpowiadającej za współpracę z kartą dźwiękową, Kernel Streaming, czyli wewnętrznych protokołów wykonawczych systemu Windows, WASAPI, czyli sposobu zewnętrznej komunikacji z Windows oraz ASIO, czyli Audio Stream Input/Output – trybem obsługi programowej urządzeń muzycznych opracowanym przez firmę Steinberg Media Technologies i przyjętym na zasadzie profesjonalnego standardu, zgodność z którym umożliwia zastosowania profesjonalne.

Sami projektanci zwracają jednak przede wszystkim uwagę na redukcję jittera, który w przypadku pracy z komputerowym zegarem taktującym magistralę USB jest przeraźliwie wręcz ogromny, a dzięki dwom oscylatorom kwarcowym HiFace zostaje zredukowany w stopniu zasadniczym, czego dodatkowym czynnikiem poprawiającym jest wspomniana jakość wewnętrznego układu zasilającego samego HiFace, utrzymującego temperaturę pracy tych oscylatorów z dokładnością do 5ppm, czyli pięciu milionowych części stopnia, podczas gdy w odtwarzaczach CD normą pozostaje 50 – 100ppm, a więc rozrzut większy o cały rząd wielkości. A ponieważ niższy jitter to dokładniej odwzorowany muzyczny obraz, pozostawanie przy sygnale USB z tym jego gigantycznym jitterem nie może być czymś lepszym ani równorzędnym, i na tym zdecydowana wyższość interfejsu HiFace polega.