Recenzja: LUMIN A1

Odsłuch cd.

Z dala od komputera i z głośnikami Albedo

I już od pierwszych dźwięków było wiadomo, że mamy do czynienia ze źródłem najwyższej próby.

   Lumina można postawić od komputera tak daleko, na ile pozwoli długość kabla ethernetowego wpiętego po drugiej stronie do routera. Lumin musi bowiem mieć ten kabel zawsze podpięty i jest to pewne utrudnienie, ale kable takie na szczęście są niedrogie i mogą być bardzo długie. Poprowadzone w listwie pod ścianą albo rozprowadzone po domu w rurkach pod tynkiem sięgną gdzie zechcemy, tak więc w sumie to taki sam kłopot jak to, że urządzenia audio trzeba podpinać do prądu, a tunery satelitarne do anten. Akurat wielometrowy kabel Ethernet nawet miałem, tak więc do sklepu nie trzeba było się fatygować, mimo iż system stacjonarny dzieliło od komputera pięć metrów w linii prostej. Piszę o tym, bo ktoś by się mógł uprzedzić do tego ethernetowego kabla, że to jest kłopot jakiś i pogorszenie brzmienia, ale nie ma obaw, nic z tych rzeczy. Kabel został podpięty na stosownym wejściu, pendrive wsadzony gdzie trzeba, a sam Lumin wypuścił łaskawie sygnał analogowy po złączu RCA ku przedwzmacniaczowi ASL Twin-Head i końcówce mocy Croft. A dalej popłynęło to kablami głośnikowymi Entreq Discover ku głośnikom Albedo Aptica i można się było zatopić w dźwięku tudzież rozważaniach. Zacznijmy może od rozważań, a tak właściwie to od jednego. Mianowicie ważny jest w tym wszystkim ów przewód głośnikowy Entreqa. Ważny nie tyle dla Lumina, bo on niewątpliwie z wielkim spektrum aparatury towarzyszącej działa wyśmienicie, tylko dla samych głośników. Albowiem lubią te Albedo kable dające masę i potrafiące dociążać brzmienie z właściwą przy tym ekspozycją basu, co już we wrocławskim Fusicu się pokazało za sprawą przewodów Acoustic Zen ABSOLUTE. Sam użyłem z kolei przewodów Entreqa, bo wiem, że one też tak umieją, a przy swojej niewysokiej cenie są pod względem jakości wręcz zjawiskowe. Pokazały to zarówno w porównaniach jak i w popisie solowym, ale ważne jest przede wszystkim co pokazał sam Lumin.

Tak analogowego i angażującego brzmienia trudno się było spodziewać po czysto cyfrowym urządzeniu.

Do tego co pokazał muszę jeszcze dorobić wstęp, jako że nie jestem pierwszą osobą która go opisuje i są już o tym Luminie liczne famy oraz opinie. A jedna z owych opinii głosi, że jest to taki muzykalny miś, co otuli nas ciepłym, analogowym brzmieniem, ale jak ktoś chciałby audiofilskie tematy szczegółowości, namacalności czy rozdzielania brzmieniowego włosa na czworo do samego gruntu a nawet jeszcze głębiej drążyć, to lepiej zwrócić się do Klimaxa albo jakiegoś odtwarzacza od dCS-a, bo Lumin nie jest akurat od tego. I tutaj muszę wyrazić stanowczy sprzeciw, bowiem sam nie napotkałem zjawisk pozwalających wyciągać tego rodzaju wnioski. Owszem, jak już zdążyłem napisać, grał Lumin w ten sposób gdy go słuchałem kiedyś na Audio Show, a potem w Premium Sound, ale nie u mnie. U mnie zupełnie nie w ten sposób, to znaczy, owszem, analogowo, ale nie samym analogiem. Tuż przed nim porównawczo posłuchałem tego samego systemu z odtwarzaczem Accuphase DP-720, który nie jest wprawdzie swojego producenta referencją, ale niewątpliwie należy do wyznaczników high-endu zarówno jakością jak ceną. Zdaję sobie sprawę, że takie porównania nie są w smak dystrybutorom i politycznie poprawny recenzent powinien się ich wystrzegać jak ognia, udając że każdy sprzęt stanowi coś w rodzaju odrębnego świata – bo tak jest najbezpieczniej i tak żyje się najwygodniej. Mimo to pozwolę sobie napisać, że różnica brzmieniowa w obecnym tutaj torze okazała się bardzo mała. Accuphase był nieco cieplejszy i minimalnie więcej wyciągał z brzmieniowego tła, ale ogólnie przekazy były bardzo podobne, przy czym Lumina w najmniejszym nawet stopniu nie odebrałem jako gubiącego cokolwiek pod względem informacyjnym i takiego niczym średniej klasy gramofon, nastawionego tylko na analog, nic więcej. Absolutnie nic w tym kierunku. Ilość informacji spływała z głośników ogromną lawiną, i to zarówno odnośnie samych dźwięków jak i danych opisujących relacje przestrzenne. Nie będę może wchodził zbyt głęboko w opisy co wyprawiały głośniki Albedo, bo za chwilę przyjdzie pora na pisanie ich własnej recenzji i tam będzie o tym dokładnie, ale ogólnie i pod każdym względem byłem tym brzmieniem bardzo zbudowany i tak jak Rusek w skeczu Tadeusza Drozdy powiada o Polsce – priekrasnaja strana, żal czo nie nasza, tak ja o Luminie mogę powiedzieć – charosza maszina, żal czto nie maja.

Firma Lumin postanowiła jednak udowodnić, że granie z plików to nie tylko bastion urządzeń przenośnych. Pełna rekomendacja z naszej strony.

Audiofile są trochę jak dziecinne bączki. Wirują nieustająco wokół własnej osi wypatrując nowości i przemieszczają się zwolna od systemu do systemu. Nie jest dla nikogo tajemnicą, że wypatrują przy tym przede wszystkim źródeł dźwięku i głośników, bo tak się jakoś utarło, że o dobry wzmacniacz jest stosunkowo najłatwiej, z głośnikami to już problem jest większy, a źródła od zawsze najbardziej ekscytowały, chyba głównie dlatego, że na nie się patrzy najczęściej. Dobre źródło, dobre źródło, dobre źródło – mamrocze pod nosem każdy audiofil – i była niedawno w jednej relacji mowa o gramofonach, a teraz jesteśmy na przeciwległym biegunie, bo te gramofony to tradycja i przeszłość, a odtwarzacze plikowe to nowość i przyszłość. Ale nie oszukujmy się, najwyższej klasy gramofon umie od odtwarzacza plikowego doby obecnej więcej i pod tym względem nowości jeszcze przeszłości nie biją. Ale że Lumin naprawdę dużo potrafi, to nie ma dwóch zdań. Wespół z moim systemem wzmacniającym i wybitnymi włoskimi głośnikami dał taki pokaz, że kompletnie w niego zapadłem i nie wiedziałem czy bardziej podziwiać bogactwo ludzkich głosów i sztukę oddania detali, czy rozpisanie sceny i stereofonię. Nie było to, biorąc po szczegółach, granie ciemne ani jasne, tylko takie w sam raz; i nie było też ciepłe ani zimne, tylko również z przedziału złotego środka. Ale przede wszystkim było ożywcze i przebogate. Bas walił jak z dużej armaty, a z analogowości i dociążenia dźwięku falami spływała na słuchającego satysfakcja. Jednocześnie było to granie bardzo żywe, dynamiczne i do tego ozdobione wspaniałym freskiem bogactwa detali, których dźwiękowa obróbka nie pozostawiała nic do życzenia. Atak, podtrzymanie i wewnętrzna złożoność dźwięków szły tutaj o lepszą ze stereofonią i lokalizacją źródeł, a wszystko to biegało po całym pokoju i w jednej sekundzie od puszczenia kolejnego utworu zachwycało. – No, to jest to! – sam mózg powtarzał z ukontentowaniem raz za razem, toteż zwijanie tego systemu bardzo było niemiłe, ale cóż, głośniki już sobie jadą, bo ktoś tam chce je nabyć i na pewno źle na tym nie wyjdzie. Mam przy tym niejasne acz silne przeświadczenie, że tak piękny muzyczny obraz stał się w przypadku Lumina możliwy dzięki tej nowo pozyskanej sztuce obsługi portów USB, ale kopii o to nie będę kruszył. Sam jednak słuchałem właśnie w ten sposób i grało to inaczej niż Luminy słuchane poprzednio, zdecydowanie lepiej. Inna rzecz, że te głośniki to też była najwyższa klasa, a wzmacniacze, to nie wypada się chwalić, ale naprawdę niejedno potrafią i niejednym już spuściły lanie.