Recenzja: LUMIN A1

Budowa

Lumin A1

   Lumin do Linna nawiązuje nie tylko nazwą. Nawiązuje także konstrukcją i wyglądem, przy czym to pierwsze jest oczywiste i niezbywalne, a drugie nie. Jasna rzecz, że jak się ma zamiar czytać pliki, to trzeba mieć odpowiednie procesory i pamięć podręczną oraz odpowiednie wejścia i wyjścia, ale nie trzeba mieć obudowy wykonanej z jednego płata aluminium. Ale że miał taką Klimax, to i taką posiada depczący mu po piętach Lumin. Jednak nie bądźmy oszczędni w słowach – Lumin nie tylko chciał deptać po piętach, on chciał być lepszy. Zostawmy może jednak te ciągłe odniesienia, jako że nie ma możliwości zwieńczenia ich finalnym porównaniem obu odtwarzaczy. Niech więc Klimax rusza swoją drogą i może kiedyś przywiedzie go ona także na testy do HiFi Philosophy, a my podążajmy za Luminem, skoro na testy dotarł. Ostatnie porównanie między odtwarzaczami, tak na odchodnym, uczyńmy względem ich sekcji zasilania. Klimax chlubi się odziedziczoną w spadku po CD Sondek, która kiedyś zelektryzowała recenzentów, ponieważ osnuta została wokół bardzo zaawansowanego technicznie zasilacza impulsowego, czego świat w urządzeniach audio wcześniej nie oglądał. Wmontowana były ona tak zwyczajnie, w obudowę, i podobnie wbudowana jest też w Klimaksie, natomiast Lumin posiada wzorem najwyższych odtwarzaczy dzielonych zasilanie zewnętrzne, w postaci opakowanego w podłużny aluminiowy blok zespołu dwóch transformatorów toroidalnych, które łączą się z Luminem właściwym za pomocą 8-pinowego przewodu. Na tej oddzielnej obudowie zamontowano także włącznik główny i ma on coraz popularniejszą ostatnio postać przycisku otoczonego podświetlanym kółeczkiem, w tym wypadku świecącym bardzo stonowanym światłem, co mi się od razu spodobało, ponieważ nie znoszę świecenia po oczach.

Czekaliśmy na niego naprawdę długo. Ale cierpliwość popłaciła.

Ta sekcja zasilania z ulokowanym pośrodku przyciskiem ma fronton płaski, i to mi się z kolei spodobało mniej, ponieważ nie do końca pasuje do obudowy samego odtwarzacza, której fronton jest bardzo wydatnie łukowato wypchnięty ku przodowi i na dodatek odchylony jeszcze do tyłu, co w sumie bardzo wygląda szykownie, a na mniejszą skalę powtórzone także w sekcji zasilania dawałoby całość jeszcze efektowniejszą. Ale i tak wygląda to super, bo nie dość że ten fronton jest taki ładnie wymodelowany, to jeszcze sama obróbka aluminium okazuje się mistrzowska, a to jest rzeczą bardzo niebłahą, albowiem marnie obrobione aluminium w obudowach sprzętu audio napotyka się często. Tu natomiast mamy do czynienia z sytuacją odwrotną, w postaci obróbki wyjątkowo eleganckiej, już z daleka pięknie wyglądającej. A wygląda to tym efektowniej, że żaden przycisk nie mąci owego łukowatego modelunku, pośrodku którego widnieje jedynie niewielki, niebiesko podświetlający się ekran informacyjny. Możemy przeczytać na nim tytuł, wykonawcę, numer ścieżki, całkowitą ilość ścieżek w danym folderze, rodzaj odczytywanego pliku oraz przebieg czasowy; a do obsługi całości niezbędny okazuje się smartfon bądź tablet, z których poziomu zlecać będziemy odtwarzanie konkretnej płyty czy utworu. Od strony czysto technicznej urządzenie pracuje w oparciu o procesory MIPS i FPGA wspierane przez cztery gigabajty pamięci FLASH i dwa RAM, a wszystko to pod kontrolą specjalnie dostosowanej do potrzeb Lumina wersji OS Linux. O jakości odczytu decydują jednak przede wszystkim kości DAC; tutaj w postaci po jednym na kanał module Wolfson 8741, a więc o pokolenie nowocześniejsze niż te z AK120 i potrafiące tak samo jak kości Cirrus Logic 4398 od AK240 sczytywać bezpośrednio pliki DSD, czyli te o najwyższej gęstości bitowej. W efekcie Lumin czyta właściwie wszystko poza plikami MQS i wszystko czyta bez żadnych strat ani konwersji, a to pozwala na prawdziwe rajdy przez świat plikowy. Względem odtwarzaczy płytowych ma tę jeszcze zaletę, że nie posiada żadnych elementów ruchomych i nic wobec tego się tu nie kręci ani nie wibruje, nie stwarzając zakłóceń mechanicznych czy elektromagnetycznych. I nawet to zasilanie leży w osobnym bloku. To właśnie jeden z powodów, dla których protoplasta od Linna został powołany do życia, bo daje to nową jakość – wyzwolenie od zakłóceń. Dodatkowym atutem Lumina są najwyższej klasy transformatory wyjściowe  LUNDAHL LL7401, zamknięte w szczelnych obudowach, by zgodnie z wizerunkiem całości i one nie siały zakłóceniami.

Już prezencja Lumina robi ogromne wrażenie. I to pomimo swojej prostoty.

To wszystko, całą tę ciszę radiową i wibracyjną, powinno dać się usłyszeć w postaci lepszego brzmienia, ale by się tak stało, trzeba jeszcze do Lumina wejść i z niego wyjść. Wejścia to port Ethernet oraz dwa USB, a wyjścia to cyfrowe HDMI oraz S/PDIF (BNC), a także analogowe RCA i XLR. Trzeba tutaj zaznaczyć, że port Ethernet musi być cały czas aktywny i spięty z routerem, za pośrednictwem którego dokonuje się obsługa z tabletu i wczytywane mogą być pliki, o ile nie dzieje się to za pośrednictwem portów USB. A jak już było mówione, odczyt plików przez USB to bardzo świeża w przypadku Lumina sprawa, gdyż wcześniej porty te służyły wyłącznie do obsługi diagnostycznej, co było oczywiście o wiele mniej wygodne. Ale nie tylko o wygodę tu chodzi. Ważny jest także brak zakłóceń na łączu transmisyjnym, i tu Lumin ma niewątpliwie powody do zadowolenia, bowiem zarówno przesył po kablu Ethernet, jak i odczyt dysku zewnętrznego z gniazda USB są wyjątkowo mało podatne na zakłócenia zewnętrzne. Jeszcze lepszy byłby proponowany przez firmę iFi przesył równoległy do dwóch gniazd USB, z oddzieleniem zasilania od samego transferu, ale nie wiem czy jest to tutaj możliwe. Jednak i bez tego jest teraz w czym wybierać i z czego czerpać gdy chodzi o wjazd i wyjazd. Odtwarzacz oferuje obsługę plików DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD), FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF, MP3 oraz AAC. Na wyjściu BNC może podawać sygnał PCM od 44.1 kHz do192 kHz w gęstości 16 lub 24 bit, a na HDMI dodatkowo także DSD 2.8MHz/1bit. Najważniejsze dla jakości jest jednak to, że na wejściu USB i Ethernet przyjmuje sygnał DSD i może go wyzyskać na wyjściach analogowych za pośrednictwem swoich najwyższej klasy DAC-ków. Dla porządku dodajmy, że sekcja zasilania waży dwa kilogramy, a sekcja właściwa osiem, przy czym zużycie energii w trakcie działania jest bardzo niskie i wynosi zaledwie 20 W; prawie tyle samo co w stanie spoczynku, gdyż nie ma tu żadnego silnika ani wentylatora.