Dźwięk

IFAÍSTEIO to 96 centymetrów MDF-u pokrytego betonem. I waży to swoje – 33 kilogramy!

   Ustawienie okazało się typowe. Kolumny chciały grać z dużym dystansem do ściany tylnej i odgięte tak, by ogniskować spojrzenia na słuchaczu. Podpiąłem je do własnego systemu, nie korzystając z żadnych okazji przebywania na terenie obcego sprzętu, a więc do Accuphase DP-700 (koniecznie z żyłą gorącą po lewej) oraz Twin-Head i Crofta, pospinanymi interkonektami Sulka oraz Harmonixa i poprzez kable głośnikowe Sulka działającymi.

Także przez chwilę wcześniej, od razu po przywiezieniu i w obecności ciekawego jak też to zagra konstruktora, tych Ifaisteio słuchałem, ale siłą rzeczy był to odsłuch kulejący; z zimnymi po podróży głośnikami i zimnymi, dopiero co włączonymi lampami. Zagrało obiecująco, ale nie żeby zaraz skakać z radości. A potem były testy innych urządzeń i wyjazd na AVS, w efekcie czego Ifaisteio przez dwa miesiące stały bezczynnie w kącie i tylko denerwowały odwlekającą się niespełnioną obietnicą opisania. Aż nadszedł dzień zwany wczoraj, czyli wczoraj z perspektywy dnia dzisiejszego, kiedy to piszę – dzień ulgi, że nareszcie, i dzień niepokoju, że diabli wiedzą jak to zagra.

Odpaliłem system z samego rana i puściłem cichutko, tak żeby nie przeszkadzał. Potem już nieco głośniej, ale też bez żadnego słuchania, a dopiero koło dziesiątej wieczorem zabrałem się do roboty. Nad ani pod nikt nie mieszka, tak więc mogłem hałasować do woli, a by rzec prawdę do końca, to na samym początku, jeszcze rano, tak z kwadrans posłuchałem i pomyślałem, że źle być nie powinno.

Nie wiem jak inni, ale przyznać muszę, że mimo tylu lat doświadczeń i tylu potwierdzonych przypadków, za każdym razem mam wątpliwości, czy po ograniu i rozgrzaniu faktycznie może to grać o tyle aż lepiej. Jakoś instynktownie umysł przed tym się broni, bo przecież bułka z serem od leżenia na talerzu nie robi się smaczniejsza (chyba że ser jest z lodówki), a dobre buty są wygodne od razu a nie po tygodniu łażenia. Telewizor też zaraz po włączeniu obraz ma dobry, chociaż tu można zauważyć po jakiejś godzinie poprawę względem pierwszych minut, a teściowa potrafi nadawać od samego progu i nie potrzebuje do tego żadnej rozgrzewki. Z tych porównań tor audio okazuje się najpodobniejszy do tego sera z lodówki. Takiego niebieskiego albo żółtego, który kiedy jest zimny, pozostaje bez smaku i aromatu, dopiero po paru godzinach osiągając pełny bukiet i należytą gładkość. Z dźwiękiem, a już zwłaszcza za pośrednictwem lampowego wzmacniacza, jest dokładnie tak samo. Początkowo jest sztywny i ubogi smakowo, dopiero z czasem osiągając optimum. No ale wieczorem było to już optimum, a choć można mieć było do siebie pretensje, że głośniki winny były grać przynajmniej dni parę, tak żeby im membrany na powrót rozruszać (przyjechały wygrzane), to w obliczu narosłych zaległości zmuszony byłem takiej zwłoki zaniechać i brać się od razu do roboty.

Ale nie muszą one wyglądać aż tak surowo – w tej samej cenie można nabyć któryś z pieczołowicie przygotowanych fornirów.

Zapakowałem pierwszą płytę, słucham chwilę, potem ostatecznie głośniki ustawiam – siadam, słucham znowu i uszom nie wierzę. To te same co rano? Azaliż być może? Do tego stopnia? Tak diametralnie? Nie no, to jakieś czary… Wkładam drugą, trzecią, dziesiątą…

Wyłożę rzecz już na wstępie, bez żadnego zwodzenia – jak dla mnie, to najlepsze głośniki poniżej dziesięciu tysięcy jakich w życiu słuchałem. Oczywiście trzeba przyjąć poprawkę, że wielu świetnych słuchałem tylko na AVS, gdzie warunki nieporównanie są gorsze, tak więc nie ma adekwatności. Poza tym sprzęt w domu jak wiadomo lepszy od przeciętnego, a nawet całkiem nieprzeciętnego, a kable głośnikowe Sulka to rewelacja, mnóstwo od siebie dodająca, od niedawna dopiero używana. Ale z drugiej strony gdyby te Ifaisteio kosztowały dwadzieścia pięć tysięcy, to by wcale nie było za dużo. No tak, nie mają pięknej stolarki, nie są od uznanego producenta – i tak dalej. Ale dźwiękowo…

W sumie powinienem był to przewidzieć, a jednak nie przewidziałem. Duża papierowa membrana, głośnik tubowy, starannie opracowana zwrotnica i podobnie dopracowany bass-refleks, twórca pan naukowiec, obietnica perfekcyjnego zestrojenia czasowego… A więc w sumie duży potencjał, ale ileż tych dużych potencjałów w swojej potencji pozostaje zastygłych, niezrealizowanych. Ale nie tym razem.

Powiem tak: im dłużej słuchałem, tym bardziej byłem pod wrażeniem i jednocześnie tym mocniej przekonany, że mam do czynienia z jakąś analogią. Tak, niewątpliwie, te kolumny grały podobnie do Zingali. I nie ma się co dziwić, bo też mają tubę w całości wtopioną w obudowę. I też ona daje niesamowite efekty, którymi nie sposób się nie zachwycać.

Szkoda tracić czas podpinamy nasze lampowe „wulkany”…

Jeszcze coś powiem na wstępie, zanim wejdziemy w detale opisu. Kolumny Ifaisteio są specyficzne – styl własny, niepospolity mające. Operują pełną gamą pozytywnych walorów, ale całość ich układa się inaczej, w inny wachlarz. To dlatego pozwoliłem sobie nazwać je najlepszymi, ale zarazem muszę też nazwać nietypowymi i koniecznymi do posłuchania przed nabyciem. Daję im pełną rekomendację, wszakże z zastrzeżeniem, iż grają inaczej od typowych zarówno z własnego jak i wyższych przedziałów cenowych. Poza oczywiście Zingali.