Odsłuch cd.

Kabli jest spora garść i są one w porządku.

   Podobnie jak przy komputerze amerykańskie planary o jednostronnych magnesach zagrały dźwiękiem zwartym. Z bardzo mocną ekspresją na obu skrajach i jednocześnie dokładnym związaniem pomiędzy, że jedno brzmieniowe ciało. Soprany rozhasały się po wygrzaniu i jak już, to na całego. Strzelały niemal tak samo jak u AKG (mających dużo lepszy kabel), to znaczy aż w niebiosa. Z tym, że pokazała się też różnica, ponieważ te od AKG bardziej przejawiały przejrzystą trójwymiarowość, a te od Abyss też były trójwymiarowe, ale w odbiorze bardziej masywne. Takie o masywniejszej konstrukcji i ciut bardziej złote niż srebrne. A także z echem cokolwiek głuchym – mniej przenikliwym, że w sumie mniej żwawe i mniej smukłe, a w zamian też super wysokie, nieznacznie spokojniejsze i bardziej z dociążeniem. Mniej ukazujące wewnętrzną strukturę dźwięku, jego wewnętrzną harmonię; bardziej operujące powierzchnią i dociążeniem – w efekcie czego ludzka mowa bardziej zwyczajna, a sopranowe skargi mniej rzewne. Ogólnie zatem u Abyss większy optymizm, u AKG więcej smutku; co jednym i drugim nie przeszkadzało w oddaniu pełnej palety uczuć. Wyraźny także to miało wpływ na brzmienie fortepianu, w przypadku którego AKG bardziej skupione były na złożoności harmonii poprzez subtelne różnicowanie dźwięków, a Abyss na jednolitym wyrazie oraz jego potędze.

Odnośnie środka pasma, więc przede wszystkim ludzkich głosów. Już napisałem, że zwykła mowa była bardziej zwyczajna u Abyss, z tym że w niewokalnych partiach oper, w aktywnym akustycznie otoczeniu, Abyss radziły sobie znakomicie, akustykę tę świetnie obrazując bez jakichkolwiek uproszczeń. Same głosy miały natomiast niezależnie od okoliczności bardziej zwarte i jednorodne brzmieniowo. Minimalnie mniej wibrujące i wielopostaciowe (także w odniesieniu do mienienia się pojedynczego wokalu), ale też pięknie nośne, świetliste i natlenione. W wyrazie bardziej prozaiczne; w dobrym jednakże rozumieniu prozy, jako autentyczności bardziej powszedniej, bez odświętnych akustycznych dodatków. Mniej więc rozedrgane, rozmigotane, modulowane – bardziej trzymające się ziemi. I tylko jedna uwaga – same tu wypunktowuję różnice, podczas gdy brzmienia były bardzo bliskie, podobne na jakieś dziewięćdziesiąt procent.

No ale po to się pisze recenzje, żeby różnice wyłapywać, a nie pisać głównie o podobieństwach lub ogólnikami rzecz zbywać. Podobnie to gra zawsze i nie ma takich słuchawek, żeby zrobiły z fortepianu klawesyn. To migocące rozwibrowanie u AKG i więcej sopranowej rzewności dawało też więcej tego, do czego często wracam: efektownych sinusoid brzmienia. Wyraźniej akcentowały modulację na tle większej jednorodności Abyss. Bardziej były och-ach, a mniej tra-la-la. I znów była to tycia różnica i może tylko przez kabel? Akurat do tych Abyss kabel Entreq Atlantis by pasował brzmieniowo i także od strony konstrukcyjnej (duże wtyki), ale można tylko pomarzyć. Zapewne nie od macochy jest ten samego JPS Labs za dodatkowy duży pieniądz, ale jego również nie było. Tonalium miało z kolei zrobić przejściówkę na wzór AKG, ale złapało grypę. Jednak i tak dobra nasza, że był ten topowy Ayon, bo on naprawdę pomógł.

Podobnie jak firmowy stojak.

To teraz odnośnie basu. U obu był potężny i raz jeszcze napiszę – nie wierzcie częstym relacjom o jego braku w AKG. Relacje są wprawdzie szczere, faktycznie tak się dzieje z własnym ich okablowaniem, ale przy Tonalium, czy tym bardziej Entrequ, bas staje się potężny. A niezależnie od okablowania jest on potężny u Abyss. Też, podobnie jak sopran, bardziej zwarty i mniej obnażający strukturę, skupiony na dociążaniu i mocy. Jednak w strukturę wnikający, tyle że mniej niż K1000. I znowu poprzez niewielką różnicę, ale jednak słyszalną. Basowe kurtyny tła stawiane w muzyce elektronicznej u AKG były bardziej zróżnicowane powierzchniowo, a z kolei u Abyss trochę bardziej ciemne i gęste.

Wraz z tym zawadziliśmy o przestrzeń, u obu rewelacyjną. Wielką, wieloplanową, holograficzną, wyraźnie rysującą horyzont i zmierzającą ku niemu. Bardzo dobrze ogniskującą źródła i jednocześnie zachowującą ich trójwymiarową postać; że cielesność dobrze zobrazowana a nie ściągnięta do punktu. U AKG (z czego słyną) z mocniejszym uchwyceniem tego, że coś jest za czymś a coś przed, ale u Abyss także bardzo wyraźnym przy jednolitszej formie sferycznej – znakomitej spójności wieloplanowej przestrzeni.

Ogólnie można powiedzieć, że słuchawki bardzo podobne. Z uwzględnieniem bardziej optymistycznego stylu Abyss aura całościowa i całościowa siła wyrazu na tym samym poziomie, a więc dalece wyższym aniżeli u innych. Bo moc i dynamika dla tamtych nieosiągalna; i czuje się to cały czas – tę siłę oddziaływania. Brzmienie bardziej jak rodem z kolumn, nie tylko głośne i piękne, ale także przytłaczające mocą, imponujące potęgą. Kolumny wielkoformatowe cisną co prawda bardziej, niemniej u innych słuchawek tego nie ma zupełnie, a Abyss dają posmak. Bo mocy się nie oszuka i nie jest tak, że półwatowy wzmacniacz jest mimo wszystko adekwatny do małych potrzeb słuchawek. Ta krasnoludkowość watowa ma swoje konsekwencje i zawsze to będzie słychać, że moc została odjęta. Dynamika i nacisk akustyczny nie będą takiej miary; mogą być bardzo dobre, jednakże nie aż takie. I to jest różnica klasy, ani trochę nie mniejsza. Bo, jak pisałem już kiedyś, nawet w cichutkim dźwięku Abyss za którym stoją mnogie waty czuć cały czas moc rozwinięcia, potencjał eksplozyjny. I głównie czuć dlatego, że czuć mocniej przestrzeń. Nie tylko żywą miriadami pyłków i dźwiękowymi śladami, ale także energią tła, tym jak napiera cisza. To „ciemna energia dźwięku” – wszechobecna, bezpostaciowa, gotowa w każdej chwili runąć kształtami podszytymi mocą o wielkim potencjale działania i nie mniejszym zmienności. Zwykle zwie się to dynamiką oraz szybkością dźwięku, ale to uproszczenia, pochodne a nie sedno. I to jest najważniejszy atut Abyss – zdolność oddania mocy. Podpięte do wielowatowego wzmacniacza uderzą jak żadne inne z dzisiaj produkowanych. Podobne efekty dawały HiFiMAN HE-6, ale przy niższej kulturze i nie takiej urodzie. Porównywane przeze mnie do Abyss nie ustępowały wyraźnie, niemniej ubytek jakości dawał się trochę we znaki. Najprościej mówiąc przez przyjemność – Abyss słuchało się chętniej. Trafniejsze tonacyjnie i więcej wyciągające z nagrań od razu wygrywały.

Ten zwornik u góry wygląda trochę głupio, ale w praktyce się sprawdza.

Wracając jeszcze do analogii z AKG. Analogiczne światło, analogiczna moc i potęga. Ta sama szczegółowość, o ile nie brać pod uwagę większych skłonności do strukturalnych analiz austriackiego zabytku. Podobne też podejście do szczegółów, stawianych za a nie przed muzyką. Podobna zatem ogólna muzykalność i podobne czucie przestrzeni, aczkolwiek to nie do końca. U AKG mocniej bowiem wyrażały się echa przy jednoczesnym braku pogłosu wokali, podczas gdy Abyss echa cokolwiek tonowały, kompensując to ciśnieniem akustycznym, energią bezwyrazową. Bardziej stawiały na ekspresję samych zdarzeń, mniej na dopełnianie ich aurą otoczenia. Niemniej obecność sali też miały bardzo wyraźną, natomiast większy nacisk na wykonawców skutkował zredukowanym poczuciem niezwykłości w sensie odrealnienia – znalezienia się w otoczeniu do którego nie przywykliśmy. I jest oczywiście kwestią gustu, czy woleć to czy to.