Odsłuch

Precyzyjnie obrobionego.

Przy komputerze z DAC Norma i Ayon HA-3

Tak się korzystnie złożyło, że były na miejscu liczne wzmacniacze odpowiadające owym specyficznym wymogom względem mocy i pozostawało jedynie sprawdzić, które okażą się najlepiej pasować charakterystyką brzmienia. To jednak w dalszej kolejności, a na pierwszy strzał sprawdzenie czy mocny, ale nie jakoś specjalnie, wzmacniacz lampowy będzie się nadawał do grania z tymi Abyss przy komputerze. Bo właśnie stał tam Ayon HA-3, spięty z Norma DAC drogim Sulkiem; ten sam zestaw który wykorzystany został do ocenienia Sennheiser HD 660 S. Ayon ma mocy 500 mV/32Ω, czyli jest mocny ale średnio. W nowszej wersji ma osobne wyjścia dla niskiej i wysokiej impedancji, więc Abyss trzeba było w niską. I żadnych jak się okazało problemów z mocą, choć potencjometr za połowę. Ale już na 14-tej taki hałas, że sam nigdy głośniej nie słucham .

Druga sprawa do rozstrzygnięcia, to jakość oryginalnych kabli. Samo JPS Labs oferuje teraz z nowymi Phi komplet lepszy od standardowego, ale w cenie grubo ponad tysiąc dolarów. Jednakże kable standardowe, kiedyś jedyne w ofercie, są dobre jakościowo i nie ma się co ich czepiać. Przejrzyste, dynamiczne, z bardzo szybkim atakiem i dobrym podtrzymaniem. Słucha się za ich pośrednictwem z szacunkiem dla amerykańskiej konstrukcji, co nie znaczy, że nie da się lepiej. Samo powstanie droższego kompletu dowodzi tego niezbicie, a dowiodło też przepięcie na kabel Tonalium powstały kiedyś dla Audeze. Dynamika, szczegółowość i atak nie uległy z nim zmianie, ale pojawiła się większa melodyjność i lepiej dociążona, bardziej różnorodna średnica, a także większa dawka ciepła. Wszystko to atrybuty tym Abyss bardzo potrzebne, albowiem nie są to słuchawki zgęszczające tylko głównie przejrzyste i dynamiczne. Gęstości i dociążenia im nie brak, ale większa ich dawka dobrze im służy, natomiast większa melodyjność i ciepło odjęły niepotrzebną obcość. Nieznaczną, ale miara chłodnawego pogłosu była trochę za duża, co w połączeniu z neutralną temperaturą całości skutkowało minimalną obcością. Podkreślam – obcością a nie brakiem bezpośredniości, bo to dwie różne rzeczy. Bezpośrednie te Abyss są zawsze, chociaż pierwszy plan jest u nich przeważnie dalej niż u większości słuchawek. (Aczkolwiek pod dyktando niektórych nagrań potrafi być bardzo blisko.) To daje im ten sam atrybut, który fetowałem przy nowych Sennheiserach – całościowość spektaklu. Spektaklu bezpośredniego i potężnego, a równocześnie postrzeganego jako całość. O tym szerzej przy okazji porównań, bo rozstrzygnąwszy kwestię lepszego kabla i zdiagnozowawszy dopasowanie wzmacniacza sięgnąłem po porównania. Nie chciałem z nimi przesadzać, tak więc tylko dwie pary konkurentów stanęły do konfrontacji: klasyczne planary od MrSpeakers (także w wersji otwartej) i również klasyczne oraz otwarte Sennheiser HD 800. Jedne i drugie z kablem Tonalium, tak więc różnice odnoszone wyłącznie do słuchawek.

Czerń jednolita, połyskująca.

Abyss AB-1266 vs MrSpeakers Ether Flow

MrSpeakers zagrały bardziej miękko i z większym naciskiem na bas, z lekka mieszający się do wszystkiego. Mniej naprężone struny, a ten bas mniej przestrzenny, jak reszta bardziej miękki i bardziej chcący się pokazywać, narzucający się trochę za bardzo. Przesadnie się wtrącający, jakby chciał coś zasłonić; bez sensu w sumie, bo przekaz ogólnie na świetnym poziomie, od razu wciągający słuchacza. Przekonująco prawdziwe ludzkie głosy w uzupełnieniu popisowej dynamiki, potęgi i szczegółowości. High-end więc całą parą, niemniej względem recenzowanych dość wyraźna różnica. Po pierwsze artykulacja mniej wyraźna; ta miękkość troszkę jakby sepleniąca, z mniej wyraźnymi konturami, nie wyartykułowana tak dobrze do końca. Po drugie mniej nieco ciepła, ergo nieco mniej naturalności, a już na pewno nie tak przyjemnie. Po trzecie ogólnie smutniej. Po czwarte bardziej miękko co prawda, ale mniej melodyjnie. W efekcie mniej przekonująco i znów mniej za tego sprawą przyjemnie. Soprany coś jakby z lekka histeryczne, wyrywające się z całości, a między nimi a średnim zakresem luka, której u Abyss nie było. Efekt tego wszystkiego taki, że przejście z tańszych na droższe amerykańskich planarów dający poczucie zadowolenia; wrażenie bardziej kompletnego oraz milszego przekazu. Odnośnie jeszcze przestrzeni. Mniej cienkie i odseparowane soprany Abyss czyniły obszar przestrzenny wyższym (wyższy sufit) i bardziej spójnym, nie dającym poczucia uciekania dźwięku i zanikania go w dali, tylko trwania zawsze i wszędzie. Jednocześnie wyraźnie dłuższe było podtrzymanie i mocniej się wyczuwało odbicia, co z kolei skutkowało mocniejszą (wyraźnie) obecnością przestrzeni i poczuciem, że ten obraz jest lepszy technicznie, przekazujący więcej danych. Mniej rzewny, mniej sopranowo płaczliwy, a bardziej opisowo wszechstronny i bogaty. I w ogóle te Abyss mają takiego coś w sobie, że chce się ich bardziej słuchać. Tak po prostu, bez szukania odpowiedzi dlaczego.

Abyss AB-1266 vs Sennheiser HD 800

Sennheiser HD 800 z kablem Tonalium to naprawdę ekstra liga i wierzcie mi, żarty na bok. High-end wielki jak lokomotywa, przytłaczający scenicznym obszarem i głębią analizy. Traktować można jako niepojęte, a przynajmniej wielce zastanawiające, jak bardzo te słuchawki mogą zmieniać charakter, od mdlącej obojętności po wytężoną przenikliwość. Z Tonalium i Ayonem biorącym sygnał od Normy (brawa dla tego przetwornika za naturalność) zagrały Song of White (z pliku FLAC) arcyprzenikliwie i sopranami leciutko chropawymi, jasnymi, migotliwymi, przeszywającymi. Rozsianymi po wielkim obszarze i mającymi taką naturę, jakbyś faktycznie dotykał zmrożonego śniegu z wierzchnią warstewką lodu. Szał srebrzeń i igiełek sopranowych. A po przejściu do fazy basowej (ten utwór ma dwie części) bas potężny przestrzennie i ani miękki, ani twardy, z bogatym i bardzo wyraźnym wtórowaniem pogłosu.

Nie ma złudzeń – to Otchłań.

W porównaniu soprany Abyss były zdecydowanie gładsze i lepiej powiązane z pasmem. Płynnie przechodzące w rejony średnie, mniej przenikliwe a pełniejsze i spokojniejsze. Można powiedzieć: wyraźnie bardziej melodyjne a mniej świdrujące, nie przeszywające tak bardzo słuchacza. Co należy uzupełnić stwierdzeniem, iż te z HD 800 na pewno nie były męczące a efektowne – efektowne do bólu. Skojarzenia z bólem u Abyss nie było natomiast wcale, było jedynie z melodyjnością. Nie było też chropawości, kryształków lodu, jedynie sama pieśń bieli.

Te różnice przeniosły się też na pozostałą muzykę. Wokale u Abyss okazały się pełniejsze, mniej sopranowe i staranniej nuta po nucie wypowiadane, ale nie w sensie wyraźności (ta była jednakowo świetna), tylko melodyjności. Powiązane harmonicznie niczym plastelina spoiście, bez najmniejszych… Jak by to  nazwać? Prześwitów melodyjnych? Luk w paśmie? Wiecie na pewno o co chodzi. Także bez akcentu sopranowego, którego, co ciekawe, w HD 800 przed porównaniem nie było słychać, ale po porównaniu tak. Czy to był efekt owych równomierniejszych zniekształceń? Nie chcę się mądrzyć: może tak, może nie. W każdym razie bas u Abyss także był lepiej związany z resztą; miał bardziej wyrównany przebieg i był potężniejszy, mimo iż ten z HD 800 też potężny i dobrze kontrolowany.