Recenzja: JBL Synchros S700

Odsłuch cd.

Poziom podbicia basu. Szczególnie w rockowym repertuarze potrafi dać się we znaki.

   Odnośnie tego mającego naturalizować scenę, który na szczęście w odróżnieniu od tego „poprawiającego” bas można wyłączyć, faktem jest, że po jego uruchomieniu pierwszy plan odsuwa się dalej i wykonawcy oraz cała scena lądują wyraźnie poza obrębem głowy i przed słuchaczem, podczas gdy bez niego dźwięki rozbrzmiewają w głowie i po jej bokach; odbywa się to jednak kosztem większej lub mniejszej pogłosowej denaturalizacji dźwięku, w moim przypadku jednoznacznie będącej grą nie wartą świeczki. Nie jest wprawdzie tak, że po uruchomieniu LiveStage™ nie da się słuchać. W żadnym razie. Ulatuje jednak atmosfera intymności i naturalnego płynięcia dźwięku. Robi się dziwnie, w stylu efektów przestrzenno-pogłosowych z komputerowych kart dźwiękowych; nie jakoś wprawdzie w sposób skrajny, tylko raczej umiarkowany, ale mimo wszystko naturalny, choć sączący się prosto do głowy dźwięk bez tego efektu scenicznego był jak dla mnie przyjemniejszy i łatwiejszy w odbiorze. Bierze się go tak po prostu, bez żadnego dystansu do tych udziwnień, a także oczekiwania na coś nadzwyczajnego, co się nie pojawia i tylko jest z tego lekki czy większy zawód. Bo gdyby ta scena wychodziła poza głowę i przed słuchacza bez żadnych efektów ubocznych – a, to całkiem co innego. Ale tak niestety nie jest, a to co jest, jest problematyczne. Można sobie z tą przebudowaną sceną słuchać, pewnie można się też do tego przyzwyczaić, jednak dla przykładu nowy S-Logic od Ultrasona działa zdecydowanie lepiej. Nawet nie ma co porównywać.

Zostawmy już te nieudane, czy też nie do końca udane wynalazki JBL-a i skupmy się na tym co jest w tych słuchawkach pozytywne. A jest to cała pozostająca poza tym przedobrzającym się czasami basem i udziwnioną w razie uruchomienia LiveStage™ sceną prezentacja, o której już pisałem, że jest czysta, przejrzysta, wyrazista i detaliczna. Gdyby te słuchawki zostawić w spokoju, to znaczy nie dodawać im tych wynalazków, byłyby naprawdę bardzo dobre i pozostałoby tylko je chwalić. Nie bądźmy jednak gołosłowni i ucieknijmy się do porównań. Ponieważ też sławne basem Sennheisery HD 650 nie wróciły jeszcze z wypożyczenia, pozostają nam jako pokrewne brzmieniowo i najbliższe cenowo HD 600.

Poza tym jest to kawał świetnej słuchawki, która naprawdę potrafi zagrać popisowo.

Sięgnąłem po pliki MQS odtwarzane przez Windows Media Playera i słane z Asusa Xonara budżetowymi kablami RCA od Thomsona do Phasemation. Brzmienie obu słuchawek okazało się bardzo podobne, przy czym Sennheisery były ciemniejsze, wolniejsze i odrobinę głębiej oraz bardziej chropawo teksturujące, podczas gdy JBL-e minimalnie okazały się gładsze, delikatniejsze i wyższe tonacyjnie w zakresie tonów średnich oraz bardziej podkreślające syczące spółgłoski, jednak bez posuwania się do sybilacji. Miały też oczywiście bardziej wyraziste basowe tło oraz nieznacznie więcej pogłosu. O jednej rzeczy trzeba tu wszakże wspomnieć. Były te używane w tym porównaniu Sennheisery wyposażone w kabel od Forza AudioWorks, podnoszącym ich prezentację w mierze przejrzystości i elegancji brzmieniowej bardzo zdecydowanie do góry; z którym stają się one w pełni już high-endowe. Tą skromniejszą wprawdzie odnogą high-endu, ale wcale nie jakąś wiszącą jedynie na włosku, tylko spokojnie sobie na niższych stopniach podium siedzącą. Tak więc na wysokiej klasy materiale muzycznym branym od komputera słuchawki Sennheisera i JBL zanotowały remis, przy nieco odmiennych stylach. Przerzuciłem się następnie do Twin-Heada biorącego sygnał z odtwarzacza EMM Labs, o którym to Twin-Head trzeba zawczasu stwierdzić (o czym już była mowa), że faworyzuje słuchawki o wysokiej impedancji, tak więc był to pojedynek na boisku klubowym Sennheiserów. Na tym wyjazdowym terenie słuchawki JBL-a spokojnie się obroniły, a różnice okazały się dokładnie takie same jak przy komputerze. JBL-e grały jaśniej, a przez to nieznacznie przejrzyściej a mniej gęsto, a także bardziej podkreślały syczące spółgłoski i wysokie tony, przy jednocześnie ogólnie wyższej tonacji. W ogóle bardziej akcentowały skraje, bo oczywiście wciąż miały ten swój super czy „pure” bass, co nie znaczy że pomiędzy tymi skrajami była jakaś dziura. Wręcz przeciwnie; jaśniejsza i bardziej transparentna strefa tonów średnich także była u JBL-i podkreślona, tak jakby ktoś ustawił equelizer na trzy podbicia, przy czym to basowe było zdecydowanie najmocniejsze.

I nie dotyczy to tylko przenośnych źródeł dźwięku

Jednak z dobrym muzycznym materiałem i przy udziale dobrych słuchawkowych wzmacniaczy bas ten nie był jakiś szczególnie irytujący, choć oczywiście o jego naturalnym zespoleniu z resztą pasma nie mogło być mowy. Był taki w tle sobie mocno pomrukujący, jednak nie tak przyjemnie jak u znanych z takiego pomrukiwania HiFiMAN’ów HE-6 czy Grado GS-1000, tylko na niższym poziomie jakościowym i bez budowania emocjonalnych czy artystycznych doznań, o których można powiedzieć, że dodają przekazowi urody i czynią go ciekawszym. Tu było to raczej niepotrzebnym dodatkiem, zbyt oderwanym od całości by wpływać na podniesienie atrakcji. Ale jak mówiłem, jeżeli ktoś uwielbia basowy łomot, to u JBL Synchros znajdzie go aż nadmiar i tylko w przypadku niektórych urządzeń i naprawdę wysokiej klasy wzmacniaczy bas ten potrafił się jako tako normalizować, a jedynym na niego całkiem skutecznym sposobem okazało się przejście na odtwarzanie ośmiokanałowe.