Recenzja: iFi iCan

Brzmienie

Z odtwarzaczem cd.

Świetnie gada tak ze swoim bratem…

   Już prawie jesteśmy na finiszu, ale przed nami jeszcze kilku kandydatów do przesłuchania, a pośród nich Sennheisery HD 650. Te od wszystkich Beyerdynamiców miały większą scenę i ciemniejszą tonację. Jak zwykle złagodzoną górę, gładkość i dobre wypełnienie. Niestety średnica była pogrubiona i nie tak elegancka jak u T90. Słuchało się jednak bardzo przyjemnie a bas jak zwykle był mocny. Jednocześnie odwróciła się sytuacja względem komputera odnośnie powiększania przestrzeni. Tam najlepsze było ustawienie najwyższe, nie tylko powiększające przestrzeń ale i podwyższające tonację, a także dające lepsze oświetlenie. Z odtwarzaczem natomiast najlepsze było ustawienie najniższe, bo tonacja się nie zmieniała, scena i tak była poza głową, a wraz z podbijaniem powiększały się i to dość znacznie źródła, co odebrałem negatywnie. W zestawieniu z odtwarzaczem Senheisery ustąpiły zatem pola rodzinie Beyerdynamiców, potwierdzając swe silne pokrewieństwo ze światem komputerowego audio, z którym częściej wypadają w porównaniach lepiej niż w systemach tradycyjnych.

To jeszcze Fosteksy, a potem coś ekstra na deser. By opisać rzecz najzwięźlej w odniesieniu do wszystkich pozostałych wystarczą trzy słowa i jeden spójnik – więcej informacji i prawidłowiej. A w rozwinięciu – więcej szczegółów, dokładniejsze obrazowanie, wyraźniejsze kontury, lepiej uchwycona tonacja, dużo bardziej rozciągnięte soprany, zdecydowanie bardziej rozdzielczy bas i zdecydowanie najrealniejsi wokaliści. Wszystko to można też ująć zwięzłym określeniem estetycznym: więcej piękna. To jest kawał cholernie dobrych słuchawek, a to ile były w stanie pokazać za pośrednictwem wzmacniacza za tysiąc złotych godne było podziwu. Dodam, że zabawy z podbijaniem basu i powiększaniem przestrzeni działały u nich degradująco i były całkowicie zbyteczne.

…jak i z kolegą Cairnem.

To jeszcze finał, by się nam te Fosteksy samotnie nad wszystkimi nie pastwiły.  Dorzucimy im godnego konkurenta w postaci niestosowanych dotychczas w naszych testach Sennheiserów HD 800 modowanych przez Stefan AudioArt. Też to zagrało na najwyższym poziomie, ale inaczej. Górnych rejestrów było mniej, co bardzo mnie zaskoczyło, bo dotychczas sypały nimi te Sennheisery jak z rogu obfitości (kolejny przykład wariacji sopranowych), a jednocześnie źródła dźwięku, w tym wokaliści, byli zdecydowanie więksi. Precyzja rysunku, rozstawienie sceny i ogólne wrażenie obcowania z czymś niezwykłym były jednak równie ekscytujące. Osobiście wolałem drobniejsze źródła i intymność Fosteksów, ale z drugiej strony kontrola sopranów u Sennheiserów bardziej mi się podobała, a ich większe źródła i klimat bardziej zbliżony do głośnikowych odsłuchów może się podobać bardziej. Rzecz gustu a nie jakości. Co się zaś tyczy tych kontrolowanych sopranów, to nie było ich ani trochę za mało, tylko w sam raz. Już prędzej u Fosteksów był ich nadmiar, tak jakby wszystko w ich przekazie strzelało sopranowymi iskrami. A przecież na własne uszy słyszałem nieraz wcześniej, jak właśnie te modowane Sennheisery buchały snopami sopranowych iskier, a Fosteksy czyniły górę pasma łagodną. Można od tego zwariować i całkiem nie wiadomo czego się trzymać. A gdyby tak z lenistwa opisywać bez odsłuchów na podstawie samych dawniejszych doświadczeń, to teraz napisałbym, że Sennheisery przesadzały z sopranami, a Fosteksy były w sam raz. Tak to w praktyce wygląda i pozazdrościć można jedynie tym wszystkim, którzy mają zwyczaj opisywania słuchawkek na podstawie samych wykresów i wszystko wiedzą już bez słuchania. A takich specjalistów w Internecie nie brak. Oj, nie brak.

No, iCan w końcu poczuł się na prawdę wielki

Wiecie co, dorzućmy sobie coś jeszcze na bis. Właśnie przyjechały Sennheisery IE 800, a one do takiego wzmacniaczyka co to z nim „w Polskę idziemy” pasują szczególnie. Nie słuchałem ich jeszcze z żadnym innym sprzętem, ale do iCAN-a okazały się pasować znakomicie. Wiem, kosztują jak diabli, ale podobnie jak Westone4 jest to ekskluzywna klasa słuchawek dokanałowych i że nie są to zwykłe pchełki słychać natychmiast, bo takie zwykłe pchełki też mam i nie będę o nich pisał tylko zostawię je katu. IE 800 to nie są dokładnie HD 800 w wersji pchełkowej, ale będzie tak ze siedemdziesiąt, osiemdziesiąt procent. Umownych oczywiście, ale to jest ten klimat i te wrażenia. Identyczna tonacja, analogiczny styl, trochę mniejsza przestrzeń i odrobinę mniej precyzji. Przy dobrym źródle z iCAN-a można się od nich dowiedzieć o muzyce naprawdę dużo.