Recenzja: iFi iCan

Brzmienie

Z You Tube

Wykonanie nie pozostawia nic do życzenia

   Pora czegoś posłuchać w miejsce jałowych opisów. Na początek podpiąłem iCAN do Asusa Xonara (kablami Harmoniksa) i sięgnąłem po Grado SR-60. Zwykłe pliki z You Tube cechowała przenikliwość i wyrazistość. Nie było zmiękczania i łagodzenia. Silnie działał system ekspansji przestrzennej, faktycznie powiększając scenę, a to głównie poprzez rozsuwanie jej na boki, ale także pogłębianie. Towarzyszyło temu podnoszenie całościowej tonacji i rozjaśnianie dźwięku. Scena poszerzona do maksimum w pierwszych chwilach wydawała się zbyt ekspresyjna, ale moment przywyknięcia i już powrót do niższych ustawień skutkował redukcją. Szybko to działało, a same Grado nie były w tym graniu, jak to się im często zdarza gęstym syropem, tylko raczej wyrazistą prezentacją à la AKG K550. Bardzo dobrze prezentowało się też średnie ustawienie przestrzenne, a niskie, czyli naturalne, było faktycznie nieco ciasnawe. Bas się wszędzie zaznaczał, a najbardziej podobał mi się w ustawieniu średnim.

Podpiąłem następnie Sennheisery HD 650 i to był dobry pomysł. Połączony z lekkim podniesieniem tonacji proces uprzestrzenniania zaimplementowany w iCAN znakomicie im się przysłużył. Zagrały świetliście, dynamicznie, otwarcie. Ogólnie na dużo wyższym poziomie niż Grado i w stylu czyniącym nudnawe swą mizerną jakością pliki z You Tube ciekawymi spektaklami. Udanie można to było łączyć z zawartym w Xonarze systemem Dolby Virtual Speaker, zyskując coś na podobieństwo płyt binauralnych. Co ciekawe, naprawdę udane połączenie dochodziło do skutku tylko w najwyższym ustawieniu przestrzennym u iCAN-a. Nie na wszystkich nagraniach wypadało to równie dobrze, ale na niektórych naprawdę spektakularnie. Taki lekki dom audiofilskich wariatów, ale bardzo przyjemny i z bardzo silnym uczuciem rozczarowania kiedy wracać do ustawień normalnych, wyłączając Dolby Virtual i procesor przestrzenny w samym wzmacniaczu.

Producent naprawdę dopieścił swoje dzieło

I dał nam możliwość dostrojenia swojego malucha

To może żeby te słuchawkowe rajdy nie chodziły zawsze tylko w jedną stronę, czyli ku coraz droższym słuchawkom, skoczymy sobie teraz dla odmiany w dół, do Beyerdynamiców DT 990 PRO.

Artykulacja stała się wyraźniejsza, wysokie tony wezbrały, ale trochę to było za jaskrawe i za ostre. Tym słuchawkom potrzebna jest bardziej zaawansowana technologicznie oprawa niż zwykłe pliki z Internetu i karta dźwiękowa w komputerze, jako że stworzono je do kładzenia wszystkiego na stół a nie upychania pod dywan.

Wiedziony doświadczeniem przeskoczyłem w tej sytuacji do bardziej poddywanowych DT 990 bez profesjonalnego przydomka i stało się zdecydowanie lepiej. Zaokrąglona góra i mocny bas doskonale parowały się z tą podnoszącą się wraz z podbijaniem przestrzeni tonacją u iCAN-a, a system Dolby szedł temu w sukurs na binauralną modłę. Fajnie to grało, zabawa była przednia. Uporządkowana, dookólna przestrzeń połączona ze znakomitą, nie męczącą artykulacją działały na wyobraźnię. Mógłbym tego słuchać od rana do wieczora i od pieśni kozackich po symfonie Brucknera.

Spróbowane następnie T90 i DT 880 nie były już tak przyjemne, bo za bardzo akcentowały górę pasma, tak więc HD 650 i DT 990 okazały się w takiej konfiguracji zdecydowanymi zwycięzcami, a łagodność sopranów decydowała o wszystkim.

Wszystkie dostępne wejścia

I panel kontrolny

Na koniec sięgnąłem po Fosteksy TH-900. I tu pokazały się sprawy ciekawe. System Dolby nie pasował, a za to bez Dolby było bardzo podobnie jak z innymi słuchawkami gdy Dolby używać. Tak więc Fosteksy przestrzeń same od siebie posiadają niesamowitą. Ich rozciągnięta góra nie pasowała też do najwyższego ustawienia przestrzennego iCAN, ale w ustawieniu średnim było już ekstra. Nie potrzebowały też żadnego podbijania basu, który u siebie w domu posiadają wystarczająco potężny. Samo ifi zaznacza zresztą, że podbijanie basu w przypadku słuchawek basowo obfitych jest zbędne. Ogólny wniosek był taki, że Fosteksy w tym towarzystwie były słuchawkami z innego świata, ale DT 990 i HD 650 także słuchało się znakomicie, a wsparte systemem Dolby odstawiały teatr co się zowie.