Odsłuch

a może także się wygramolić…

   To na początek komputer. Niebieski kabel USB produkcji samego iFi, dłuższy aniżeli normalnie (105 centymetrów) wpakowany został pod ogon tego X i popłynęła muzyka. Wcześniej rzecz jasna sterowniki, ale już były na miejscu. I jako słuchawki pradawne Grado SR60, których miałem już nie używać, bo nowe grają inaczej, ale tak się akurat złożyło, że pożyczyłem przejściówkę na mały jack i pierwszego dnia miałem do dyspozycji jedynie je i NightHawk.

Pojawiło się brzmienie gęste i płynne, a na piękny dodatek gładkie. Mało tego, wydatnie wzbogacające gładkość marszczeniami tekstur, co zawsze jest spektakularne. Ciepłe też (ale tylko trochę), bliskie i całościowo melodyjne, lecz z wyczuwalnym pogłosem. Ani nie zimnym, ani nie ciepłym; takim z samego pogranicza między przyjaźnią a obcością. Sumarycznie grało to z lekka w stronę zadumy i bez zarzutu muzykalnie. Zaskakująco gęsto, bez śladu braków w wypełnieniu i z pełną transparencją wzbogacaną o gęstość medium i czucie wraz z tym przestrzeni. Mocny do tego bas już bez żadnego cyfrowego wspomagania, które tylko kontrolnie sprawdziłem i rzeczywiście coś podkręca. Ale – kontynuując o tym basie – nie mocny tak zdawkowo, że jak tylko wychynie zza nutki, to zaraz krzyk: – O, jest! – tylko taki naprawdę się wyróżniający, jako że Grado i bas zawsze w parze. Więc kiedy łup, to łup, a nie jakbyś kopnął przebitą dętkę. Także ze szczegółami w muzyce a nie przed nią i ogólnie w ten sposób, że słuchacz cały powyginany, bo mu muzyka kręgosłupem kręci, że wije się i wymachuje kończynami. W sumie więc iFi-standard, tyle że bardziej muzykalny niż zwykle, no bo ta kość multibit nie od parady w środku i rzeczywiście słusznie ją chwalą. Iggy Pop mną zakręcił, Okudżawa łezkę wycisnął, a piękna sonata Boccheriniego na klawesyn i skrzypce rozbrzmiała przestrzennie, precyzyjnie i angażująco. I może to jeszcze dodam, że stereofonia dobrze była związana, a dźwięk na wysokości oczu, bez zbędnych wycieczek w górę czy opadania do dołu.

i popisywać wyglądem.

Po przejściu na NightHawk pojawiło się brzmienie podobne (nawet bardzo), tyle że odrobinę wytworniejsze – z lepszym widzeniem poszczególnych dźwięków, bardziej złożonym ich obrazem i lepszą czytelnością detali; wciąż jednak (bardzo słusznie) siedzących głęboko w muzyce. Cokolwiek więcej nośności, cokolwiek więcej powietrza, scena cokolwiek większa i bardziej transparentna, a samo brzmienie znów zadumane i nieco pogłosowe, coś niecoś (a może nawet więcej) tą pogłosowością urozmaicające . Żadnego przy tym naprężenia – struny wręcz idealnie ponaciągane – że gitara zabrzmiała głęboko a jednocześnie nie ospale. I znów wokal z nutką refleksji, bez radosnego w twarz chuchania, a bezkres bieli u Vangelisa z zewem tęsknoty i magią bezmiaru. Bas jeszcze mocniejszy i należycie przestrzenny, w impulsie odchodzący a nie zwijający się w siebie. Że w sumie kawał spektaklu i to na każdej muzyce, a ta kość multibit warta każdego pensa.

Flagowe słuchawki Fosteksa są bardzo ważne dla wszelkich zestawień, bo jak już wiele razy zaznaczałem, mają tendencję do brzmień chłodnawych, obcych i dudniących. Przy pasującym sygnale zupełnie tego nie ma poza samym wydatnym echem, a gdy tylko coś im nie pasuje, zaraz zaczyna robić się dziwnie. No i nie darmo iFi tak tego swojego DAC-ka fetuje, bo nie tylko że nie wpadł w kłopoty, ale zagrało to pięknie. Z tym czymś, co nasuwa mi się opisowo jako czujność sygnału – zdolność wyłapywania najmniejszych nawet tchnień – a jednocześnie znów muzykalnie (zero jakiegokolwiek dudnienia czy obcości), na dużej scenie i z uczuciem. Że żadna tam ciepła klucha, tylko z uczuciem, otwartością i zastanowieniem nad światem. Ogromny bas urozmaicająco towarzyszył staremu przebojowi The Boxer Simona & Garfunkela, a echo – specjalnie dodane do nagrania – akurat było takie, by połączyć wymiary nostalgiczny i ludzki. Fantazja impromtu Chopina spod palców Alfreda Cortot oferowała piękny koloryt i przejścia emocjonalne (może nie aż wybitne, niemniej wyraźnie podane), a całe brzmienie fortepianu lśniło, było pełne i ciepło-muzykalne. Nie przenikało wprawdzie do najgłębszych warstw harmonicznych, ale już je odnotowywało. Sonata Boccheriniego z kolei ukazała się jako bardziej niż wcześniej trójwymiarowa, z pięknymi obrazami instrumentów włożonymi w przestrzenną złożoność.

Z tyłu osobne gniazda USB dla ładowania i sygnału.

Rozochocony tym stanem rzeczy postanowiłem sięgnąć po słuchawki należące do grupy najbardziej klasycznych, poczynając od Beyerdynamic T1, by sprawdzić przy okazji relacje nisko do wysokoohmowych. Pojawiła się muzyka dalsza, z wyraźnie dalej odsuniętym pierwszym planem i nie tak precyzyjna, ale wciąż precyzyjna. Dopieszczenie składowych harmonicznych było mniejsze, lecz wciąż jeszcze wyraźne, i zjawiło się też niestety minimalne dudnienie. Czujność nie była już tak czujna, ale wciąż czujna na tyle, by się zaznaczać, a głosy nadal analogowo brzmiące, czysto ludzkie.