Recenzja: ifi Audio Retro Stereo 50

Odsłuch: Ze słuchawkami

Te pomimo swych niewielkich gabarytów zabrzmiały pełnym, nasycony dźwiękiem, bez kompleksów, choć oczywiście zejścia w dole nie ma za wiele…

   Alter ego dla systemu Retro są słuchawki. Stosownie do tego automatycznie odcina on głośniki po włożeniu ich przewodu do gniazdka, a ze swej strony, znów maksymalizując odsłuchowe efekty, użyłem samych takich wysokiego lotu, by się w pełni możliwości rozeznać. Trzech konkretnie użyłem, to znaczy Sennheiserów HD 800, Fostexów TH 900 i OPPO PM-2. Zbiorku tym samym zacnego i porozrzucanego należycie po właściwościach, jako że w jego składzie znalazły się otwarte, zamknięte i półzamknięte, a także o różnej oporności. Jedynie jakość sama wysoka, ale o taką właśnie szło.

Nie było rozczarowania, a nawet potwierdziło się, że system ifi pierwotnie przeznaczony był dla słuchawek. Jako słuchawkowy wzmacniacz gra to Retro na naprawdę wysokim poziomie urządzenia za ładnych parę tysięcy. Ze wszystkimi atrybutami dobrego brzmienia i jeszcze lepiej niż na głośnikach, co nie może dziwić, bo przy całym szacunku dla tych wzorowanych na BBC monitorów nie są one rozwiązaniem topowym, a użyte tutaj słuchawki były.

Sennheisery zagrały w sposób bardzo wyważony zarówno scenicznie jak i brzmieniowo. Ani ciepło, ani chłodno; ani blisko, ani daleko. Temperaturę miały tak ze dwadzieścia parę stopni, kolory uspokojone, bez żadnego nabłyszczania czy kontrastowego nasycania, a pierwszy plan w odległości paru metrów; tak żeby wykonawca był dobrze widoczny ale na nas nie napierał ani nie śpiewał prosto do ucha. A przy tym wszystkim rozbudowane bogactwo tekstur i dźwiękowego indywidualizmu, że tańsze słuchawki tak grać nie umieją i nie ma na to rady. Dobre też relacje przestrzenne – zarówno na głąb jak i stereofoniczne – bez żadnego nakładania się źródeł ani braku czytelności na dalszych planach. Prawidłowe również relacje basu, sopranów i środka pasma, a wszystko takie spokojne a jednocześnie przemawiające do nas jakością. Wyważona elegancja i uwodzicielska letniość, w stonowany sposób dające do zrozumienia, że mamy do czynienia ze znakomitym przekazem. Z innymi wzmacniaczami te słuchawki potrafią grać ofensywniej; w sposób bardziej atakujący, a także mocniej kładący akcenty basowe i sopranowe, ale ten tutaj sposób był akurat dla kogoś wolącego łagodność i całościowo dobrze poukładany obraz, a nie atak i natarczywość. Bardzo w sumie korzystnie, bo inne słuchawki zagrały właśnie w ten sposób, tak do wyboru.

A były nimi OPPO PM-2. Te postawiły pierwszy plan tuż, tuż, a wraz z tym wykonawców i instrumenty uczyniły większymi i śpiewającymi prosto do ucha. Dzięki temu faktury i indywidualizm jeszcze zyskały, a jednocześnie zaznaczyła się zdecydowanie wyższa temperatura przekazu. W graniu HD 800 lampowość zaznaczała się jedynie poprzez gładkość i spójność, natomiast OPPO uderzyły także wysoką temperaturą. Nie taką aż przegrzaną, ale z mocno zaznaczającym się naturalnym ciepłem. Także one grały spójnie na wszystkich płaszczyznach, lecz poprzez tą bliskość mocniej akcentowały szczegóły, a rozwarcie pasma miały większe, zwłaszcza na dole. Dopasowanie do wzmacniacza było tu ewidentne i momentalnie stawało się jasne, że to wyjątkowo dla tego Retro odpowiednie nauszniki. Zwłaszcza kiedy się lubi przekaz jak najbardziej bezpośredni i angażujący; tak bez zostawiania jakiegoś miejsca na dystans. Całościowo w muzyce a nie z pozycji widza, i z jak najmocniejszym podkreśleniem walorów brzmienia. Tak grają te OPPO ze wzmacniaczami słuchawkowymi z przedziału pięć tysięcy, a chociaż znawca tematu potrafi wskazać konstrukcje znacznie tańsze a równie dobre, to w sensie stratyfikacji rynkowej było to właśnie granie za około pięć tysięcy.

I tak właśnie iFi po raz kolejny udowadnia, jak wiele można dostać za niewielkie pieniądze. Polecamy!

Jeszcze inny styl zaprezentowały flagowe Fostexy. Te zagrały najchłodniej i z najciemniejszym światłem, a jednocześnie także z mocnym akcentem na szczegół; a mimo dalszej jak u HD 800 sceny, braku dystansu. Może nawet nie tyle nawet dystansu co relaksu, jako że ich szczegółowość wraz z wydatną echowością i nieodłącznym dla nich bardzo mocnym basem (szkoda, że same głośniki Retro takiego nie mają) powodowały brak możliwości luźniejszego podejścia do tego odsłuchu. Potęgował to jeszcze mocny kontrast tej głębokiej czerni tła z błyskami świateł, jak również mocnego basu z wyśrubowanymi sopranami. Ogólnie było więc na tle OPPO chłodno, ale migotliwie i połyskliwie. Źródła dźwięku mniejsze, a wraz z tym więcej akcentów na misterność i patrzenie na wszystko z lotu ptaka, ale takiego drapieżnego, co widzi ostro i na wszystko zwraca uwagę.

We wszystkich słuchawkach mimo ich bardzo różnego charakteru zaznaczał się jednoznacznie klimat znakomitego grania, a także świetnie wyrażony klimat samej muzyki – najbardziej bezpośrednio i żywiołowo traktowanej przez OPPO, a najbardziej spokojnie i niezobowiązująco przez Sennheisery. Do wyboru, do koloru, do odsłuchu.